Heimilistíminn - 12.06.1975, Blaðsíða 14

að hún setti upp feimnissvip. — Ég gat
ekki hjólað mjög hratt....rign-
ingin og hvassviðrið.
Jane hallaði sér aftur á bak. Það vant-
aði ekki annað en hún yrði að sleppa há-
degisverðinum með Charles út af svona
imyndun. Skelfing yrði gaman að geta
sagt honum þessa sögu i þægilegu horni á
notalegum veitingastað.
— Heldurðu, að þetta sé ekki bara til-
viljun? spurði hún f tilraunaskyni. —
Hvers vegna i ósköpunum ætti karlmaður
að elta þig hingað?
— Hver veit? svaraði frú Pottifer með
leyndardómsfullum svip. — Smekkur
manna er misjafn. En hann virtist afar
virðulegur, áreiðanlega háttsettur áður
fyrr, ef mér skjátlast ekki.
— Já, en hvers vegna skyldi hann elta
þig? 0, elsku Potty, ég meina það ekki
þannig... Mér finnst þú stórkostleg og
það finnst Charles lika, en við þekkjum
þig. Og þetta er bláókunnugur maður....
— Ekki alveg bláókunnur. Frú Pottifer
roðnaði.
— Ö, svo þú þekkir hann?
— Ekki beint....ég sé hann stundum i
vöruhúsinu....og i gær hjólaði ég hann
niður á leiðinni heim frá einni af hinum
frúnum minum.
— Hjólaðir hann niður....? Þetta var
hlægilegt.
— Ég var að flýta mér, ef frúin skilur.
Það var ský á stærð við flugmóðurskip á
bak við dómkirkjuna og þá var ekki um
annað að ræða en gefa i, eins og ég segi
við vinkonu mina. Ég steingleymdi gang-
brautinni.
Jane ýtti rommflöskunni yfir borðið til
hennar. — Já, ég skil það.
— Hann..maðurinn...gekk beint út á
götuna. Hann sagði, að þetta væri alveg
eins sér að kenna og hann burstaði ákaf-
lega kurteislega af mér rykið og safnaði
saman tveimur kilóum af kartöflum, sem
ég hafði verið með i netinu minu.
Jane snýtti sér til að leyna hlátrinum. —
En þetta i dag hlýtur að vera algjör tilvilj-
un, Potty. Hann er áreiðanlega allt of
góður maður til að hagnýta sér óheppni
þina f gær....
— Hann stóð kyrr og horfði á eftir mér
inn i húsið, hélt frú Pottifer áfram, án
þess að hlusta á Jane. — Hann stóð þarna
lika i morgun, þegar ég tók mjólkina inn.
— Hann hefur liklega ætlað að spyrja,
hvort þú hafir meitt þig nokkuð. Ef þú
hefðir lofað honum að ná þér á leiðinni
hingað, hefði hann lyft hattinum og spurt,
hvort allt væri i lagi. Bara almenn
kurteisi.
— Það var einmitt þess vegna sem ég
hjólaði svo hægt og gætti þess að stöðva á
rauðu ljósi. En hann var alltaf 20 metrum
fyrir aftan mig. Alltaf!
— Hugsaðu nú ekki meira um það,
Potty. Hann ræðst ekki inn i húsið. Fáðu
þér meira kaffi, meðan ég hringi. Jane
yfirgaf eldhúsið i flýti. Hún heyrði ein-
hvem dynk uppi i herbergi Júliusar og
valdi númerið með hláturinn i hálsinum.
— Charles..eigum við að borða sam-
an i hádeginu? Það er ömurlegt veður,
börnin eru þreytandi og ég þarf að segja
þér svolitið skemmtilegt.
— Halló, ástin min. Rödd hans var svo
ástúðleg, að Jane fann til þakklætis yfir
að hún átti hann..en jafnframt vorkunn-
ar með frú Pottifer. — Jane, vertu ekki
leið, en þvi miður get ég það ekki.
Hún varð ekki bara leið, heldur óskap-
lega vonsvikin. Hún reyndi að dylja það.
— Jæja, það er heldur ekki svo langt til
klukkan sex.
— Ætli hún verði ekki heldur tiu. Ég
gleymdi að segja að það er stjórnarfund-
ur. Fyrirgefðu elskan.
— Það er allt i lagi. Þá hlakka ég bara
ennþá meira til. Hvorugt þeirra langaði
að slita samtalinu. — Hvað er þetta
skemmtilega, sem þú ætlaðir að segja
mér? spurði Charles.
— Æ, ekkert sérstakt. Ég segi þér það i
kvöld. Hún lagði á og fór upp á loft til að
athuga hvað Július væri að gera. Hann lá
á bakinu og barði með hælunum í vegginn
aftan við rúmið. Benedikt var að teikna á
töfluna.
— Vesalings fæturnir á þér, Július.
sagði Jane og tróð púða á milli. — Og hvað
ert þú að teikna, elskan litla?
