Heimilistíminn - 10.06.1976, Blaðsíða 36

varir þeirra mættust í löngum kossi.
Fanný næstum svimaði af fögnuði. Hjartað barð-
ist ákaft í brjósti hennar og blóðið fossaði um
æðarnar. Hún fann unaðslega þreytu Ifða út í hverja
taug, og þrýsti sér innilega í faðm hans.
„Komdu, ástin mín! Við skulum njóta hamingju
okkar, njóta ástar okkar í fullum mæli."
Hann þrýsti munninum á varir hennar, hóf titr-
andi líkama hennar í fang sér, og bar hana inn í
svefnherbergið.
Hún veitti enga mótspyrnu, en endurgalt hin
brennandi faðmlög hans með óteljandi kossum og
atlotum.
Það var komið langt fram á dag, þegar Fanný
vaknaði. Hún eldroðnaði, þegar hún minntist þess,
sem fram hafði farið kvöldið áður. Og áður en hún
vissi af, var hún farin að gráta beizklega, svo að
líkami hennar titraði af ekka.
Leopold prins þokaði sér að hlið hennar.
„Gráttu ekki, litla stúlka, mundu að við elskum
hvort annað. Er þetta ekki ynsidlegasta g jörin, sem
við getum fært hvort öðru? Bíddu bara, barnið mitt,
þangað til þúertorðin konan mín. Þá fyrstskaltu fá
aðnjóta þess, sem lífið hefir að bjóða, njóta þeirrar
auðlegðar og glæsileika, sem konungleg prinsessa á
i vændum."
Seinna um daginn ók prinsinn henni aftur til Nea-
pel. Prófessorinn var farinn út. Rósa afhenti henni
bréf frá Vín. Það var frá foreldrum hennar. Þau
glöddust ósegjanlega yfir sigrum Fannýjar í
Kongunglega leikhúsinu í Neapel, og gátu þess um
leið, að óstjórnleg öfund ríki meða leikfólks í Vín,
yfir velgengni hennar. Þau sendu henni einnig ein-
tak af „Leikhúsblaði Vínarborgar", þar sem sagt
var frá sýningum hennar í Neapel.
Fanný var í fyllsta máta hamingjusöm, og það
var fleira en dansinn, sem olli því.
Upp frá þessu byrjaði nýtt líf fyrir Fannýju.
Ást hennar var vöknuð, og hún þráði stöðugt elsk-
huga sinn, þráði kossa hans og atlot.
Hún elskaði Leopold af öllu hjarta. Um hann sner-
ust allar hugsanir hennar. Um hann snerust
hugsanir hennar allan daginn, meira að segja þegar
hún var í Hirðleikhúsinu að dansa. Um hann snerust
allir draumar hennar, og þar birtist hann henni eins
og prinsinn í ævintýrunum, eins og einhver æðri
vera, sem stigið hafði niður til hennar til þess að
gera hana hamingjusama.
Leopold prins var afar örlátur elskhugi. Næstum
því daglega sendi hann Fannýju dýrmætar gjafir,
dýr klæði, skrautgripi og sjaldgæf blóm.
Oft bauð hann henni í veiðihöllina. Þar gátu þau
notið samvistanna í næði, og drukkið af bikar hinn-
ar ungu ástar.
Vikurnar liðu.
Alltaf hafði nafn Fannýjar sama aðdráttarafl á
Neapelbúa, og alltaf var Konunglega leikhúsið
troðf ullt.
36
Og Fanný dansaði af lífi og sál, og hrifning
áhorfendanna var engu minni en fyrst. Nú, þegar
Fanný nautsælu elskandi ungmeyjar, var hún orðin
ennþá blómlegri, línurnar skýrðust og samræmið í
líkama hennar varðæ fyllra. Hafi henni verið fagn-
að i fyrstu, þá var það ekki síður nú, því það bók-
staflega rigndi yfir hana ástarbréfum, blómvönd-
um og heimboðum. Hún hafði naumazt tíma til að
þakka boðin og jaf irnar. En hugur hennar dvaldi þó
ávallt hjá Leopold. Til hans bað hún og hann tignaði
hún eins og guð.
„Hann giftist mér, Rósa, trúið mér! Hann er
göfugur maður og heldur orð sín."
Rósa svaraði engu og gekk þegjandi út úr her-
berginu.
Svo var það einn morguninn, að Fanný vaknaði
f rá erf iðum draumum. Og þegar hún kom til sjálf r-
ar sín, hafði hún höfuðverk og svima, og var hræði-
lega óglatt.
Áég að hita hemillute handa ungfrúnni?" spurði
Rósa.
„Já, í öllum bænum, þvi að það hamrar innan í
höf ðinu á mér eins og þaðætli að springa."
Teið hafði góð áhrif, og eftir nokkra stund var
Fanný orðin eins og hún átti að sér að vera. Kvöldið
eftir dansaði hún í leikhúsinu. Þá kom skyndilega
aftur yf ir hana svimi og ógleði. Hún varð óstöðug á
fótunum og reikaði, svo að áhorfendurnir urðu
skelkaðir.
Einn þjónanna greip hana í fangið, annars hefði
hún hnigið niður.
Tjaldið var undir eins dregið niður.
„Ungfrú Elssler veiktist skyndilega," tilkynnti
leikhússtjórinn.
Leikhúslæknirinn var sóttur. — Hann skoðaði
Fannýju, laut svo niður að henni og hvíslaði:
„Ungfrú, þér eruð barnshafandi."
Fanný horfði með skelfingarsvip á lækninn, en
hann yppti bara öxlum.
„Það er eins og ég sagði."
Orvæntingarfull hné hún niður á púðana, og
líkami hennar skalf af grátekka.
Daginn eftir sendi hún Rósu með bréf til prinsins,
þar sem hún sagði honum, að hún þyrfti nauðsyn-
lega að tala við hann.
Prinsinn sagði, að hún mætti koma til sín í höllina
þegar í stað.
„Leopold," stundi Fanný upp með grátklökkri
rödd, „ég er-----". Gráturinn kæfði rödd hennar.
„Ég er barnshafandi."
Prinsinn varð myrkur á svip.
„Hver veit nema þetta sé einhver misskilningur
úr þér, barnið mift."
„Leikhúslæknirinn fullyrti það í gærkveldi."
„Svo. Það var nú verri sagan. En taktu þetta ekki
svona nærri þér, góða barn. Svona nokkuð hefir
hent ekki svo fáar starfssystur þínar."
„ Já, en hvað heldurðu að fólkið segi? Barn á und-
an hjónabandinu, áður en við giftumst."
Prinsinn yppti öxlum óþolinmæðislega.
„Leopold, nú verðum við að tala í alvöru um