Heimilistíminn - 02.10.1975, Blaðsíða 36

mikinn tíma til að hugsa. Ég skal líka fá einn af
mönnum Changs til að vera lífvörður þinn, svo að
þú getir verið öruggari. Héðan er ágætt útsýni niður
að fljótinu og lögreglubátur sæist löngu áður en
hann næði hingað. Það er opið land til beggja hliða,
svo enginn kemur óvænt úr þeim áttum. Lofaðu
mér nú að sjá þig brosa, ég skal reyna að ná í eitt-
hvað að lesa handa þér.
— Ég vildi óska, að þú þyrftir ekki að fara. Orðin
komu án vilja hennar. Hún leit upp til hans og það
var solítið erf itt að ráða af augnaráðinu hvað innra
með henni bjó. Honum þótti leitt að þurfa að hóta
henni og beita hörku til að hún hlýddi, en það hafði
orðið nauðsynlegt. Hann hefði heldur viljað gera
hana að trúnaðarmanni sinum, en það gat henn
akki, hennar vegna. Hann hafði nóg með Marsden
eins og var og kærði sig ekki um meira. Hann haf ði
brotnað gjörsamlega niður og gat varla veriðeinní
meira en tvo sólarhringa. En Chang yrði hér og sæi
um að allt gengi eins og skyldi. Hann gat treyst
Chang, blátt áf ram vegna þess að Chang naut þess
að vera í stöðugri hættu.
— Ég get ekki tekið þig með, sagði hann glettnis-
lega við Blanche. — Vegna þess að ég þarf að heim-
sækja vissa mennskju, sem ég kæri mig ekki um, að
þú hittir.
— Þýðir það... ert þú þá í hættu? spurði hún.
— Alls ekki, laug hann. Hannn yrði ekki í hættu svo
lengi, sem hann héldi höfðinu köldu og kæmi fram
við Mwa Chou hershöfðingja eins og svo marga
aðra háttsetta menn í Rússlandi og Kína áður. Hann
rétti f ramhandlegginn og dró hana að sér. — Nú
skalt þú ekki vera hrædd við neitt, sagði hann, og
lagði fingur á nefbrodd hennar.
— Ég skal reyna að vera það ekki.
— Dugleg stúlka. Þegar ég kem aftur, þarf ég ekki
að hafa þig hér í haldi miklu lengur. Við tökum
mikla áhættu — en við verðum þó saman.
— Það gerir mér ekki svo mikið, sagði Blanche. —
Það er skrítið ekki satt, þótt þú haf ir komið hörku-
lega fram við mig og ásakað mig um misgjörðir
Johns, þá er ég alltaf örugg, þegar þú ert kominn
inn. Já, ég held meira að segja, að ég hefði getað
deilt sömu örlögum og Ferskjublóm, ef þú hefðir
verið með mér....
— Synd og skömm, hugsaði hann. Þetta barn
elskaði hann, því var ekki að leyna, en það gerði að-
stæðurnar ómögulegar fyrir þau bæði. Jafnvel þótt
hann hefði verið fús að gera hana að eiginkonu
sinni, var ekki möguleiki á að það gæti haft góðan
endi... Hann yrði að Ijúka því sem hann hafði ætlað
sér og gleyma henni síðan, þegar hún væri kominn á
öruggan stað. En þótt hann sæi að auðvelt væri að
taka slíka ákvörðun, var erf ittað framfylgja henni.
Blanche hafði kveikt í honum eld, sem erf itt yrði að
slökkva. En hvað með Blanche sjálfa? Hún hafði
þjáðst áður vegna karlmanns, en komizt yfir það.
Kæmist hún yf ir þetta líka? Hún yrði. Hún var ung
og óreynd og þegar hún væri komin aftur til ætt-
lands síns, hitti hún vafalaust einhvern, sem hún
yrði hrifin af og gæti veitt henni allt það sem hann
gat ekki. Hann beygði sig og kyssti hana létt á
ennið.
