Heimilistíminn - 02.10.1975, Blaðsíða 35

o
©

MARY RICHMONT: AðeítlS eÍlM kOSÝUt
f~'~,, Hann gæti ekki komið í veq fyrir það, mín kæra
rr|J. Ég hef gengið frá stærri og sterkari mönnum
eri ^ohn Marsden. Auk þess sæi ég um að hann væri
®kki. viðstaddur, þegar þú tækir út refsingu þína.
.. ÉQ býst við að ég hefði mátt eiga von á einhverju
"ku þú getur ekki sýnt yf irburði þina á annan hátt
en með valdi, sagði hún með biturri röddu. Hún
reýndi að vera eins köld og róleg og hún gat en það
Lðr ekki auðvelt, eins dauðþreyttog hún var. Eftir
Pað sem hún hafði upplifað síðustu tvo sólar-
nrir>9ana, var hún ekki nógu sterk til að setja sig
ePp gegn honum. Hún f ann hvernig gráturinn þrýsti
°9 ætlaði að kæfa hana, en hún mátti ekki láta
nðan tárunum núna. Mátti það alls ekki. Það yrði
et ayðmýkjandi. Hún sneri sér undan til að hann sæi
ekki framan í hana.
^okkrar sekúndur liðu, svo fann hún hönd hans á
og þegar hann tóktil máls, var röddin næsta
x^.Eigum við ekki að gleyma þessu öllu? Þrátt
Vrir allt, er ekki rétt að ásaka þig um að Marsden
I eJor hagað sér eins og bjáni. Því fyrr, sem hann
Vkur þes^u verkef ni, því betra og þá þarftu ekki að
I hann af tur. En á meðan verðurðu að halda þig
1 Pessum kofa. Hvorugur okkar mun valda þér
eP*gindum með nærveru okkar, þar sem við verð-
7? úti allan daginn. Ég er hræddur um að hér sé
ekki margt, sem getur stytt þér stundirnar, engar
^kur, engin blöð....
að skiptir ekki máli, sagði hún.
Ef þú hefur
og spotta, get ég reynt að gera við fötin mín...
Vkkar líka, stamaði hún. — Auk þess er ég sæmi-
q.9,Ur kokkurog þaðer meira að segja hægt að gera
^..°ar> mat úr niðursuðurvörum, ef farið er rétt að.
Jð langar til að þú lof ir mér að reyna.
s V'Ht í lagi, sagði hann. — Héðan í frá ertu ráðin
sér ^°kkur og saumakona. Þernan hefur tekið að
h þvo af okkur, og ef þú hef ur eitthvað handa
eni að þvo af þér, láttu mig þá bara hafa það....
- Ur hún ekki komið hingað og sótt það sjálf?
Blanche?
Sðr ^ Peiz^ ekki, að þið haf ið samband hvor við
__svaraði hann.
qasf.ú treystir mér ekki, sagði Blanche. — Hvað
úf f 1 e? gert? Eða hún, ef spurt er að því? Það lítur
éa h r,r aé v'ð. séum báðar fangar þínir og þar sem
hélt, aö vj5 vji^um báðar það sama, komast frá
_!nQ' eins fljótt og hægt er....
trev Versu undarlegt sem það kann að virðast, þá
Ury,'u 1 é9 þér, sagði hann. — En ég er ekki eins viss
Þernuna...
9' er> hún bjargaði lífi mínu!
Kannske...
— Og hún tilbað Ferskjublóm. Hugsaðu þér bara,
hvernig hún vildi snúa aftur til að komast að þvi
hvað hefði orðið um hana. Ef ekki hefði verið hægt
að treysta henni, hefði hún getað selt mig í hendur
hermönnunum strax þegar við vorum komnar út í
litla bátinn og vorum rétt við húsið....
— Gleymdu, hvað ég sagði, sagði Petrov og gekk að
skáp í veggnum, tók fram bolla og hálft brauð,sem
hann setti á borðið við hliðina á kjötdiskinum. -
Komdu og borðaðu, sagði hann. — Svo skaltu legg ja
þig. Ég skal setja upp hlíf kring um rúmið þitt,
meðan þú borðar.
Fjórum dögum seinna sagði Petrov Blanche, að
hann yrði í burtu um tíma í mikilvægum erinda
gerðum, en yrði líkast til kominn aftur eftir tvo
sólarhringa.
Marsden heldur áfram starfinu hér, bætti hann
við. — Eins og ég sagði þér, hefur kornið í Ijós, að
það sem hann er að gera, er mun flóknara en við
héldum. En það verður komið á lokastig, þegar ég
kem aftur. Ég neyddist til að tala við hann, svo
hann skilur ástandið, þannig að þú þarft ekki að ótt-
ast að hann reyni frekar við þig.
— En... ef það kæmu hermenn meðan þú ert i
burtu? spurði hún skelfingu lostin. — Eða... eða
menn úr leynilögreglunni?
— Það kemur ekki til, svo þú getur verið alveg
örugg hérna.
— Það sagðirðu einu sinni áður en þá skjátlaðist
þér.
— Nei, það kom ekkert fyrir þig. Ég fann þig aftur.
— En... Ferskjublóm? Blanche skalf, þegar hún
hugsaði um örlög kínversku konunnar. Venjulega
tókst henni að hrekja þessar hugsanir brott, en, en
þær komu aftur fram, ef hún gætti ekki að sér. En
það var oftast á næturnar, þegar hún lá, án þess að
geta sofið og hlustaði á rólegan andardrátt hinna.
Þá endurlifði hún martröðina og gerði sér ýmsar
hugmyndir um, hvað hefði gerzt í fallega húsinu.
Þannig gat hún legið í svitabaði, þar til dagsbirtan
læddist inn um gluggana.
— Tveir sólarhringar eru ekki lengi að líða, sagði
Petrov.
— Það getur verið heil eilífð, þegar maður er einn
— og hræddur, sagði hún.
— En þú máttekki vera hrædd. Ég veit, að þú hef ur
gengið gegn um mikið og mér þykir það leitt. En þú
verður að hætta að hugsa um það. Ég skal láta þig
hafa nóg af fötum aðgera við svo þú haf ir ekki eins
35
i