Heimilistíminn - 12.06.1975, Qupperneq 37

stað og krefðist húss handa þeim. Þetta var svo
fjarlægt öllu því sem hann hafði lofað og skrifað
um í bréfum sínum.
— Hvar er baðherbergið? spurði hún.
— Það er lengra frammi í ganginum, svaraði
Petrov.
— En...höfum við ekki einu sinni sér baðher-
bergi?
— Því miður. En nú ætla ég að fylgja systur þinni
upp á herbergi hennar.
Þar sem lyftan náði ekki lengra, þurftu Blanche
og Petrov að ganga upp mjóan stiga. Gangurinn
fyrir ofan var dimmur og drungalegur. Það voru
aðeins fimm dyr og Petrov opnaði einar þeirra.
Herbergið fyrir innan var mjög lítið og rúmið
mjórra en nokkurt, sem Blanche hafði áður sofið í.
Spegill í gylltum ramma hékk á veggnum, en
gyllingin var að flagna af. Útskorin kommóða stóð
fyrir neðan spegilinn og þvert fyrir eitt horn her-
bergisins, var hengt tjald. Þegar Blanche lyfti því
frá, sá hún að bak við það var staflað stólum og
ferðatöskum. Litli glugginn sneri út að brunastiga
og eina útsýnið voru nokkur grá og leiðinleg húsa-
þök.
Hann hlaut að hafa séð vonbrigðasvipinn á andliti
hennar, því hann sagði: — Mér þykir það leitt, ég
reyndi að útvega þér betra herbergi, en þetta var
það eina, sem hægt var að fá. Hér er lítið húsrými,
þar sem ekki hefur verið endurbyggt eftir stríðið.
Kína hef ur átt í styrjöld í mörg ár, til að þjóðin gæti
orðið frjáls og sjálfri sér nóg.
Blanche var næstum búin að sleppa út úr sér
nokkrum hæðnislegum orðum, en tókst þó að þegja
og yppti aðeins öxlum.
Það er víst ekki um annað að ræða en taka því.
En ég er vonsvikin. Ég hélt að ég gæti haft börnin
hjá mér, en það er útilokað hér.
— Þeim líður ágætlega hjá foreldrum sínum, full-
vissaði hann.
— En...þú skilur ekki...Dorothy hefur aldrei
hugsað um þau sjálf, þau hafa alltaf sofið í sér-
stöku herbergi og ég skil ekki að hún geti það.
— Það er ótrúlegt, hvað fólk getur, þegar það
neyðist til þess, svaraði hann.
— En þetta er alls ekki það sem við áttum von á og
var lofað, mótmælti hún.
— Væri ég i þínum sporum, mundi ég gleyma því
öllu. Þið eruð í ókunnu landi, meðal fólks, sem ekki
er ykkur vinveitt. Það hjálpar ykkur lítið að kvarta
yfir öllu, þvert á móti munuð þið komast að raun
um að allt versnar...
Aðvörun eða hótun? Blanche var ekki viss. Hún
vissi, að hún átti að hata þennan mann, en eitthvert
hugboð sagði henni, að hún gæti treyst honum.
Hverjum öðrum gat hún svo sem treyst? Hann
hafði skýrt nákvæmlega fyrir henni aðstæður henn-
ar hér. Dorothy hafði John til að gæta sín og gera
hlutina auðveldari, en hún sjálf hafði eng-
an.----------------
Það sem eftir var dagsins var óhemju lengi að
liða. Blanche tók upp það litla af fötum, sem hún
hafði með sér og fór svo niður til Dorothy, sem lá á
grúf u í rúminu og grét, en börnin léku sér á gólf inu
og töskurnar stóðu óhreyfðar hjá þeim.
— En Dorothy, sagði Blanche og gerði sér upp
glaðlegan málróm. — Hvers konar móttökur verða
þetta fyrir John þegar hann kemur aftur?
— Hann hafði engan rétt til að biðja okkur að
koma hingað. Það var illa gert af honum að skrifa
svona villandi bréf.
— Ég held, að hann haf i ekkert getað gert að því.
Þú skalt ekki ásaka hann fyrr en þú hefur heyrt
hvað hann hef ur að segja. Við erum hér og við kom-
umst ekki til baka, svo við verðum að gera það
bezta úr öllu.
Blanche tók upp úr töskunum og hengdi f ötin upp.
Svo hvatti hún Dorothy til að fara á fætur og stakk
upp á því að hún færi í bað. Hún hafði uppi á
baðherberginu og fylgdi henni þangað. Hálftími
leið, áður en Dorothy kom aftur, móðguð og
hneyksluð.
— Hugsaðu þér! Það var enginn lykill i hurðinni.
Lásinn hafði verið tekinn úr. Ég setti stól undir
handf angið, en einhver reyndi samt að komast inn,
meðan ég lá í baðinu og ég heyrði karlmann hrópa
eitthvað á kínversku. Svo var vatnið nærri kalt að
auki, sagði hún að endingu.
— Hugsaðu ekki um það. Sjáðu hérna, þetta er
bezti kjóllinn, sem þú tókst með. Lofaðu mér að
bursta á þér hárið, svo skaltu mála þig, þá líður þér
miklu betur.
Henni tókst að róa Dorothy, en f ór svo með börnin
f ram, baðaði þau og setti þau í hrein föt. Þegar því
var lokið, var hún næstum of þreytt til að baða
sjálfa sig. Þegar hún var komin í hreinan kjól,
fannst henni tími til kominn að útvega þeim eitt-
hvað að borða.
Bjalla var á herbergi Dorothy, en enginn svaraði,
þrátt fyrir margendurteknar hringingar. Þess
vegna fór Blanche niður til að athuga málið. Hún
fékk að vita, að hægt væri að fá matinn upp á her-
bergi, en aukagjaldið f yrir það var afar hátt. Samt
sem áður pantaði hún matinn upp, þar sem hún
gerði ráð fyrir að vinnuveitendur Johns borguðu.
Henni til undrunar kom maturinn strax og þjónninn
var afar stimamjúkur. Maiurinn var Ijúffengur og
girnilegur, kínverskir réttjr, og Dorothy var ekki
langt frá því að vera glaðleg, þegar þjónninn kom
með kaffi og sígarettur. Diskarnir voru f jarlægðir
og á eftir háttaði Blanche börnin. Hún ýtti rúmum
þeirra fast saman og setti stóran skerm fyrir fram-
an þau. Síðan settust þær Dorothy niður og biðu þess
að John kæmi.
Hann kom ekki fyrr en eftir miðnætti. Hann gekk
beint inn í herbergið án þess að berja að dyrum og
greinilegt var að hann hafði ekki vitað, að fjöl-
skylda hans var komin. Hann nam snögglega
staðar, þegar hann kom auga á konurnar tvær. En
hvað hann var breyttur, Blanche ætlaði varla að
þekkja hann aftur. Hann var enn vel klæddur og
glæsilegur, en var orðinn magur og hörundið var
gráleitt. Augun, sem höfðu áður verið svo Ijómandi
blá, voru nú mött og innfallin og undir þeim dökkir
Framhald
37