Heimilistíminn - 08.09.1977, Blaðsíða 25

hver öðrum, að fólkið gat sem bezt talað sam-
an. Meðal annars barst talið að því, hve heppin
þau hefðu verið með veðrið i dag, hvenær þau
hefðu hin vejulegu jólaboð, og hvaða gesta þau
gætu vænzt i heimsókn neðan úr sveit.
Bárður var nú glaðvakandi, en svefn sótti si-
fellt meira og meira að Tóta.
Honum var hlýtt og leið mjög vel undir sauð-
skinnsfeldinum, og hann varð tæpast var við,
þegar þau óku yfir Svartagil og pabbi og óli
urðu að fara af sleðunum öðru hverju til að
hjálpa hestunum. Hann var kominn heim til
dýranna og bjóst til að gefa þeim bezta fóðrið,
sem hann fann. Og þau skyldu vissulega fá
góðan aukabita á sjálfum jólunum. Mikkólina
átti að fá gamla hænu, sem var hætt að verpa.
Hann ætlaði að vaka, einhverja nóttina, þegar
tunglskin var, og vita, hvort hann sæi hana
ekki.
„Halló, Tóti!” sagði pabbi og stjakaði við
honum. „Littu á örninn okkar, —hann er þarna
uppi.”
Tóti hrökk við og leit upp með stirurnar i
augunum.
Jú, alveg rétt, — hann var þarna hátt uppi,
ofan við Bárðarbungu, og hnitaði stóra hringa.
Sólin skein á hvitu rákirnar, sem voru undir
stóru vængjunum hans. Tóti starði hugfanginn
á hann og fannst sem hann svifi lika, hátt hátt
uppi i loftinu.
Hann horfði yfir dalinn með snæviþöktu
vatninu og hliðunum, og bæjunum tveim, sem
liktust einna helzt brúðuhúsinu hennar Gunn-
hildar. Þeir sýndust svo agnarlitlir þarna i sól-
skininu, inn á milli hinna risastóru fjalla. Og
samt var annar þessi ltili bær heimilið hans
góða.
Og þarna niðri i skóginum, skauzt Mikkólina
fram og aftur á milli tjánna, með rauðan blett i
hnakkanum. Og þarna kom Þytur á fleygiferð
niður hliðina, svo að snjórinn þyrlaðist i kring-
um hann, — og þarna kom lika hún Lilla, dans-
andi á eftir honum, með hringað skottið.
Þau kölluðu bæði til hans, hvort á sinn hátt.
„Já, nú kem ég!” kallaði Tóti og teygði út
handleggina eins og þeir væru arnarvængir, til
þess að geta svifið niður til þeirra. En i sama
bili fann hann mjúkan hreindýrsflipa við kinn
sér og hlýja hundstungu, sem sleikti á honum
nefið. Hann glaðvaknaði og sannfærðist þá um,
að hann sat i sleðanum á hlaðinu heima, rétt
framan við bæjardyrnar.
,,Hvað hélztu eiginlega, að þú værir, drengur
minn?” sagði amma, sem stóð brosandi úti á
hlaði og tók á móti þeim... ,,Þú ert kominn
heim til þin.”
„ Já, það er vist alveg rétt,” sagði Tóti hlæj-
andi og stökk á fætur.
„Mig dreymdi, að ég var hátt uppi i himnin-
um og sveif þar eins og örn, um loftin blá.”
„Já, þú hefur vist áreiðanlega verið þar,”
sagði amma, kankvis á svip,....„þvi að hverju
má ekki trúa um hann Þorkel litla Bárðar-
son.... Annars finnst mér nú, að við búum hér
alveg nógu hátt uppi.”
„ Já, amma min,” sagði Tóti og leit yfir dal-
inn, til að athuga, hvort hann sæi ekki nýjar
dýraslóðir,.... „við búum hér alveg nógu hátt
uppi.”
Jti

af bls. 38
Pörin eru 1 og 7, 2 og 8, 3 og 5 og
4 og 6.
25