NT - 28.06.1984, Blaðsíða 17

Fimmtudagur 28. júní 1984 17
Þegardæturnar
voru orðnar 12
gáfu þau upp
vonina um son
■ Pier Catolfi og kona
hans Alda hafa sýnt mikla
þolinmæði og þrautseigju
í tilraunum sínum við að
eignast son, en að því
kom, þegar dæturnar voru
orðnar 12 og sonurinn lét
alltaf á sér standa, að þau
hjónin ákváðu að gefast
upp!
Pier, sem orðinn er 49
ára, gekk að eiga Öldu sína
fyrir 25 árum og þau tóku
strax til við barneignirnar.
Elsta dóttirin er nú 24 ára
og sú yngsta er eins og
hálfs árs. Lengi vel lifði
Pier í voninni um að í
næsta skipti fengi hann
son, og þegar læknarnir
kváðu upp þann úrskurð
á einum meðgöngutíma
Öldu, að hún gengi með
tvíbura, gat hann alls ekki
séð neina ástæðu til annars
en að a.m.k. annar þeirra
yrði sonur. Svo fór þó
ekki. En þegar fram liðu
stundir kom í ljós, að Pier
var orðinn einn um það í
fjölskyldunni að láta sig
dreyma um son, allar kon-
urnar á heimilinu voru því
eindregið mótfallnar. Og
Pier hefur líka sjálfur orð-
ið að viðurkenna, að það
fylgja því ýmsir kostir að
hafa 13 konur á heimilinu!
- Ég hef aldrei þurft að
þvo upp svo mikið sem
einn gaffal, og aldrei hef
ég þurft að strauja skyrt-
urnar mínar sjálfur eða
sauma í hnapp, segir
hann. Hann segist líka
vera strangur heimilisfað-
ir, enda þýði ekki annað,
þegar hann á að bera
ábyrgð á öllum þessum
dætrum. 3 elstu dæturnar
eru komnar vel yfir tvítugt
og trúlofaðar, en þær fá
ekki að fara út með unn-
ustunum að kvöldlagi
nema að fengnu leyfi
pabba síns!
Eins og að líkum lætur er
dýrt að framfleyta öllu
þessu heimili, og Pier er
ekki hálaunamaður. Hann
vinnur sem varðmaður í
lítilli verksmiðju og mán-
aðarlaunin eru ekki nema
um 27.000 kr. Fjölskyldan
býr í litlu húsi í grennd við
Flórens í Ítalíu. Baðher-
bergin eru 2, en það þykir
kvenfólkinu engan veginn
fullnægjandi. Enda er
heldur betur handagangur
í öskjunni á morgnana,
þegar allir þurfa að kom-
ast að þar í einu. Þá dugir
ekki annað en ströng tíma-
skömmtun. Enginn fær að
dveljast lengur en 5 mínút-
ur á baðherberginu í einu,
nema auðvitað húsbónd-
inn. Hann skammtar sér
sjálfur 10 mínútur og rök-
styður það með því, að
hann þurfi að raka sig. í
húsinu eru 3 svefnher-
bergi, I einu þeirra sofa
Pier, Alda og yngsta dótt-
irin, en hinar dæturnar
verða að koma sér fyrir í
kojum í hinum tveim her-
bergjunum.
En það bjargar miklu
um fjárhaginn, hvað Alda
og dæturnar eru nýtnar.
Þær skiptast á fötum,
þannig að þær þurfa ekki
alltaf að vera í sama
kjólnum, og allar hafa þær
fermst í sama fermingar-
kjólnum. Konurnar halda
því fram, að það myndi
raska öllu jafnvægi í fjöl-
skyldunni, ef henni bættist
sonur, og Alda gengur svo
langt að segja, að það sé
alveg nóg „að hafa einn
hana í hænsnabúinu“. En
Pier verður samt angurvær
á svipinn, þegar „sonur"
berst í tal. - Mig er farið
að dreyma um fjöldann
allan af barnabörnum. og
vonandi verðura.m.k. eitt
þeirra strákur, segir hann.
■ Pier og Alda Catolfi eru nú ánægð með dætrahópinn
sinn, en lengi vel héldu þau í vonina um að eignast son.
Hundurinn
bjargaði
málunum
þegar
Zsa Zsa og
Jelie Gabor
stóðu á gati
■ Þær Gabor-mæðgur eru al-
veg ævintýralegar. Dæturnar
3, Zsa Zsa, Magda og Eva,
hafa meira og minna dútlað
við að leika í kvikmyndum, en
hlotið aðalfrægð sína fyrir
óvenju fjölskrúðugt hjóna-
bandalíf, enda þykja þær með
afbrigðum fagrar og fönguleg-
ar konur. Móðir þeirra Julie
þykir enginn eftirbátur dætra
sinna á því sviði.
