Heimilistíminn - 02.10.1975, Blaðsíða 33

Jttegin við skemmuna, sagði Patti og togaði i
^agnús.
Eins og þið viljið. En það er alveg satt, að
aundurinn er ekki hættulegur. Maðurinn
.r°sti vingjarnlega. Hann hefur
uklega orðið eftir af einhverju skipinu. Við
köfmn gefið honum að éta, en hann vill ekki
*afa héðan.
Nú var Magnús ekki hræddur lengur.
~~ Ég held bara að hann sé einmana og
Jeiðist, sagði maðurinn og brosti aftur. Farið
oara.
^að heyrðist i flautu i fjarska og maðurinn
veifaði með flagginu.
~~ Nú þarf ég að fara, kallaði hann til
^agnúsar og Patta. — Annars hefði ég komið
með ykktir.
Magnús horfði á eftir honum og Patti var
aúinn að stinga þumalfingrinum í munninn.
~~ Ég hef ekki tíma til að fara krókaleiðir,
^agði Magnús. — Við þurfum ekkert að vera
úeæddir við einn hund, bætti hann snögglega
Vlð. Patti leit spyrjandi upp til hans, en brosti
sv0.
7~ En hvað það er gott, að þú skulir vera með
sagði hann. — Þú ert stærri en ég og
ni|klu kjarkmeiri. Þú ert ekki hræddur við
aeitt. Ekki einu sinni hunda, sem eru það
settulegasta, sem til er.
"" Vitleysa, sagði Magnús. — Maður getur
nlveg gengið framhjá þeim án þess að lita við
Peim.
i ^altl gerði eins og Magnús sagði, þvi hann
^kaði augunum. En Magnús gat ekki stillt sig
m að gjóta augunum á hundinn, sem leit upp
að haUt auSunum a Þa félaga. Það leit út fyrir
uann væri að velta fyrir sér,hvort þeir væru
^ttulegir. Magnús hægði gönguna. Patti var
Un með lokuð augun. Hundurinn leit i augu
agnúsar. Hann var litill, hvitur með
flekkjum og brúnan kring i kringum hægra
augað. Hluti af hægra eyranu var lika brúnt.
Hann leit á Magnús og Magnús gat ekki stillt
sig um að nema staðar og horfa á hundinn.
Honum fannst, að þetta væri einmitt
hundurinn, sem hann hafði alltaf langað til að
eiga. Eiginlega hafði hann langað til að eiga
hund eins lengi og hann mundi. En þegar þau
áttu heima inni i borginni, mátti ekki hafa
hund. Ekki heldur kött eða ikorna eða nokkurt
annað dýr. Það var tæplega að manni leyfðist
sjálfum að vera þar.
Magnús stóð enn og horfði á hundinn. Patti
stóð við hlið hans með lokuð augun. Öðru
hverju kipp^i hann i hönd Magnúsar til að gefa
merki um að hann vildi halda áfram. En hund-
urinn lá kyrr og horfði á Magnús með brúnu
augunum sinum. Hann virtist svo einmana og
heimilislaus að Magnús vorkenndi honum. Nú
var hann alls ekki hræddur lengur.
— Héppi litli, sagði hann i sinum bliðasta
rómi.
Ekki vegna þess að hann ætlaðist til að hund-
urinn skildi hvað hann sagði, en mamma hafði
oft sagt, að dýr gætu heyrt á rómnum, hvort
fólk væri vingjarnlegt eða ekki. Þá skiptir ekki
máli, hvaða orð eru notuð.
— Héppi litli, sagði Magnús aftur. — Ertu
einmana, þegar skipið þitt er farið?
Patti leit upp, þegar Magnús sleppti hönd
hans. Þegar hann sá, að þeir stóðu beint
framan við hundinn, hljóp hann i hvelli svolitið
fjær og stóð þar. Hundurinn leit andartak á
eftir honum, en síðan aftur á Magnús. Nú tók
hann að veifa skottinu hægt fram og aftur.
Þetta var pinulitið skott.
— Vertu ekki hræddur, sagði Magnús — ég
er alls ekki hættulegur. En ef þú liggur hérna,
getur lestin komið.
Þaö var næstum eins og hundurinn skildi,
33