— Bless, Blanche mín, sagði hann. — Haltu þig sem
allra mest hér inni. Sing tærir þér allt, sem þú
þarfnast. Ef þú ert hrædd, eða þarfnast einhverS/
skaltu bara kalla á hann. Hann verður hér bæði dað
og nótt og hef ur sett upp lítið tjald f yrir utan. Hann
vaknar um leiðog þú kallar, hann er þjálfaður í því-
— Bless, sagði hún, og þegar hann var farinn, hljóp
hún f ram að dyrunum og horfði á eftir honum, þar
sem hann gekk yfir ójafnan akurinn, niður að
f Ijótinu.
Henni fannst hún algjörlega yfirgefin. Sú stað;
reynd, að John Marsden var einhvers staðar i
grennd, gerði hana ekki minna hrædda. Hún vissi/
að hann gæti lítið gert, ef eitthvað kæmi fyrir. John
var ekki gerður til að lifa hættulegu líf i, hann vat
aðlaðandi maður, sem hafði hentað vel sem
diplómat og hafði vissa greind til að bera. Hann
vissi, hvernig átti að tala við f ólk, gera það bezta úr
erfiðri aðstöðu, en það var ekki vottur af ,,frum-
manni" í honum. Hún gat ekki ímyndað sér hann
verja konu með valdi og styrk. Hann var heldur
ekki kaldur og snarráður á úrslita augnabliki. Hún
gat hreinlega ekki hugsað sér hann í neinu ,,rauðú
akurlilju" hlutverki, sem hins vegar mundi henta
Petrov skínandi vel.
Hún settist niður til að gera við föt, en gekk síðan
út að dyrunum aftur. Jú, Sing stóð á verði utan við
dyrnar. Hún horf ði á hann, án þess hann vissi. Hann
var grimmdarlegur á að sjá, en nú þegar hún vaf
farin að venjast andlitssvip Kinverjanna, sá hún
ekki neitt illt í andlitinu. Hann hélt á byssu og vaf
með marga hnífa í beltinu og hún vissi að hann
mundi ekki hika við að skjóta eða stinga hvern
þann, sem reyndi að gera innrás. Vafalaust hefði
Petrov gefið honum svohljóðandi skipanir. En þrátt
fyrir varðmanninn, varð hún engu rólegri.
Hún settist aftur við saumaskapinn og reyndi að
einbeita sér, en ekki leið á löngu áður en henni
féllust hendur og hún fór f staðinn að velta fyrir sér
í hverju þetta verkefni þeirra Johns væri fólgið-
Hún hafði reynt að spyrja, en eftir fyrsta kvöldið/
hafði hann forðast hana eftir megni og aðeins talað
við hana, þegar Petrov var viðstaddur og það
reyndist óhjákvæmilegt. Hvort hann skammaðisf
sín fyrir framkomu sína kvöldið góða, var ómögú-
legt að segja. Ef til vill var hann aðeins hræddur við
Petrov. Blanche gerði sér grein fyrir að þessi
rússneski maður hennar vakti hræðslutilfinningu
hjá mörgum. Meir að segja Ferskjublóm hafði
óttast hann að vissu marki.
En nú mátti hún ekki hugsa um hana. Það hafði
reynzt gagnlaust að spyrja Petrov um starf Johns/
hann hafði aðeins sagt henni stuttlega, að henni_
kæmi það ekki við og því minna sem hún spyrði, þv'
betra. En nú vildi hún vita það, því þá skildi hún
betur hvaða áhættu hún tæki með því að vera hér án
Petrovs. Ef til vill ætlaði hann bara að vera tvo
sólarhringa burtu, en það haf ði ekki tekið kinversku
hermennina tvo sólarhringa að brenna ofan af
Ferskjublómi.
Hún hafði ekki komið út fyrir kofadyrnar síðan
hún kom, svo hún hafði ekki haft tækifæri til að sjá;
hvað John aðhafðist niðri við f I jótið. Hún hafði ekk'
vogað sér að athuga það, meðan Petrov var inni, en
nú þegar hann var farinn, fannst henni hún hafa
36