Heimilistíminn - 02.10.1975, Page 8

drottningu Egyptalands. Þegar veizlunni
var lokiB, sá hún tignustu gestunum fyrir
burBarstólum og hinum fyrir hestum meB
silfurslegnum reiBtygjum. Eþiópiskir
þrælar meB kyndla, lýstu þeim leiBina til
aBalstöBva hersins.
Kleópatra sem kölluB hafBi veriB til
reikningsskila fyrir aB styBja óvini
Marcusar Antoniusar, sigraBi meB þessu
valdamesta mann Rómarikis á örfáum
dögum. Antonius varö elskhugi hennar,
en þaB var ekki neitt lauslæti i þessu.
Eins og allt konungboriB fólk i ættum
Faraóa, var hún virBuleikinn sjálfur.
Vafasamter, aB Kleópatra hafi nokkurn
tima kynnzt öBrum karlmönnum náiö en
Cæsari og Antoniusi.
Allt þetta glæsilega atriöi var ekki a&-
eins sett á sviB til aB milda Antonius og
forfæra hann, en einnig til aB stiBja
þær sögur, sem gengu á undan komu
hennar: aö ástargyöjan væri aö fara aö
skemmta sér meö guöi lifsgleöinnar, til
eilifrar gleöi og gagns fyrir þjóöir Asiu.
Svo mikil voru völd þeirra og áhrif, aö
þessi fundur varö .trúarlegur viöburöur
fyrir : milljónir manna i fornmenningar-
löndunum viö austanvert Miöjaröarhaf.
ÞaB var engin egypzk magadansmær,
sem hér kom fram, heldur drottnari
auöugasta rikis veraldar, studd þrjú þús-
und ára konunglegum siövenjum og guö-
dómlegu einveldi. Hún reyndi bara aö
beygja Rómaveldi undir vilja sinn.
Antoníus fór meö henni til Alexandriu,
þar sem gera skyldi nýjar áætlanir um
stórpólitiskt valdatafl. Herveldi Rómar,
stutt auöæfum Egypta, var enn á ný tak-
mark Kleópötru og átti aö færa Egypta-
landi öryggi og heiminum friö. Maöurinn,
sem átti aö gera þetta fyrir hana, var
Antonius.
Nú komu mörg ár meö mörg striö og
löngum aðskilnuðum. Kleópatra fæddi
Antoniusi tvibura, sem skirð voru
Alexander Helios (sól) og Kleópatra
Selene (tungl) eftir guðum himinhvelfing-
arinnar. Antonius sleit alveg sambandi
sinu við Róm og konu sína Oktaviu, sem
var hálfsystir Oktaviusar og kvæntist
siðan Kleópötru.
Endir ævintýrisins
En þaö var ekki svo auðvelt að eiga við
Rómaveldi. Meðan Antonius dvaldist
langdvölum fjarri, tók Oktavius öll völd i
sinar hendur og setti Antonius af með
yfirlýsingu. Til nýrrar borgarastyrjaldar
kom, þegar herir Oktaviusar og Antonius-
ar mættust i úrslitasjóorrustu við Actium
á vesturströnd Grikklands. Kelópatra
sem mjög gegn vilja Antoniusar og róm-
versku herforingjanna tók þátt i orrust-
unni, uppgötvaði of seint, að nærvera
hennarolli einungis ringulreið. Þegar hún
dró sig út úr með skip sin, fór allt i handa-
skolum og þegar Antonius lét sin skip
fylgja þeim egypzku var orrustan töpuð.
Oktavius hóf eftirför og lét umkringja
Alexandriu. Kleópatra, sem sá að þetta
var vonlaust, lét safna miklu , af fjársjóð-
8
um I grafhýsi sitt, lokaði sig inni og hótaði
að kveikja i öllu saman, ef Oktavius gerði
innrás.
Oktaviusi tókst, gegnum nokkra af her-
mönnum Antoniusar, að koma boöum til
hallarinnar um að Kleópatra hefði framið
sjálfsmorð. Antonius rak sverð sér i
hjartastað, i sömu andrá og sendiboðar
Kleópötru komu til að sækja hann og
koma honum á öruggan stað i grafhýsinu.
Þeir báru Antonius deyjandi yfir til graf-
hýsisins, en komust ekki inn um hliðin og
urðu að færa leiðtogann upp stiga og inn
um glugga.
