Heimilistíminn - 10.06.1976, Side 35

með skrautlegur blómvöndur. Hún gat engu orði
upp komið, þegar hún sá þessa dýrmætu gjöf. Pró-
fessor Barbaya verðlagði hana á minnst 600 lírur.
Demantsarmbandið fór óviðjafnanlega vel á
mjallhvítum, fínlegum armi hennar. Henni þótti
ákaf lega vænt um gjöf ina, og hjarta hennar svall af
fögnuði, en hún reyndi að láta þau prófessorinn og
Rósu verða þess sem minnst vör.
Fanný dansaði oftast nær þrisvar í viku í Hirð-
leikhúsinu. Hinum kvöldunum mátti hún sjálf ráða
yfir, nema þegar prinsinn bauð henni, og var hún
vön að eyða þeim í skemmtigöngu, annað hvort með
prófessornum eða Rósu.
Sendiboði prinsins kom með bréf til Fannýjar.
,,Kæra ungfrú Fanný!
Viljið þér gera mér þá ánægju, að heimsækja mig
í dag í veiðihöll mína? Um kl. 3 bíður vagninn minn
við dyrnar.
Bíð yðar með eftirvæntingu.
Yðar Leopold prins."
Hjarta Fannýjar barðist af fögnuði. Hún gaf
þjóninum það svar, að hún þægi boðið með ánægju.
Út að veiðihöll prinsins var hér um bil einnar
stundar akstur frá Neapel. Umhverfið var skógi
vaxið og mjög fagurt.
Prinsinn heilsaði henni með mikilli blíðu.
,,Eru hér ekki fleiri aðkomandi í dag, .yðar kon-
unglega tign?"
,,Nei, barnið mitt. I dag langar mit til að spjalla
viðyður í næði, og bauð þvi ekki f leirum."
Hann leiddi Fannýju um höllina, og sýndi henni
alls konar vopn og veiðitæki. Að lokum fór hann
með hana efst upp í turninn, þar sem sjá mátti
langar leiðir í allar áttir.
Til vinstri var víðfeðma, töfrandi Miðjarðarhaf-
ið, en á hægri hönd var óslitin f jallakeðja.
Og Fanný varð æ hrifnari og kátari.
,,Komið þér nú, barnið mitt, kvöldverðurinn er
framreiddur. Þér hljótið að vera orðin banhungr-
uð."
Alls konar dýrindis krásir voru á borðum, og
kampavínið var þægilega kitlandi.
,,Sjáið þér, barnið mitt, mig langaði til að fá að
njóta samvistar yðar einu sinni ( næði. Því að þótt
ég sé konungborinn prins, þá leikur lífið ekki alltaf
við mig."
Fanný varð undrandi.
„Nei, ég get alls ekki kallað mig hamingjusaman
mann. Jaf nvel prinsar hafa sínar sorgir og áhyggj-
ur. Og þó þrái ég ekkert meir, en ástúð og umhyggju
elskandi konu. Hjá yður, Fanný, gæti ég gleymt öll-
um erfiðleikum, konu eins og yður hefi ég alla ævi
þráð."
Það varð hljótt í salnum. Fanný teygaði orð hans
og lokaði augunum í djúpri, þögulli sælu.
Þá lagði hann arminn um mitti hennar, færði sig
nær, horfði bliðlega í augu hennar og kyssti hana.
Hún eldroðnaði og draup höfði.
,,Ég elska yður, Fanný, elska þig. Geturðu ekki
látið þér þykja ofurlítið vænt um mig?"
Fanný næstum skelfdist við orð hans.
Hann kyssti hana aftur og aftur. Hún endurgalt
kossa hans hikandi og feimnislega í fyrstu, en svo
gaf hún tilfinningum sínum lausan tauminn.
,,Ég vil að sál þín og líkami tilheyri mér Fanný!
Ég meina þetta í fullri alvöru."
Hún strauk hár hans blíðlega og rétti fram var-
irnar.
„Fanný, Fanný! Engillinn minn, ástin mín!"
Þau féllustaftur í faðma, og teyguðu kossana af
vörum hvors annars.
Svo losaði hún sig úr faðmi hans og lagfærði á sér
hárið.
„Komdu, Fanný, við skulum drekka skál ástar
okkar."
Hann hellti glösin f ull og bæði tæmdu þau í einum
teyg.
Aftur lagðist armur Leopolds um mitti hennar og
þrýsti hinum granna likama hennar i fang hans og
35