Fyrir skömmu gafst fólki í
borginni Boca Raton í Florida
kostur á að líta þær báðar
augum, Zsa Zsa og Julie, á
einu bretti. Þær voru þangað
komnar í fylgd með núverandi
eiginmanni Julie, Edmund von
Szighety greifa, og erindið var
að taka þátt í krokket-keppni,
sem haldin var í góðgerða-
skyni. Þær mæðgur voru báðar
klæddar sínu fínasta pússi, og
þótti áhorfendum, sem þeir
yrðu vitni að því að hefðarkon-
ur frá 19. öldinni hefðu óvart
álpast út úr einhverri kvik-
myndinni. Þeim fannst því
ekkert tiltökumál, þegar í Ijós
kom,að þær voru ekki sérlega
lagnar við krokket-leikinn,
enda kom upp úr kafínu, að
hvorug þeirra hafði tekið þátt
í slíkum leik áður.
Kjölturakki Zsa Zsa bjarg-
aði málunum með því að stela
hreinlega tveim krokket-kúl-
um og lét sig hverfa með þær
af vettvangi. „Hann elskar
krokket,“ sagði eigandi hans
hreykinn.
■ Klæðnaður þeirra mæðgna
vakti athygli og aðdáun. Leikni
þeirra í krokket vakti líka at-
hygli, en ekki alveg eins mikla
aðdáun.
■ Kristalskúlurnar koma í ýmsum stærðum og gerðum. Hér er John Williamson mcð nokkur
sýnishorn af því úrvali, sem hann hefur á boðstólum
Langar þig til að sjá
inn í framtíðina?
- Kauptu þér þá kristalskúlu!
sakir, enda má búast viö aö
hann iði í skinninu eftir að fá
að vita, hvað framtíðin ber í
skauti sér!
En hvers vegna hefur
skyndilega gosið upp þessi
mikli áhugi á spákúlum, sem
til skamms tíma þóttu lítið
trúverðugar og nánast litið á
þær sem hvert annað grín?
John Williamson segir þetta
anga af almennum áhuga á
öllu því, sem kalla má
mönnum hulið eða er óútskýrt,
en margir trúa engu að síður.
Hann segir þennan áhuga hafa
leitt mörgum fyrir sjónir, að
þeir sjái lengra en nef þeirra
nær og kúlurnar gegni vissu-
lega hlutverki sínu.
- Það er þó ekki sambæri-
legt að kíkja í kristalskúlu og
horfa á sjónvarp, segir John
Williamson. - Fyrst verður sá,
sem spáir í kristalskúlu að
kunna að slaka á og íhuga. Þá
getur hann sest við kúluna sína
og horft á hana, án þess að
einbeita sér að nokkrum á-
kveðnum punkti, og látið hug-
ann reika. Ef honum tekst vel
upp, fara fljótlega að berast
ský yfir kúluna, en síðan léttir
til og þá má sjá skýrar myndir,
st\iadum í litum, af atburðum,
baeði úr nútíð og framtíð.
Ekki vill hann þó meina, að
hægt sé að notfæra sér kúlurnar
til að sjá fyrir happdrættisvinn-
ing eða aðra stóra happadrætti.
Hann segir það vera því líkast
að fólk missi hæfileikann til að
sjá inn í framtíðina, ef það
hyggst notfæra sér hann í
eigingjörnum tilgangi.
Viðskiptin í spákúlubrans-
anum eru sem sagt lífleg þessa
dagana og engan veginn ein-
skorðuð við Vesturlönd. John
Williamson segist selja talsvert
af þessum eftirsótta varningi
austur fyrir járntjald, einkum
þó til Póllands. Að vísu sé sá
hængur á, að viðskiptin þaðan
sé ekki hægt að stunda gegn
greiðslu í fé, en vöruskiptasala
sé lífleg.
■ Lítið í kristalskúluna og
sjá - framtíðin er björt,
þ.e.a.s. fyrir þá, sem stunda
verslun með kristalskúlur.
Reyndar er nútíðin í þeim
viðskiptum ekki sem verst út-
lítandi heldur, að sögn eins
helsta viðskiptajöfursins á því
sviði í Bretlandi, Johns Will-
iamson. Svo mikið er eftir-
spurnin eftir kúlunum, að nú
selur fyrirtæki hans allt að
4.000 stk. á ári. Þær eru mis-
munandi að stærð og verði,
eða allt frá því að vera u.þ.b.
7 1/2 cm í þvermál og kosta
640 kr. og upp í lúxus-útgáfu,
sem er slípuð sem sjóngler, 10
cm í þvermál og kostar 5000
kr., en henni fylgir líka fótur og
svartur flauelsdúkur,' sem
mörgum finnst ómissandi fylgi-
hlutir þessara spákúlna. Og
margir eru þeir, sem sækjast
eftir að eignast þessa hluti.
M.a. festi Rolls Royce kaup á
einni forláta kúlu til að gefa
einum forstjóra sinna, þegar
hann lét af störfum fyrir aldurs
■ Þessi gleraugu selur John
Williamson fyrir 400 kr. og
heldur því fram, að séu þau
sett upp, megi greina áru við-
staddra. Hann segist selja um
3000 stykki á ári, þar af um
helming út fyrir landsteina
Bretlands