Heimilistíminn - 10.06.1976, Blaðsíða 25

Ég ropnaöi þvi mér fannst ég bæöi
heimskuleg og uppáþrengjandi, en mér
tókst aö kreista fram svolitiö bros og
segja: —Halló.
Svo kynnti Jón mig og ég settist.
Karen, sem greinilega gramdist trufl- ‘
unin, sagöi fremur kuldalega: —Góöan
daginn.
Óþægindatilfinning greip mig og mér
fannst ég hafa komiö inn i miöju rifrildi,
þviskarpir drættir voru um munn Jóns og
tveir rauöir flekkir i vöngum Karenar.
— Viltu kaffibolla, Hanna? spuröi Jón
og bæöi rödd hans og svipur gaf til kynna,
aö andrúmsloftiö væri hlaöiö og aö gott
heföi veriö aö ég skyldi koma á þessu
andartaki. Hannias mig eins og opna bók
og hristihöfuöiö eilltiö, svo ég sagöi: —Já,
þakka þér fyrir.
Ég vissi, aö ég átti aö segja eitthvaö viö
Karenu, en ekkert kom. Loks rauf Jóhn
þögnina og sagöi:
— Hún kennir i nýa skólanum, Karen.
—Ég kynntist henni þar þegar ég var aö
byggja hann.
— Svo? sagöi Karen áhugalaust.
— Ég kenni liffræöi, bætti ég viö.
Karen fékk sér fulla skeiö af is.
—Mamma var innanhússarkitekt, sagöi
hún og augu okkar mættust andartak.
örvænting greip mig nokkrar sekúndur.
Grunaöi hana eitthvaö? Nei, þaö var
ómögulegt. Samt— mér geöjaöist alls
25