Heimilistíminn - 12.06.1975, Page 36

ingi, en þið verðið að gefa ykkur fram á þessari
skrifstofu einu sinni i mánuði. Búizt var við konu
hans og börnum, en ekki yður, hann kinkaði kolli í
átt til Blanche. — En þér f áið að fara líka, þar sem
Petrov of ursti hef ur lofað að ábyrgjast yður.þið
megið fara.
Blanche var leidd ringluð út úr skrifstofunni, og
börnin, Dorothy og Vronsky komu á eftir. Þeim síð-
astnefnda var skipað að sækja farartæki.
— Einu sinni í mánuði! sagði Dorothy skerandi
röddu. — Hann sagði, að við ættum að gefa okkur
fram hér einu sinni í mánuði! En við verðum ekki
hér svo lengi, er það? Hún leit biðjandi augum á
Petrov. — Maðurinn minn hlýtur að verða sendur
aftur til Rússlands bráðlega?
— Það get ég ekki sagt neitt um, f rú Marsden, það
eru yfirvöldin í Moskvu, sem hann starfar fyrir,
sem ákveða það. Ég ráðlegg yður að hugsa ekki
meira um það núna, heldur reyna að gera það bezta
úr aðstæðum eins og þær eru nú.
Áður en Dorothy gat sagt nokkuð, varð Blanche
að orði: — Hann kallaði þig Petrov ofursta.
Hann yppti öxlum. — Það er staða mín.
— Ég vissi það ekki. Ég.hvað í ósköpunum ger-
irðu hérna? Hvers vegna ert þú látinn vera með
okkur?
Hann leit til hennar, og hún sá ekki betur, en
glettni leyndist í augnaráðinu.
— Þú heldur líklega ekki, að ég svari svo óviðeig-
andi spurningu, félagi Blanche?
— Ekki kalla mig félaga. Ég er enginn kommún-
isti, sagði hún stuttlega, en svo rann upp fyrir
henni, að hún hafði komið upp um sig, og hún greip
hendinni f yrir munninn. Hvað myndi hann gera, nú
þegar honum hafði skilizt, að hún var á annarri
stjórnmálaskoðun en landar hans? Myndi hann
kalla á lögregluna? En hann leit bara niður til
hennar, og brosið í augunum náði nú líka til munns-
ins.
— Viltu heldur, að ég kalli þig ungf rú? Hins vegar
ráðlegg ég þér að venja þig á venjuleg ávarpsorð
fólks hér og í Rússlandi. Ef þú hugsar þig um, er ég
viss um, að þú sérð, að það er skynsamlegast. Til er
orðtak í landi þínu, þar sem segir, að þegar maður
sé í Róm, skuli maður fara að eins og Rómverjar.
Henni tókst að hlæja. — Gerið eins og Kínverjar i
Kína, svaraði hún vandræðalega. Hún vildi alls ekki
að þessi maður yrði þess var, hvað hún bar mikinn
kvíðboga í brjósti yfir framtíðinni.
Vronsky kom til baka. Honum hafði tekizt að ná í
leigubíl, en hann gat varla kallazt því nafni með
sóma. Dorothy leit út eins og hún væri að bresta i
grát og Elaine rak upp hljóð, en Blanche ussaði
hastarlega á hana, þegar bílstjórinn, tannlaus,
gamall maður, ók bílnum frá fIjótsbakkanum og
inn í borgina sjálfa. Blanche f ylgdist af athygli með
lífinu á götunum. Þarna voru handvagnar, sem
menn drógu, kúlíar kölluðust þeir og blésu og
stundu eins og gufuvagnar. Bílar þutu fram og aft-
ur og sjá mátti f jölmarga kínverska lögreglumenn
á mótorhjólum. Oðru hverju brá fyrir betlara með
útréttar hendur. Petrov sagði henni, að þessa dag-
ana væri óvenju mikið um betlara í Shanghai. Þeir
36
kæmu frá norðurhéruðunum, þar sem nú ríkti
hungursneyð vegna mikilla f lóða og heilu f jölskyld-
urnar reyndu að halda í sér lífinu með betli. Yfir-
völdin gerðu það, sem þau gætu til hjálpar en vand-
inn væri mikill. Fólk tæki út miklar þjáningar,
þegar f lóð væru, en slíkt væri ekki sjaldgæft i Kína.
Bíllinn ók inn í nýtízkulegri hluta borgarinnar.
Enn mátti sjá greinileg ummerki eftir sprengju-
árásir. Rústum hafði ekki verið rutt burt og hálfir
veggir og veggjabrot gnæfðu eins og minnismerki
upp mót regnþungum himni. Numið var staðar
framan við hótel og Petrov gaf þeim merki um að
stíga út.
— Þetta er Játvarðarsjöunda stræti, sagði hann —
og þetta er eitt þekktasta hótelið hér. Hér bjuggu að
mestu Evrópumenn, en það er breytt núna. Samt
held ég að ykkur muni þykja það sæmilega þægi-
legt.
Eins og öll önnur hús, sem Blanche hafði séð,
þarfnaðist þetta málningar, en hún var forvitin að
sjá, hvernig liti út inni. Enn mátti sjá merki íburð-
ar, en húsgögnin voru fallin í vanhirðu og allt bar
vott um hirðuleysi. Petrov gekk til móttökumanns-
ins, þar sem hann talaði alllengi við hann og aðstoð-
arstúlku hans. Síðan gekk hahn aftur til hinna sem
biðu.
— Mér hefur tekiztað útvega aukaherbergi handa
þér, félagi, sagði hann við Blanche. — Systir þín
verður í herbergi manns síns, það er stórt og nóg
rúm f yrir börnin. Mér þykir leitt, að þitt herbergi er
ekki á sömu hæð, en það var ekki f yrir hendi.
— Höfum við ekki einkaíbúð? spurði Dorothy
hneyskluð.
— Það eru engar einkaíbúðir hér lengur, nema
örfáar, sem æðstu yfirmenn hersins fá leigðar, út-
skýrði Petrov.
— Er maðurinn minn ekki talinn til þeirra?
— Það er ólíklegt. En hann mun skýra allt fyrir
þér. Ég skal fylgja ykkur upp. Til allrar hamingju
er lyfta.
— Ég vil hitta manninn minn ein, sagði Dorothy
kuldalega.
— Hann er ekki hér....
— En þú sagðir....
— Hann er úti og er ekki væntanlegur fyrr en seint
i kvöld. Það gef ur þér nægan tima til að ganga frá
hlutunum.
Hann tók við lyklunum tveimur, sem móttöku-
maðurinn rétti honum og ýtti konunum og börnun-
um inn í lyftuna, sem þau þurftu að stjórna sjálf.
Þau f óru upp eins langt og lyftan gekk, en svo gekk
Petrov á undan þeim eftir mjóum gangi, að innstu
dyrunum. Hann opnaði og þau komu inn i stórt her-
bergi. Þar voru f jögur rúm og húsgögnin öll voru í
sama ástandi og hin niðri í forstof unni — vanhirt og
óhrein.
Petrov gekk að glugganum og dró frá. Útsýnið
var fallegt yfir höfnina og f Ijótið. Svo opnaði hann
fataskápinn og sýndi Dorothy hvar hún gæti hengt
fötin. Öttinn sem hafði gripið hana hvarf við að sjá
karlmannsföt hanga þar fyrir. Hún var viss um að
allt yrði gott, þegar hún hitti loksins John aftur.
Hann færi með hana burt frá þessum hræðilega