Benedikt bætti nokkrum strikum við og
benti á bróður sinn til skýringar. Jane
kyssti þá báða. Indælis drengir. Erfiðir en
lifandi eftirmyndir Charles, lifandi
sannanir um hamingjusamt hjónaband.
Hvernig hafði hún getað hlegið að frú
Pottifer, einmana barnlausri
ekkju.....og imynduðum aðdáanda henn-
ar? Hún leit út um gluggann og
skammaðist sin svolitið og sá hann þá við
hornið hjá strætisvagnastöðinni. Það var
enginn vafi. Svartur hattur, blár regn-
frakki og allt það. Hún greip sjónauka
Júliusar, kraup niður og gægðist upp fyrir
gluggakistuna. Jú, Potty hafði rétt fyrir
sér. Hann leit út eins og fyrrum háttsettur
maður i hernum.
— Hvað ertu að gera, mamma? spurði
Július forvitinn. — Sérðu þyrlu?
— Já elskan......maðurinn skimaði
óstyrkur f kring um sig. Nei, hann var
auðvitað að gá að strætisvagninum. Jane
hugsaði...jú hún yrði fyrir vonbrigðum,
ef hann væri bara að bíða eftir vagninum.
Hún var ekki hótinu betri en frú Pottifer.
— Af hverju horfirðu svona neðarlega?
Er þyrlan lent? Július hoppaði fyrir aftan
hana svo allir gátu séð að hún var á gægj-
um. — Upp i rúmið með þig, sagði hún
höstug og stillti sjónaukann. Þá kom
vagninn, nam staðar og huldi manninn
meö hattinn. Síðan hélt hann áfram...en
maðurinn stóð þarna ennþá. Jane greip
andann á lofti.
— Hvað er þetta? hvislaði Július og
glennti upp augun. — Kom eitthvað fyrir?
— Ekkert ljúfurinn. Mamma hélt bara
að hún sæi....
—- Voffa? stakk Benedikt upp á. Fram
til þessa hafði hún harðneitað honum um
uppfyllingu æðstu óskar hans: að eignast
voffa.
— Já, svaraði Jane utan við sig. — Svo-
litinn fallegan hvolp.
— Júlían fleygði sér á rúmið. — Var það
svo bara hundur!
— Þú ert sjálfur hundur, sagði Bene-
dikt og hélt áfram að teikna á töfluna.
Jane flýði niður stigann og hrinti upp
eldhúshurðinni. Frú Pottifer var að
skrúbba gólfið i takt við fjörugt lag i út-
varpinu.
— Potty! Gettu bara?
Frú Pottifer hélt áfram að skrúbba og
sagði: — Frúin er búin að hringja á bil og
hann kemur eftir fimm minútur og nú
hafið þér ekkert til að fara i og viljið að ég
pressi tweeddragtina yðar.
Jane starði undrandi á mikilfenglegan
afturhluta frú Pottifer. Það er ekki rétt.
Ég fer ekki út að borða og Charles kemur
ekki heima fyrr en klukkan tiu.... ó, nú
gleymdi ég að spyrja, hvar ég gæti náð til
hans....
Potty tók þessum fregnum með jafn-
aðargeði. Hún lauk við gólfið, vatt klútinn
og stóð hægt upp, á svipaðan hátt og fill.
Síðan hellti hún úr fötunni I eldhúsvaskinn
og sagði: — Látum hann gera eitthvað.
— Við gætum hringt á lögregluna, sagði
Jane æst.
— Það finnst mér ekki, svaraði Potty
ákveðin. — Hvað heldurðu að nágrann-
amir segðu?
— Mér er sama um nágrannana og.........
— Auk þess hefur hann ekki gert neitt
ennþá, er það?
— Nei, en það væri betra að koma i veg
fyrir...
— Hvað, frú? sagði frú Pottifer rólega
og opnaði skápinn. — Það er bezt að ég
bóni dagstofuhúsgögnin og lagi svo til i
herbergi drengjanna eftir hádegið.
Hún ætlar að biða og sjá til, hugsaði
Jane, frá sér af æsingi. —- Allt í lagi, var
það eina, sem hún gat sagt, — þá bý ég til
matinn.
Frú Pottifer var snillingur að bóna. Það
var mest undir nuddinu komið, eins og
hún sagði við vinkonu sina. Hún hagði líka
einstæðan hæfileika til að loka vissa hluti
út úr hugskoti sinu. Samt sem áður var
maðurinn úti fyrir eins konar krydd á
vinnuna. Rétt fyrir morgunmatinn renndi
Benedikt sér á rönd inn um dagstofudyrn-
ar, vel vitandi, að það var skoðun frú
Pottifer að börn ættu hvorki að heyrast né
sjást.
Potty leit á hann eins og lóhnoðra, sem
þyrfti að fjarlægja. — Hvers vegna ertu
ekki i herberginu þinu, ungi maður? Þú
ert fullur af bakterium!
Benedikt leit á hana. —■ Hann, vondi
14