Heimilistíminn - 10.06.1976, Blaðsíða 24

Kaffi handa
tveimur
og einn ís
AAér geðjaðist ekki
að augnaráði
telpunnar. Grunaði
hana, aðfundur
okkar hér væri ekki
sú tilviljun,
sem við Jón vildum
vera láta?
— Það verður að lita út eins og það sé
algjör tilviljun, sagði Jón. —Viö sitjum
við gluggann i kaffistofunni I vöruhúsinu,
og svo kemur þú inn til að fá þér kaffibolla
eftir innkaupin. Þú sérð okkur, heilsar og
ert hissa. Ég kynni ykkur og svo drekkur
þú kaffið með okkur.
Þetta virtist svolitið flókið, en ég skildi,
af hverju hann vildi hafa þetta svona. Við
uröum að fara dálitiö varlega.
Veslings Karen, hugsaði ég. Eftir fjóra
mánuði eignastu stjúpmóöur, sem þú
veistekkert umennþá. A morgun klukkan
ellefu áttu að hitta hana I fyrsta sinn og
siðan hittiröu hana á hverjum degi. Það
var að minnsta kosti áætlun Jóns.
— Þú væriráreiöanlega prýðilegur sál-^
fræöingur, Jón, sagði ég. Hann hló og
kyssti mig og hann liktist ekki hiö minnsta
þrjátiu og sex ára ekkjumanni sem á tölf
ára dóttur.
Jón er arkitekt. Viö kynntumst, þegar
hann hafði fengiö það verk að teikna við-
byggingu viö skólann, þar sem ég er líf-
fræöikennari. Hann ræddi byggingaráætl-
anirnar viö kennarana á þægilegan hátt
og meira aö segja ég, yngsti kennarinn,
tók þátt i umræöunum. Hann spurði mig
oft álits og áöur en ég vissi af, hafði hann
boöið mér út aö boröa.
Ann kona hans hafði látist fyrir þremur
árum, sagöi hann og loks núna var hann
orðinn heill maöur á nýjan leik, en ein-
mana. Hann hafði daghjálp, sem kom á
hverjum degi.lagaöi til og bjó til mat, en
hann og Karen sáu um afganginn.
— Égerekkiaöbiðja þig aögiftast mér
af þvi mig vanti húsmóður, sagði hann
kvöldið, sem hann baö min.
Ég hló svo mikið, aö mér svelgdist
24
næstum á kaffinu. Veslings maðurinn, ef
hann vantaöi bara húsmóður, hefði hann
ekki beðið min. Þegar ég náði andanum
aftur, sagði ég honum, að þvi miður væri
ég ekki af húsmóðurlegu geröinni, en að
ég elskaöi hann og svariö væri já. Það var
eins gott að hann fengiö að vita það strax.
Hann bara brosti og sagði svo margt
fallegt, að ég táraðist næstum þvi. Þegar
viö loks yfirgáfum veitingahúsið um
kvöldið, stakk hann upp á þvi að við fær-
um heim til hans, en þá datt honum Karen
I hug.
— Þú ert bara tuttugu og fjögurra ára,
Hanna, sagöi hann.
—• Þið verðið að vissu leyti eins og syst-
ur. Þetta verður hálfgeröur linudans fyrir
þig, ég geri mér grein fyrir þvi. Hún elsk-
aði móður sina mjög, en er farin að
venjast þvi að hún er horfin að eilifu.
Fyrir einu ári heföi hún ekki sætt sig viö
neina manneskju I hennar stað, ekki einu
sinni þig. En nú held ég að hún geri það —
ef hún fær góðan tima.
— Ég er dauöhrædd, viöurkenndi ég.
— Það er engin ástæða til þess, sagði
Jón huggandi. —Hún er besta stelpa, sem
öllum llkar vel við.
Það þóttist ég viss um og vildi lika að
mér likaöi vel við hana og að bað yrði
gagnkvæmt. Ef svo yrði ekki.... Það fór
hrollur um mig. Ég var ekki i neinum
vafa um, að ef Jón ætti að velja á milli
hamingju sinnar og hennar, veldi hann
hennar.
Ég hlýt að hafa verið niðurdregin, þvi
Jón brosti uppörvandi og sagði: —Þetta
gengur vel — auövitað gerir þaö það.
Tvær svona indælar stúlkur — hvaö gæti
fariö úr skoröum?
í fyrsta sinn var ég of snemma á ferð-
inni — eöa réttara sagt, Jón var tiu mín-
útum og seinn eins og venjulega og ég
hafði gleymt þvl. Andartak velti ég fýrir
mér, hvortégættiaö setjastniður, fá mér
kaffi og láta þau „finna” mig, en það
braut I bága við samninginn.
Húsgagnadeildin var á sömu hæð og
veitingasalurinn og ég gekk um gólf þar
meöan ég beið eftir að klukkan yröi nógu
margt. Ég fann til vonbrigða. Hvers
vegna fékk ég ekki að innrétta heim-
ili mitt með nýjum húsgögnum?
En það myndi aldrei koma til mála,
þvi húsið hans Jóns stóð fullbúiö
og beið eftir mér. Ann hafði verið
innanhússarkitekt, svo allt var full-
lokið á þvl heimili. Jón hafði ekki nefnt
neitt um aö flytja, þegar viö giftum okkur
og ég hafði aldrei beint umræðum aö þvl.
Þaö yrði nógu erfitt fyrir Karenu að
venjast þvi að hafa mig á heimilinu, þó
ekki væru flutningar i annaö hús lika.
Þegar klukkan var nærri fjóröung yfir
ellefu, fór ég aftur inn I veitingasalinn.
Þar sátu þau!
Ég stóö kyrr um stund, áður en ég fékk
nægan kjark til að ganga að borðinu hjá
þeim. Ég hafði gert mér I hugarlund að
Karen liktistföður slnum, en svo var ekki.
Hún var með stór augu, sltt, rautt hár og.
ennistopp. Hún var stór eftir aldri og þaö
var að byrja að koma kvenmannsvöxtur á
hana. Ég hafði haldið, að ég ætti aö hitta
barn, ekki unga konu.
Karen sneri höfðinu og leit upp til mln.
Jónstóð upp einsogleikari, sem röðin var
komin að og sagöi:
— Nei, halló, jHanna! En gaman að
rekast á þig!