Heimilistíminn - 02.10.1975, Blaðsíða 13

P P V! f *-
P>cJg/\ N 'Cjjj
Maurastrákurinn
EINU sinni var strákur, sem
var svo ánægður með sjálfan
sig, að hann þoldi ekki aðra.
t*vi hrifnari, sem hann varð af
sjálfum sér, þeim mun fleiri
galla fann hann á öðrum. Þess
vegna hættu allir að skipta sér
af honum og loks var hann
einn.
Það var bara dóttir kröfu-
gerðarmannsins, sem gat þol-
að hann, og dag nokkurn
gengu þau saman út i skóginn,
þar sem hún átti að safna
greinum til að búa til úr
körfur.
Viltu rúsinur? spurði hún og
bauðhonum úr poka, sem hún
hélt á.
— Mér finnst rúsinur ekki
góðar, svaraði hann. — Bara
vinber.
— Eigum við að koma í leik
um það, sem okkur likar vel
°g illa, spurði hún og hló. — Ég
%rja. Mér likar við býflugur,
þvi að þær framleiða hunang.
— Mér likar ekki við býflug-
Ur- þvi þær stinga, svaraði
hann.
— Mérlikar fiðrildi, þviþau
eru svo falleg, sagði hún.
— Þau eyðileggja kálið, svo
^ér likar illa við þau, sagði
hann. í sama bili fann hann
eitthvað.
— Æ, taktu þetta burt, sem
að skriða á hálsinum á mér,
Urópaði hann.
Hún kom honum til hjálpar
°g náði i litinn maur. — Hann
gerir þér ékkert, sagði hún.
Ég þoli ekki maura,
hrópaði hann. — Ó, það er
komin annar, ég finn það.
Hann kom auga á maur,
sem sat á nefbroddinum á
honum og ætlaði að slá til
hans. En þá fékk hann eitt-
hvað i augun, sem sveið
undan. Það var maurasýra.
Allt i einu varð sólin að ein-
kennilegum lýsandi hringjum
og siðan varð allt koisvart.
Þegar hann vaknaði, fannst
honum hann undarlega stifur
og ætlaði að teygja úr hand-
leggjunum. Hann hafði þá
enga handleggi’, Þarna voru
aðeins sex undarlega krækl-
óttir fætur og á höfði hans voru
tveir langir þreifiangar. Hann
var orðinn að maur!
Allt í kring um hann var
krökkt af öðrum maurum.
Þeir hlupu framhjá með leifar
af flugum, bjöllum, laufblöð,
strá, pappirssnepla og fleira.
Sumir báru stórar furunálar
að mauraþúfunni. En loks
staðnæmdist einn maurinn og
kom til að bjóða góðan daginn
með þvi að strjúka þreifiöng-
um sinum við hans.
— Da, da, sagði hann. — Ég
heiti Maurius. Ég er hermað-
ur og er ;.að fara á vakt núna.
Komdu með, þá getum við
spjallað saman.
Hann kinkaði vingjarnlega
kolli og maurastrákurinn fór
með honum. Maurius og fleiri
hermenn gengu eftir stig
nokkrum, krökkum af maur-
um, sem voru að sækja ýmis-
legt úr skóginum.
— Við höfum heilmikið að
gera hérna i maurabænum
núna, sagði Maurius. Þeir
voru komnir að birkitré, sem
hann klifraði upp i. — Það er
nefnilega fædd prinsessa og
við þurfum að innrétta nokkur
herbergi handa henni og fjöl-
skyldu hennar. Heyrðu, viltu
ekki svolitinn blaðlúsasafa?
Maurius greip um mittið á
litilli blaðlús, strauk henni á
báðum hliðum með fótunum
og svolgraði siðan i sig nokkra
dropa, sem hann kreisti úr
blaðlúsinni.
Maurastrákurinn bragðaði
og fannst satt að segja indælt.
— Já, það gengur vel hjá
okkur maurunum, sagði
Maurius. — Skógurinn er
fullur af öllu sem við þörfn-
umst. Hér er heilmikið af öllu,
dauðum dýrum, bjöllum og
öllu mögulegu. Svo er nóg af
furunálum til að byggja úr.
— Já, en hvernig getið þið,
sem eruð svo litlir, gert þetta
allt? spurði maurastrákurinn.
— ó, við störfum saman,
svaraði Marius. —r Þótt hver
hafi sitt ákveðna verkefni,
hjálpum við hver öðrum, ef
þarf, alveg eins og mannfólk
gerir.
— Já, en ef ykkur likar nú
illa við einhverja maura?
spurði maurastrákurinn.
Mauríus sveiflaði þreifiöng-
unum. — Ef okkur likar ekki
13