Þeir skildu stigann og opinn gluggann
eftir og þegar hermenn Oktaviusar komu
skömmu siðar inn i borgina, sendi hann
einn af þjónum sinum upp stigann og
annan til að ræða viö Kleópötru gegnum
rammlega læst hlið og lét hann lofa henni
að hún fengi að fara frjáls ferða sinna ef
hun gæfist upp. Það reið á öllu að koma i
veg fyrir að hún kveikti i og eyðilegði með
þvi ómæld auðæfi. Meðan samriingavið-
ræðumar fóru fram, læddist sendiboði
Oktaviusar inn i grafhýsið, greip Kleó-
pötru aftan frá og tók hana til fanga.
Fangavistin varð skammvinn. Oktavius
vildi helzt sjá hana látna, en vildi ekki
bera ábyrgðina á morði drottningar
Egypta. Hann sagði að hún yrði flutt til
Rómar til að verða sýnd sem fangi hans I
fagnaðargöngunni um borgina. Jafnframt
gaf hann vörðunum skipanir um að þeir
yrðu að koma i veg fyrir að Kleópatra
fremdi sjálfsmorð, ef hún reyndi það.
Auðmýktin varð Kleópötru um megn.
Áætlanir hennar um frelsi og mikilleik
Egyptalands voru að engu orðnar, og li'f
hennarsjálfrareyðilagt. Áð láta flytja sig
um götur Rómar eins og hvern annan
striðsfanga og láta lýðinn hæða sig
og hrækja á sig, það skyldu aldrei verða
örlög egypzkrar droltningar. Nokkrum
dögum seinna framdi hún sjálfsmorð.
Sagan segir að hún hafi látið smygla inn
til sin Kobraslöngu i fikjukörfu og látið
hana bita sig. En raunsærra er þó að
Imynda sér að hún hafi notað sér eitthvað
af þvi framúrskarandi eitri, sem framúr-
skarandi visindamenn Egypta þekktu.
Draumurinn um frelsi Egyptalands,
var að engu orðinn. Oktavius rændi landið
og gerði það að héraði i Rómaveldi. Ötak-
mörkuð auðæfin, sem hann flutti með sér
heim til Rómar, greiddu ekki aðeins allan
hernaðarkostnað hans, heldur réttu við
fjárhag rikisins um mörg ókomin ár.
Sonur Cæsars og Kleópötru, Cæsarion,
var myrtur, þar sem hann þótti of hættu-
legur keppinautur fyrir tilvonandi róm-
verska keisarakrúnu. Börn Kleópötru og
Antoniusar tók Oktavius með sér til Róm-
ar til að ala þau upp i rómverskum hátt-
um. Sjálfur var Oktavius kjörinn fyrsti
keisari Rómar og,þegar hann andaðist
saddur lifdaga 40 árum siöar var hann
lýstur guðdómlegur.
Þá var blómatimi Egyptalands löngu
liðinn og hið þrjú þúsund ára gamla
menningarriki i upplausn. Siðari Faraó-
Munurinn á forstjóranum og aðstoðar-
forstjóranum er um það bil 20 kiló.
Ef þú treystir á sjálfan þig og fram-
kvæmir samkvæmt því, er velgengni
þin tryggð.
Gæs cr leiðindafugl, sagði maðurinn.
— Of mikið handa einum og of Htið
handa tveimur.
Heldur vitran kjána, en kjánalegan
vitring.
★
Það er enginn vandi að lifa á lágum
launum, ef maður gætir þess að slá
ekki um sig með peningum til að leyna
þvi.
Iivaða fifl sem er getur málað mál-
verk, en það þarf skynsemismann-
eskju til að selja það.
Nakinn sannleikurinn hefur llka sina
bakhlið.
A
Ast þin til sjálfs þin er orsök flestra
vandræða þinna.
Fyrsta skylda skynsamrar manneskju
er að haga sér ekki eins og fifl.
inn, Kleópatra drottning, barðizt
árangurslaust fyrir frelsi lands sins en
stjóm hennar, hugrekki kvenleiki og stór-
kostlegur persónuleiki hafði sett slikan
svip á samtiðina, að lif hennar og gerðir
standa enn i dag ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum okkar, tvö þúsund árum sið-
ar.