Heimilistíminn - 10.06.1976, Blaðsíða 37

þetta. Hvenær getum við gifzt?"
„Ertu gengin frá vitinu, barn. Ég, sem er kon-
ungborinn prins. Hvað dettur þér eiginlega f hug?"
Fanný horfði angistaraugum á elskhuga sinn. Svo
brast hún í grát og leið út af.
„Svona láta þessar kvensniftir alltaf. Giftast,
ekki nema það þó!" sagði prinsinn snúðugt, og rauk
í bjölluna og hringdi ákaft á herbergisþjóninn.
„Sæktu húslækninn!"
Þegar lækninum hafði tekizt að koma Fannýju til
meðvitundar, hafði prinsinn sig á burt, án þess svo
mikið sem að líta á Fannýju.
Þegar hann kom inn í einkaherbergi sitt, skrifaði
hann ávísun uppá þúsund lírur. Svo hringdi hann á
þjóninn.
„Þessa ávisun áttu undir eins að fá leysta út, og
fara svo með peningana heim í íbúð Fannýjar
Elessler. Mér er sama, hver tekur á móti þeim, en
kvittun verður þú að fá."
Þjónninn f lýtti sér að sækja peningana og fara til
gistihússins. Þar kom Rósa til dyra. Hann sagði
henni erindið, að hann ætti að færa ungfrú Elssler
þúsund lírur, og lét hún það gott heita og gaf kvitt-
un.
Prinsinn tók á móti kvittuninni og kom henni fyrir
hjá öðrum skjölum. Að því búnu skipaði hann að
taka Fannýju, sem stöðugt lá hreyfingarlaus á
legubekknum, og flytja hana heim.
Svo skipaði prinsinn að sækja leikhússtjóra Kon-
unglega leikhússins.
Þegar hann kom, sagði prinsinn:
„Ég óska, að eftirfarandi tilkynning komi í
blöðunum á morgun:
„Hin unga, listfenga dansmær frá Vínarborg,
ungfrú Fanný Elssler, sem dansað hefir undan-
farnar vikur í Konunglega leikhúsinu, hefir orðið
fyrir alvarlegu slysi. Þegar hún var að sýna í gær-
kvöldi, rann hún til á leiksviðinu og tognaði um ökl-
ann. Óvist er, hvenær hún getur aftur farið að
dansa"."
Leikhússtjórinn skrifaði eins og honum var sagt.
„Ég vona að þér skiljið mig, greifi?"
Hann kinkaði kolli virðulega og kvaddi með bukki
og beygingum.
Nú fóru hræðilegir dagar í hönd fyrir Fannýju.
Ast hennar, framtíðardraumarnir, skýjaborgirn-
ar — allt hafði verið slegið í rústir með einu höggi.
Að eiga von á barni, eiga barn með manni, sem
hafði útskúfað henni, og það einmitt þegar svona
var komið, það var skelfilegt!
Skömm og iðrun heltóku hana, svo að henni lá við
sturlun. Og hefði Rósa ekki verið til þess að telja
um fyrir henni, kynni hún að hafa gripið til ein-
hverra óyndisúrræða.
Við allt þetta bættist það, að Konunglega leikhús-
ið lét tilkynna henni, að því miður gæti það ekki haft
hana lengur i þjónustu sinni, þar sem uppvist væri
orðið um hrösun hennar, og teldi því gestaleik
hennar lokið.
Forstjórinn sendi Fannýju 600 lírur.
Prófessor Barbaya, sem f Ijótlega hafði komizt á
snoðir um, hvernig í öllu lá, tilkynnti Fannýju, að
hann mundi hverfa á brott, þar sem hún þurfti hans
nú ekki lengur með. Hann fór sama daginn, og
Fanný og Rósa urðu einar eftir í Neapel.
Þannig endaði listabraut Fannýjar á Italíu.
Og hvað tók nú við?
Þessa hörmulegu spurningu lögðu örlögin fyrir
vesalings Fannýju.
Hún braut heilann um, hvort hún ætti að bíða í
Neapel þangað til allt væri um garð gengið.
Nei, hér gat hún allra sízt verið, þar sem frægð
hennar var á hvers manns vörum, því f yrr eða síðar
hlaut leyndarmál hennar að komast upp, og þá var
það ekki lengi að berast til Vínarborgar.
Atti hún að fara heim til Vínarborgar, til foreldr-
anna? Nei, þangað gat hún allra sízt farið. Það yrðu
dálaglegar sögur, sem gengju um nágrennið, eða þá
hæðnissvipur og eiturtungur leikfólksins! Og þó
fyrst og fremst móðir hennar! Hún mundi blátt
áfram ganga frá vitinu af skömm.
„Þú mátt ekki yfirgefa mig, Rósa. Hvernig ætti
ég að geta komizt af, ef þú snerir líka við mér bak-
inu."
„Ég verð með gleði áfram hjá yður, ungfrú
Fanný."
„Nei, ekki ungfrú Fanný. Héðan af ert þú hjart-
kær vinkona mín, sem ætlar að hjálpa mér í raunum
minum."
Ungu stúlkurnar innsigluðu vináttu sína með inni-
legum kossi. Þær héldu kyrru fyrir nokkra daga í
Neapel. Þá keypti Rósa þeim tvo farmiða til Róma-
borgar.
Þær greiddu hótelreikninginn og yf irgáfu Neapel
með mestu leynd.
Meðtárin í augunum kvaddi.Fanný borgina, sem
geymdi frægð hennar, hamingju og þjáningar.
Eftir f imm daga siglingu varpaði skipið akkerum
í Ostia-höfn.
Þær leigðu sér herbergi á ódýru gistihúsi.
„Við verðum hér aðeins þangað til við höf um út-
vegað okkur hentuga prívatíbúð," sagði Fanný.
Eftir nokkra daga höfðu þær leigt sér íbúð hjá
konu einni, sem Blaca Libano hét. Þær höfðu nú
rúmgott herbergi, ágæt húsgögn, og tvö tandur-
hrein rúm.
Þær höfðu undurfagurt útsýni yf ir Péturstorgið,
og auk þess var leigan allsekki mjög há.
„Hér verðum við að láta fyrir berast," sagði
Fanný, „þangað til ég hefi fætt."
Fyrstu dagarnir í nýja heimkynninu voru daufir
og tilbreytingarlausir.
En þá fóru þær sér til af þreyingar að heimsækja
helztustaði borgarinnar. Þær fóru á málverkasöfn,
listasöfn, skoðuðu hallarrústir og kirkjur, og yfir
höfuð allt, sem aðkomufólk er vant að skoða.
Dag nokkurn rákust þær af hendingu á prófessor
Barbaya.
„En sú óvænta gleði, ungfrú. Hvað hafizt þér að
hér í Rómaborg?"
Fanný varð vandræðaleg og ófst tunga um tönn,
svo að hann hélt áfram:
„Ég veit allt, veslings barn. Reynið að láta ekki
hugf allast. Margar listakonur haf a drukkið af þeim
beizka bikar. En samt þurfa ekki öll sund að lokast
fyrir þessu. Þér verðið bara að reyna að koma
barninu einhvers staðar f yrir, hversu sárt sem yður
37