Heimilistíminn - 08.09.1977, Page 9

— Afsakið varðstjóri, en ég er kofnin til
þess að tilkynna, að ég var að drepa
manninn minn.
Varðstjórinn á lögreglustöðinni i Nott-
ing Hill Gate leit upp skelfingu lostinn.
Fyrir framan hann stóð gömul kona,
sennilega um áttrætt. Hún var með sjal á
herðunum, og það var fest saman að
framan með nælu. Hendur konunnar
skulfu litillega, annars virtist hún vera
fullkomlega róleg.
Lögregluþjónninn klóraði sér i
hnakkanum.
— Eruð þér alveg viss um þetta frú, viss
um...?
— Alveg viss varðstjóri. Égkyrktihann
með reipi fyrir tuttugu minútum. Ég veit
ósköp vel,að ég hefði ekki átt að gera það,
en ég hafði ærna ástæðu til þess. Hann er
steindauður núna.
Lögregluþjónninn opnaði skúffuna og
tók skrifblokk upp úr henni. Hvers vegna
þurftu endilega að koma svona gamlir
bjánar.þegarhann var aleinn á stöðinni?
— Nafniö, frú?
— Frú Rosemary Charlton.
— Heimilisfangið?
— Charedon Road númer 702.
— Og hvað hét maöur yðar, og hvað
gerði hann?
— John Charlton. Hann var landkönn-
uður og rithöfundur. Nú er hann dauður.
Lögreglumaðurinn lauk viö að skrifa
niöur upplýsingarnar. Siöan leit hann með
forvitnissvip á gömlu frúna.
— Ég kannast viö nafnið, sagðihann,—
Pabbi var vanur aö segja okkur frá John
Charlton. Hann kleif meðal annars Matt-
erhorn eitt sinn fyrir mörgum árum.
— Mikið er fallegt af yöur aö muna eftir
þessu, svaraöi frú Charlton. — Það var
nokkrum árum eftir fyrri heimsstyrjöld-
ina. Þaö er sannarlega langt um liðiö, en
mér finnst þetta hafa verið i siðustu viku.
Lögregluþjónninn lét hugann reika til
baka. Hann mundi eftir snjáöu blaöaúr-
klippunni, sem faðir hans hafði svo oft
sýnt honum. Hún var af tveimur ungum
mönnum í tjaldbúöum i Alpafjöllunum,
bak við þá gnæfðu klettar og fjöll.
— Það varannar maður með i feröinni,
var það ekki, spurði hann hægt. — En ég
man ekki hvað hann hét.
— Preston, sagði gamla frúin. — Bill
Preston. Þetta var upphafið að þessu öllu.
Báöir elskuöu þeir mig, skiljið þér.
— Lögreglumaöurinn lagði blokkina frá
sér.
— Yður finnst það kannski undarlegt,
þegar þér horfið á mig i dag, hélt frú
Charlton áfram, — en ég var talin mjög
falleg, þegar ég var ung. Báðir strákarn-
ir, ég hugsa alltaf um þá sem stráka, báöu
min mörgum sinnum.
— Og þér gátuð auðvitað aldrei ákveðið
hvorn þeirra þér ættuö að velja?
Frú Charlton horfði hugsandi fram fyrir
sig, og virtist ekki taka eftir löregluþjón-
inum.
— Þeir voru svofallegir, báðir tveir, svo
fullir af llfi. John var mjög góður fjall-
göngumaður. Þaö var hann sem lagöi á
ráðin um Matterhorn-leiðangurinn, og
auðvitað fór Bill með honum.
Gamla frúin hélt áfram eftir ofurlitla
hvlld:
— Ég geri ráð fyrir, að þér munið eftir
þvi, hvað gerðist. Það varö óttalegt slys
þriðja daginn i feröinni. í öryggisskyni
voru mennirnir bundnir saman, svo fest-
ist reipið á klettanös, þegar þeir voru
komnir á mjög hættulegan stað i fjallinu.
Bill hlýtur aö hafa runnið til. Hann
missti fótanna og hékk út yfir sprungu.
Reipið slitnaði, og hann hrapaði 300 metra
niður og dó samstundis.
Það varð augnabliks þögn á lögreglu-
stöðinni. Lögregluþjónninn horfði angist-
araugum á gömlu frúna. Frú Charlton
hélt áfram lágri röddu:
— Likiö fannst löngu siöar, en það var
algjörlega óþekkjanlegt. Einhver sagði,
að það hefði helzt litið út eins og kjöt-
skrokkur I sláturhúsi. Það var John, sem
fann hann, bætti hún við — hann stjórnaði
leitarleiðangrinum.
Lögregluþjónninn beið.
— Og svo giftust þið? spurði hann.
— Já, svo að segj a strax á eftir. Ég hélt
að það myndief tilvillhjálpa John til þess
að komast yfir áfallið, en hann gat aldrei
gleymtþví, semgerzthaföi. Hanngeymdi
meira aö segja sinn helming af kaðlinum
alian timann.
— Hvers vegna gerði hann það?
— Honum fannst sem hann væri á þann
hátt tengdur félaga sinum. Þaö sagöi
hann að minnsta kosti. Hann lagði fjall-
göngur algjörlega á hilluna, en geymdi
sem sagtkaðalinn alla tið i peningaskápn-
um i bankahólfinu sinu.
Fyrir utan var umferöin eins og venju-
lega. Hávaðinn frá henni þrengdi sér inn á
stöðina, og stundum sást bjarminn af bfl-
ljósunum I glugganum.
Gamla konan andvarpaöi.
— Þetta var hamingjusamt hjónaband
sagði hún. — í fyrra áttum við gullbrúö-
kaup. Svo urðum við að flytja.
Lögregluþjónninn leit á hana.
— Flytja?
Frú Charlton kom með skýringuna:
— Það er allt orðið svo dýrt. John hefur
aldrei verið auðugur maður, og við fórum
að hafa litið fyrir okkur. Erfiðleikarnir
fóru að segja til sin. Allt i einu fékk ég
bréf frá bænum um að við gætum fengið
ibúö I Kensington. Það fannst okkur gott,
og við ákváðum að flytja.
Það var kominn hörkutónn i röddina.
— Við opnuðum sameiginlegan banka-
reikning i bankaútibúinu þarna, og John
vildi láta flytja skápinn sinn þangað lika.
Skápurinn var heima hjá okkur einn dag.
Eftir að skápurinn hafði verið fluttur úr
gamla bankanum. Þegar svo John hafði
brugðið sér út eitt augnablik til þess að
kaupa flösku af vini ákvað ég að opna
skápinn. Mér fannst ég verða að sjá reip-
ið.
Lögregluþjónninn hallaði sér fram á
við.
— Og þaö var þarna
Undarlegur svipur kom á andlit frú
Charlton.
— Það lá enn i skápnum, varðstjóri.
Þegar ég fór að skoða það betur sá ég að
það hafði ekki slitnaö. Það haföi verið
skorið i sundur með beittum hnif. Ja, og
hnifurinn lá meira að segja við hliðina á
þvi i skápnum.
— Varðstjórinn hallaði sér aftur á bak I
stólnum og upp að senditækinu.
— Þér trúið mér, ekki satt, varðstjóri?
Ég veit ósköp vel, að ég hefði ekki átt að
gera þetta, en mér fannst ég hafa ærna á-
stæðu til þess. (Þ. fb.) N
Glæpasaga
eftir
Aubrey
Davidson
9