Heimilistíminn - 12.06.1975, Side 35

mary richmont: Aðeins einn kostur
2. kafli
Það hætti að rigna meðan djúnkinn silaðist hægt
upp f Ijótið í áttina til Shanghai. Blanche þoldi ekki
mollulegt, innilokað loftið í káetunni og gekk út á
þilf ar og ieit í kring um sig með áhuga. Petrov kom
til hennar, og eftir að þau höfðu farið fram hjá
mörgum verksmiðjum á hægri bakkanum, benti
hann fram fyrir þau, á borgina Shanghai.
— Það er svo kalt, kvartaði hún.
— Það er kalda árstíðin hérna núna, en þér mun
liða betur, þegar þú kemur inn í hús. En fyrst eru
það viss formsatriði.... Ekki vera svona hræðslu-
leg, skaut hann inn í, þegar hann sá skelf ingarsvip-
inn, sem kom á andlit hennar. — Ég skal ekki yfir-
gefa ykkur við yf irheyrsluna, en kínversk yf irvöld
verða að samþykkja ykkur öll, áður en þið fáið að
hitta mág þinn.
Djúnkinn stefndi að fIjótsbakkanum, milli
margra annarra djúnka og sóðalegra húsbáta.
Margir gufubátar voru bundnir við bryggjurnar,
nokkur stærri skip og tvö rússnesk herskip lágu við
hlið hvalbræðsluskips, sem komið var frá Odessa.
Mannf jöldi var á bryggjunum, kínverskir sjómenn
og kerrueklar, en enginn leit út fyrir að hafa neitt
að starf a. Þeir stóðu þarna og röbbuðu saman með
handapati miklu og hávaðinn var ólýsanlegur.
Þarna voru konur líka, sumar jafn óhreinar og
tuskulegar og sú, sem var um borð í djúnkanum h já
þeim, en aðrar glæsilega klæddar á evrópska vísu.
Margar voru með börn með sér og stálpuð börn
hlupu um æpandi og kallandi og gerðu sitt til að
auka á ringulreiðina, sem var þarna. Það fyrsta,
sem Blanche veitti athygli, var hve allt var sóðalegt
og niðurnítt. Meira að segja tollstöðin var eins og
gamall geymsluskúr. Hún sá einkennisklædda
menn á stangli og bandarískur bíll með veifu kín-
verska alþýðulýðveldisins ruddi sér braut gegn um
mannf jöldann, með flautuna stöðugt i notkun.
Petrov fylgdi konunum tveimur og börnunum
gegn um mergðina og Vronsky var bakvörður.
Hann gekk inn í tollstöðina, eftir löngum gangi og
inn á skrifstofu fyrir enda hans. Framan við dyrn-
ar stóðu tveir Kínverjar með byssur um öxl. Petrov
sagði eitthvað við þá, og þeir viku til hliðar meðan
hann bankaði. Andartaki síðar ýtti hann fylgdarliði
sínu innfyrir.
Bak við stórt skrifborð alþakið pappírum sat
valdsmannslegur maður. Erfitt var að geta sér til
um aldur hans. Húðin var gul og hrukkótt og skásett
augun voru nær lokuð. Hann var einkennisklæddur
með margar orður á brjóstinu. Ekki grunaði
Blanche, hvers konar orður þetta voru. Tveir ungir
Kinverjar í nútíma fatnaði sátu við langborð upp
við annan vegginn, og ung stúlka, i svörtu, þröngu
pilsi og hvítri blússu sat og vélritaði.
Maðurinn við skrifborðið var augljóslega mjög
háttsettur. Hann leit upp og hreytti einhverju út úr
sér framan í Petrov, sem talaði hratt á máli, sem
Blanche skildi ekki orð í og gat sér til að væri kín-
verska. Maðurinn beindi athygli sinni að systrunum
og roðinn kom fram i vanga Blanche, þegar hún
fann, hvernig hann bókstaf lega afklæddi hana með
hálfluktum augum.
— Skepnan, hvíslaði Dorothy.
— Uss, hvíslaði Blanche höstugt til baka.
Petrov og maðurinn héldu áfram að tala saman.
Síðan gaf sá kinverski vélritunardömunni merki.
Hún gekk að skáp og dró út skúffu, og var greini-
lega að leita að einhverju. Svo dró hún fram stórt
umslag og lagði á skrifborðið fyrir framan mann-
inn. Hann grandskoðaði skjölin í umslaginu,hallaði
sér síðan f ram á borðið og Blanche til undrunar tók
hann til máls á ensku, hikandi þó.
— önnur ykkar er gift þessum John Marsden,
sem hefur fengið dvalarleyfi hér á landi, er ekki
svo?
— Jú, ég, svaraði Dorothy skjálfrödduð.
— Og eru þetta börn hans?
— Já.
— En hver er þá þessi kona? Hann benti á
Blanche. Hún svaraði sjálf, áður en Dorothy náði að
segja nokkuð.
— Frú Marsden er systir mín, sagði hún. — Ég
var beðin að fara með henni til að sjá um börnin.
Hún er ekki hraust, og það getur orðið henni um
megn öðru hvoru að hugsa um þau. En við áttum
ekki von á að verða f luttar hingað.við áttum von
á að hitta John Marsden í Moskvu.
Kinverjinn svaraði þessu ekki, en fór að tala við
Petrov á nýjan leik. Þetta urðu alllangar samræður
og Blanche leit i kring um sig eftir stól. Þarna var
enginn stóll og þótt hann hefði verið, efaðist hún
um, að þær systur hefðu fengið að setjast á hann.
En hún var svo þreytt, að hún hef ði sem bezt getað
setzt beint á gólfið. Það var eins og augun í henni
væru að springa og tveir hamrar dyndu á gagnaug-
um hennar.
Loks greip Kínverjinn stimpil, slengdi honum á
skjalið fyrir framan sig, því næst greip hann penna
og bætti nokkrum kínverskum táknum við. Svo
sneri hann sér aftur að Blanche.
— Þið fáið leyfi til að búa með þessum Englend—
35