Heimilistíminn - 02.10.1975, Blaðsíða 34

hvað Magnús sagði, þvi að hann leit hræðslu-
lega á járnbrautarvagnana, sem skröltu £1*3111
og aftur.
Magnús gekk ekki nær, en settist á hækjur
sinar, setti frá sér töskuna og teygði hÖndina
variega fram. — Komdu hérna héppi minn, þvi
ef þú kemur ekki, veit ég ekki, hvort þér iikar
við mig og þá er kannski ekki vert að koma til
þin.
En hundurinn leit varlega i kringum sig. Síð-
an |eit hann aftur i augu Magnúsar, eins og
hann vildi ganga úr skugga um, hvað Magnús
ætiaðist eiginiega fyrir. Svo stóð hann hægt
upp. Þetta var grannur og fallégur hUndur.
Hánn var svolitið óhreinn núna, eftir að háfa
iegið i kolasallanum miili teinanna. En iitiu
eyrun stóðu beint upp i loftið og skottið dillaði
varlega fram og aftur. Hann kom hægt nær.
Loks nam hann staðar og teygði fram biautt,
svart trýnið og þefaði varlega af fingrum
Magnúsar.
Magnús dró andann djúpt af létti. Allt í ejinu
varð hann svo undur glaður, glaðari en hann
hafði nokkurn tíma verið á ævinni. Hundinum
geðjaðist vel að honum. Hann fann betur og
betur, að það var einmitt svona hundur, sem
hann hafði alltaf hugsað sér að eignast, þegar
hann yrði stór og gæti gert það sem honum
sýndist.
Hundurinn kom nær og Magnús klappaði
honum varlega á höfuðið og síðan á bakið og
hundurinn rétti fram litla, snarpa tungu og
sieikti hönd Magnúsar einu sinni. Hann var
með brúntháisband og þegar Magnús sneri því
við, fann hann lítið gljáandi skilti, sem á stóðu
tvö orð: JACK — PARÍS.
Magnús vissi að Paris var i Frakklandi, því
Martá móðúrsystir hans og Áki frændi höfðu
farið þangað og sent honum mörg póstkort.
Hundurinn hlaut að heita Jack.
— Jack, hvislaði Magnús, — Jack, Jack.
Þá dillaði hundurinn skottinu svo ákaflega,
aö allur afturhluti hans hreyfðist.
— Passaðu þig, hann bitur, hróðaði Patti
hræddur.
— Nei, þú bitur itiig ekki, Jack? Er það
nokkuð? Þú ert góður hundur, Jack. Treystu
mér, ég fer með þig heim, jafnvel þótt ekki
megi hafa hunda hjá okkur, bara af þvi....
Magnús þagnaði. Hann hafði algjörlega
gieymt, að hann var fluttur fyrir m3 vikum,
og bjó ekki lengur inni i bænum. Nú átti hann
heima við Sólskinsgötu og i þeim stigagangi
þar sem hann átti heima, voru þegar tveir
liundar. Hann fann hvernig hjarta hans tók að
berjast. Ef til vill var möguleiki á að eignast
hund núna. Auðvitað segði mamma nei, en það
var ósjaldan, að hún skipti um skoðun, þegar
hún var búin að tala við pabba. Pabbi sagði
stundum já og stundum nei. Það var undir því
komið hvort honum geðjaðist að þessum hundi
eða ekki.
— Jack, ef þú vilt, þá máttu koma með mér
heim, sagði Magnús.
Hundurinn snerist nú um fætur hans og öðrú
hverju ýtti hann við Magnúsi. Hann leit td
Patta, sem ennþá stóð áiengdar.
—Ef þú ferð ekki að koma bráðum, kemstu
kannski ekki með frænda þinum, sagði Patti
óþolinmóður. — Hann má varla vera að því aö
biða alltaf eftir þér.
Magnús rétti snöggt úr sér. Hann var búinn
að steingieyma Frans frænda og fiskibátnum-
Það var ennþá þoka þarna úti á smábátahöfn-
inni, . en það heyrðist heldur ekkert
34
Framhald