Heimilistíminn - 10.06.1976, Blaðsíða 9

Kevin tróð einum sex hnetum i ryk-
suguslönguna. — Það skaltu fá að sjá,
svaraði hann samanbitnum tönnum. —
Þegar ég segi skjóta, þá kveikirðu.
Strákarnir stóðu enn úti fyrir og hlógu.
Ef þeir bara væru i þéttari hóp, gæti hann
skotiö á þá alla i einu skoti. Hann greip
slönguna og miðaði vel.
— Skjótið! skipaði hann og þar með
flugu hneturnar útum slönguendann. Billi
rak upp óp og reip um sköflunginn. Hnet-
urnar spýttust eftir gangstéttinni,
strákarnir hrukku i allar áttir og Billi
fleygði sér á bak við trjástubb i garðinum
heima hjá sér. Þá var röðin komin aö
Kevin að hlæja.
Billi gægðist fram og fleygði hnetu I átt
til hans.enhún lenti bara á húsveggnum.
— Fint, sagði Kevin og hlóð ryksuguna
aftur. — Skjótið, kallaði hann og hitti
bezta vin Billa. Ryksugan var stórkostleg
byssa. Tala fallinna hækkaði ört. Mikil
skothrið dundi á Simpson bræðrunum á
flótta þeirra. Billi hljóp fram og fleygöi
hnetu i Kevin, meðan hann hlóö á ný.
— Bomm! æpti Billi og Kevin rétti út
höndinga eftir fleiri hnetum.
— Þaö eru ekki margar eftir, sagöi
Mina.
Kevin þreif þær afhenni. — Billi klifraöi
upp i tréð, en ég skal ná honum. En Billi
var ómeiddur eftir tvær atlögur til viöbót-
ar úr ryksugunni. Hann var með fulla
vasa af hnetum og fleygði nú i Kevin.
Hann var greinilega aö sækja í sig veðrið.
— Meiri skotfæri! skipaði Kevin.
— Þau eru búin! sagði Mina.
— Það getur ekki verið, sagöi hann,—
Biddu, ég á ennþá eftir kraftskotið. Hann
veiddi stóru hnetuna upp úr vasanum og
horfði á hana með lotningu. Hún var eins
og steinn. Henni stæðist enginn snúning.
Hann timdi varla að skjóta henni og hann
fengi hana aldrei aftur, ef hann skyti
henni á Billa. Nei, hann hafði hugsað um
merkilegt verk fyrir þessa hnetu. Einvigi
skyldi verða hennar verk.
Hann ætiaði einmitt að fara að snúa
sér frá glugganum, þegar Sallý geystiSt
inn i herbergið.
— Hvaö ósköpunum eruð þið að gera?
spuröi hún, reið. — Hver er eiginlega
meiningin?
Þetta nægði Kevin. Hann flýtti sér að
troða hnetunni góðu I slönguna.
— Sjáöu bara, sagöi hann samanbitnum
tönnum og miðaði með rysksuguslöng'
unni. Nú var Billi i sigti uppi I trénu. —
Fimm, fjórir, þrir, tveir einn — skjóta!
hrópaði hann.
Mina kveikti. Vélin drundi og hnetan
ósigrandi þaut gegnum loftið, rétt yfir
höfuð Billa og beint inn i svefnherbergi
foreldra hans svo glerbrotunum rigndi i
allar áttir.
— Almáttugur, sagði Billi og renndi sér
niður úr trénu.
Nú varðhlé. — Hvað heldurðu að pabbi
segi? hvislaði Mina loks.
— Veit ekki, sagði Sallý, sem var svo
vonleysisleg á svipinn, að Kevin lötraði út
úr herbergingu. Hann hafði eyöilagt allt.
Stelpurnar höföu unnið verk sin vel, búiö
um rúmin, þurrkað af húsgögnunum o£
handriðið gljáði. Eldhúsið var tárhreint.
þvottavélin á sinum stað og öll fötin hang-
andi til þerris úti á snúru.
Kevin starði á þvottinn á snúrunum.
Hann varmest allur rauöur vegna brúöu-s
teppisins hennar Minu. Peysur og bolir,
nærföt og handklæði voru meö rauðum
blettum og nærfötin hans pabba voru ó-
þekkjanleg. Meira aö segja sunnudags-
svuntan hennar ínömmu var rauöleit.
Mamma tók það ekki mjög nærri sér. —
Ég ætlaöi hvort sem er að fá mér nýja
svuntu, sagði hún. En mamma hans Billa
hafði ekki ætlað sér nýja rúðu I svefnher-
bergiö. Kevinyrði sjálfur aðganga frá þvi
máli með vikulegum greiðslum af vasa-
peningunum.
— Þaö tekur mörg ár! andvarpaði hann
uppgefinnogsá fram áhundallf Iframti'ð-
inni. Ekkert tyggigúmmi, enginn is, ekk-
ert súkkulaðikex. En Sallý sem ef til vill.
fannsthún hafa sloppið vel frá föður sln-
um varðandiþvottinn, sagði huggandi: —
Ég skal borga helminginn. Af systur, að
vera, var Sallý I rauninni ekki svo slæm.
9