Heimilistíminn - 10.06.1976, Blaðsíða 8

Kevin, þú ryksugar stofuna og Mína, þii
býrö um rúmin, skipaöi hún.
Ef einhver hlutur i heiminum gat nú
bjargaö stolti Kevins var það ryksugan.
Hann haföi aldrei fengib ab nota hana áö-
ur. Þetta var heillandi, hnöttóttur hlutur
meö slöngu og sogmunni og ýmsir hlutir
fylgdu, sem hægt var aö setja á. Hann
hófst handa af ákafa. Þaö var nær
óhugnanlegt, hvernig ryksugan elti hann.
En hann var ekki hræddur. Hann dró hana
á eftir sér um stofuna og söng hástöfum.
Hvflik vél! Skorpin baun og flls af
frönskum kartöflum hurfú eins og dögg
fyrir sólu ásamt brauömolum og nokkrum
önglum. En snúran var leiöinleg, hún
vaföist utan um stólfætur og meöan hann
baröist viö aö losa hana, varö honum ein-
hvern veginn á aö gera gat á veggfóöriö.
Þaö kom lika far á lampaskerminn. En
gólfteppiö varö ósköp flnt.
— Ég er búinn! kallaöi hann eftir góöa
stund. — Má ég þá fara?
Sallý var aö vinda rúmföt. Hrúga af
óhreinum þvotti lá á gólfinu — skyrtur,
sokkar, blússur, brúöuteppiö hennar Mínu
og fallega sunnudagssvuntan hennar
mömmu. Hvft sápufroöa lak niöur þvotta-
vélina og pollur var á gólfinu.
— Þú sullar allt út, sagöi Kevin og
glotti.
Sallý staröi á hann. — Þú getur ekki
veriö búinn, sagöi hún. — Þú ert ekki bú-
inn aö fara upp ennþá.
Hún var sannarlega haröstjóri. Kevin
fór fram hjá Mlnu 1 stiganum, þar sem
hún var aö fægja handriöiö meö því aö
spýta I tuskuna og nudda. Þaö virtist
ganga ágætlega.
Hann hvildi sig svolltiö i herberginu
sinu og taldi glerkúlurnar slnar. Hann
vonaöi aö Billi kæmi ekki að spyrja eftir
honum fyrr en Sally sleppti honum, þvl
Billi haföi ákveönar skoðanir á stööu kon-
unnar. Þaö haföi verið mest auömýkjandi
stund I lifi Billa, þegr hann hafði þurft aö
aka barni systur sinnar úti I vagninum.
Kevin óskaöi þess nú, aö hann heföi ekki
strltt Billa alveg svona mikiö með snuö-
um og bleijum. Billi gleymdi ekki þess
háttar.
Kevin var aö draga ryksuguna inn i her-
bergi telpnanna, þegar hann heyröi bariö
aö dyrum niðri. Hjartaö þaut upp i háls á
honum. Þaö var Billi! Gégnum þvotta-
vélarhljóöiö heyröi hann rödd Sallýar: —
Hann fær ekki aö fara út, fyrr en hann er
búinn að gera hreint og með þessum
hraöa veröur þaö ekki fyrr en um miöja
næstu viku.
Dyrnar skelitust aftur og Billi heyröist
flissa. En hvaö Sallý gat verið andstyggi-
leg. Nú hlógu þeir aö honum. Billi og
félagarnir. Það var henni að kenna.
Fullur reiöi tók hann til starfa aftur.
Hann hugsaði um þaö sem mamma haföi
svo oft sagt: Ef þú skilur eitthvað eftir á
gólfinu, er þaö glataö, þvi þaö fer upp I
ryksuguna. Mundu það.
— Ftot, sagöi Kevin upphátt, fullur
hefndarþorsta. Hann ryksugaöi allt, sem
hann sá. Ryksugan gleypti fjögur eöa
fimm stykki úr stóru myndakotrunni
hennar Sallýjar, flauelsborða, sem hún
átti sennilega lika. A eftir fylgdu perlu-
festi og litill gulur bandhnykill, sem hann
mundi aö Saflý haföi verið aö leita aö. Lit-
blýantur. Þetta var mátulegt á hana.
En ryksugan var ekki sammála og mót-
mælti þessu. Hún neitaöi ab gleypa hár-
spennurnar, sem lágu um allt. Kevin
slökkti á henni. — Þaö er eitthvaö aö,
hrópaöi hann. — Hún vill ekki ryksuga
meira.
— Þú veröur að blása úr henni, kallaöi
Sallý.
— Hvaö þá?
— Blástu úr henni. Það er eitthvað fast.
Biddu, ég skal hjálpa þér. Hún kom þjdt-
andi upp meö nærbuxur af pabba sinum á
handleggnum. Kevin horföi stóreygöur á
þær. — Þær voruekkisvona á litinn, sagöi
hann. — Þær voru hvitar.
— Ég held aö liturinn sé af brúðuteppinu
hennar Mlnu, svaraöi Sallý, —-én þaö lág-
ast, þegar búiö er aö skola þær.
— Ég er ekki viss um þaö, sagöi Kevin.
— Heyrðu, lagaöu ryksuguna og ljúktu
viö þitt verk, sagöi Saflý gröm. — Taktu
slönguna úr og settu hana I hitt gatið. Haft
var endaskipti á ryksugunni. — Þegar þú
kveikir, blæs hún út I staöinn fyrir inn, út-
skýröi Sallý. — Þaö sem var fast, kemur
þá út.
— Lofaðu mér, sagöi Kevin ákafur.
— Settu hana þannig, aö endinn fari út
um gluggann, sagði Sallý áöur en hún
flýtti sér aftur aö þvottinum. — Annars
fer allt rusliö aftur I teppiö.
Kevin setti slönguna I gluggakarminn
og kveikti svo. Þaö heyröist hávært sog-
hljóö svo kom smellur og kúla af saman-
flæktum hárum, kotruhlutum, önglum og
gulu garni þaut út um gluggann. An þess
að hugsa sig um, hallaði Kevin sér út, til
aö athuga, hvar þetta heföi lent.
Það var vanhugsað hjá honum,.þvi nú
sá óvinurinn hann. Op kvað viö og skelf-
ingu lostinn horföi hann á strákahópinn,
sem beiö þesseins aðskemmta sér á hans
kostnað. Billi og félagarnir.
— Ertu ekki enn búinn aö ryksuga?
sagöi Billi hæönislega. — Hvaö ertu búinn
að gera viö afþurrkunartuskuna?
Vesalingurinn, hann er hræddur viö syst-
ur sma. Hann er dauöhræddur viö systur
slna!
— Ég er ekki hræddur við neinn, hróp-
aöi Kevin á móti. — Biöið bara, þá skal ég
sýna ykkur, að ég ræö við ykkur alla!
— Meö hverju þá? Passaðu þig, ég á 28
hnetur.
— Og ég á 53, svaraöi Kevin sigri hrós-
andi. — Og nokkur stórskot.
Strákarnir göptu. Þeir vissu ekki aö
hann haföi verið úti allan daginn I gær aö
leita aö hnetum og átti þær vel geymdar i
kassa I herbergi söiu. Einn strákanna
kastaöi hnetu upp og Kevin bálreiddist.
— Mina, æpti hann. — Sæktu skókass-
ann minn strax!
Mina hlýddi. — Hvað ætlaröu aö gera
viö hann? spuröi hún.
8