Heimilistíminn - 10.06.1976, Blaðsíða 34

tvisvar. Raunar voru forfeður þeirra allra
þriggja sjóræningjar. En ekki minir.
Ég kastaðist frá öðrum borðstokknum að
hinum og aftur til baka, ég rann undir þófturn-
ar, datt á fætur barnanna og slóst við allt, án
þess að sjá annað en himinn, sem liktist helzt
heimsenda og var að detta, detta, detta....
Seinast hafði ég borðað brauðsúpu, afgang af
lambakjöti og nokkrar smákökur og ég þekkti
það ekki, þegar það birtist aftur. Ég var alveg
eyðilagður, mig langaði til að gleyma öllu og
þá sérstaklega sjálfum mér. Ég var sjóveikur!
Ekki veit ég, hvað gerðist eftir þetta. Það
virtist helzt sem blessuð börnin hafi neitað að
halda siglingunni áfram, þegar þau sáu ástand
mitt og Palette hafði hætt við að veiða. Hann
stefndi til norðurs og við héldum á fullri ferð
heim með mig liggjandi i leifum máltiðar
minnar. Börnin dýfðu vasaklútunum sinum i
sjóinn og þerruðu ennið á mér.
Sjórinn! Nefnið hann bara, þá skal ég segja
ykkur álit mitt á honum! Yfirborðið er fallegt
og freistandi! Já, en þannig er það úr fjarlægð,
þegar maður stendur öllum fótum á þurru
landi. Nú skuluð þið heyra álit mitt: Sjórinn er
gyðja og söngur hennar hætti strax að heilla
mig. Mér leið mun betur um leið og ég var
kominn upp á volga steinana á hafnarbakqan-
um.
— Við reynum seinna, lofaði Palette. — En
við tökum hann ekki með þá. Hann er ekki sjó-
hraustur.
Nei, ég verð að segja það. Ég er ekki sjó-
hraustur. Nú var mér orðið alveg sama um alla
kókospálma og bananatré. Mér var alveg
sama um stúlkurnar á Suðurhafseyjunum og
Dolly litla bakarans fríkkaði stórum i augum
minum. Ég lofaði sjálfum mér hátiðlega að
yfirgefa aldrei þurrt land framar. Ég reyndi að
hlaupa. Ég fann að ég var að fá máttinn aftur.
— Jæja, spurði Móses um kvöldið. —
Hvernig gekk sjóferðin?
— Púff! sagði ég.
— Geðjaðist þér ekki að sjónum?
Ég ákvað að segja söguna frá broslegum
sjónarhjól og fór að hlæja. — Við skulum segja,
að sjónum hafi ekki geðjast að mér. En við þvi
er ekkert að gera. Ég skal ekki troða honum
um tær framar.
Móses hristi stóra, góðlega hausinn sinn. —
Ég vissi, að þú yrðir sjóveikur. Ég fann það á
mér. En ég vildi, að þú sannfærðist um það
sjálfur. Mér hefði heidur ekki tekizt að halda
aftur af þér. Þú vildir endilega fara á sjó!
— Ekki segja hinum það, bað ég hann —
þetta yrði aldeilis vatn á myllu þess eineygða.
Hann lofaði þvi og við gengum hlið við hlið
kvöldgönguna okkar, sem er svo góð fyrir
meltinguna. Við gengum eftir hafnarbakkan-
um, þar sem þetta bannsetta vatn gjálfraði
ósköp sakleysislega.
BJÖRGUNIN
Skömmu eftir þetta varð ég til þess að endur-
gjalda sjónum þessa meðferð á mér.
Andrés, sem alltaf datt eitthvað nýtt i hug,
fór að veiða gamlar leirkrukkur upp úr sjónum
til að auka tekjur sinar. Við Móses fórum oft
með honum, þvi okkur var farið að þykja vænt
um hann, siðan hann hafði þýtt hundamál mitt
svo vel yfir á mannamál. Annars var hann
ágætis félagi, alltaf syngjandi eða blistrandi,
hann hafði aldrei of mikið að gera, var aldrei
taugaveiklaður og alltaf var hann með nokkra
sykurmola i vösunum.
Sólin skein og fyrstu froskmenn sumarsins
voru farnir að stunda iðju sina.
Okkur Mósesi fannst gaman að sjá þá sulla
þarna, með hvitar eða bláar sundblöðkur á fót-
unum og blása i rörin sin eins og hvalir, sem
koma upp á yfirborðið. Við bentum hvor öðrum
á þá, með þvi að kalla eins og gömlu hvalveiði-
mennirnin:
— Þarna, þarna. Nú blæs hann!
Og svo hlupum við af stað og geltum eins og
við gátum. En fiskimönnunum líkaði það ekki,
einhverra hluta vegna. En við vorum aðeins að
láta i ljós gleði okkar yfir að þeir kæmi heilir á
húfi upp á yfirborðið aftur. Stundum létu þeir
sér ekki nægja að koma upp á yfirborðið,
heldur sveifluðu gegnstungnum fiskum upp í
loftið, svo það glampaði á veslinginn i sólinni.
En oftast veiddu þeir ekki neitt og komu upp
úr aftur tómhentir en skelfing var gaman að
sjá þá. Hárið var limt við ennið, grimurnar
gerðu þá eins og Marzbúa og sundblöðkurnar
gerðu það að verkum, að þeir liktust gigtveik-
um mörgæsum á þurru landi.
Andrési var illa við þessa sunnudags-neðan-
sjávar-veiðimenn. Hann hafði engan áhuga á
fiskunum þeirra og fannst þeir vera fyrir sér.
En hann veiddi lika krukkur.
Andrés var afar fær kafari. Hann gat haldið
niðri i sér andanum næstum óendanlega lengi.
Hann kunni lika að spara kraftana. Vöðvarnir,
sem hann ofreyndi aldrei, voru harðir eins og
stál. Oft slepptum við þvi að gelta, við Móses, á
meðan hann var i kafi. En hann kom alltaf upp
aftur, brosandi breitt undir grimunni og aðeins
svolitið fölur af kuldanum þarna niðri.
Framhalt
34