Morgunblaðið - 10.09.2004, Síða 41

MENNING
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. SEPTEMBER 2004 41
SÉRSTÆÐIR tónleikar voru
haldnir í félagsheimilinu á Flúðum
á fimmtudagskvöldið. Lettneski pí-
anóleikarinn Dzintra Milca-Erliha
spilaði nokkrar prelúdíur eftir sam-
landa sinn, Garuta, flutti eigin út-
setningar á lögum eftir Ragnar
Kristin Kristjánsson og brá sér í
hlutverk hljómsveitar með dæg-
urlagasöngkonunni Þuríði Sigurð-
ardóttur. Dzintra, sem á systur bú-
setta hér á landi, mun vera
nýkomin úr keppni í Kanada þar
sem hún hlaut þriðju verðlaun.
Tónleikarnir voru afar óform-
legir; nokkrum borðum hafði verið
komið fyrir í salnum þar sem
áheyrendur gátu sötrað drykki og
borðað nammi um leið og þeir
hlustuðu. Fyrst á dagskrá var prel-
údía eftir Garuta sem bar heitið
„Lítill drengur með hörpu“, en
Dzintra lék alls þrjár prelúdíur eft-
ir tónskáldið. Þær voru eins konar
blanda nokkurra verka úr Píla-
grímsferðunum eftir Liszt og prel-
údíunum op. 11 eftir Scriabin og
voru með öllu lausar við frumleika.
Þrátt fyrir það voru þær vel áheyri-
legar og sýndu að Dzintra er prýði-
legur píanóleikari. Hún hefur fagr-
an tón hvort sem hún spilaði veikt
eða sterkt og virtist að öðru leyti
einnig hafa örugga tækni. Túlkun
hennar var tilfinningarík, ágætlega
uppbyggð og sannfærandi.
Sama var ekki uppi á teningnum
í C-dúr prelúdíunni úr fyrri bók
Das Woltemperierte Klavier eftir
Bach. Prelúdían byrjaði að vísu fal-
lega, hún var óvenjumjúk og upp-
hafin, en svo gerðist ekkert meira
og var útkoman einhæf og flat-
neskjuleg.
Svipaða sögu er að segja um
söng Þuríðar Sigurðardóttur, þó að
hún hafi annars hljómþýða rödd.
Söngur hennar var feimnislegur og
skorti greinilega míkrófón því pí-
anóið yfirgnæfði hann á köflum,
sérstaklega í fyrsta laginu. Útsetn-
ingar Dzintru á hljómsveitarrödd-
inni voru líka misjafnar, en hins
vegar voru lögin eftir Ragnar
Kristin glæsilega útsett af Dzintru.
Lögin, sem flest bera engin nöfn,
eru ósköp áþekk mörgu öðru úr
dægurlagaheiminum en eru þó
smekklega gerð og sýna að Ragnar
hefur töluverða hæfileika. Það
besta minnti örlítið á titillag kvik-
myndarinnar Titanic og hefði getað
verið afar áhrifamikið ef ljósmynd-
ari nokkur hefði ekki tekið starf sitt
alltof alvarlega, dansað stríðsdans
fyrir framan áheyrendur og skotið
án afláts úr dauðafæri á píanóleik-
arann.
Í það heila voru þetta ekki leið-
inlegir tónleikar, upp úr stendur
góður píanóleikur og lífleg stemn-
ing; gaman verður að fylgjast með
Dzintru í framtíðinni.
TÓNLIST
Félagsheimilið á Flúðum
Dzintra Milca-Erlicha píanóleikari, flutti
tónlist eftir Garuta, Ragnar Kristin Krist-
jánsson og Bach; Þuríður Sigurðardóttir
söng auk þess þrjú dægurlög. Fimmtu-
dagur 2. september.
PÍANÓTÓNLEIKAR
Jónas Sen
FULLSETINN Iðnósalurinn var
örugglega hljóðlátasta kaffihús á
byggðu bóli þegar salonsveitin
„L’amour fou“ [Ástaræði] bjóst til
leiks s.l. föstudagskvöld. Virtist
manni andakt áheyrenda allt að
því stangast á við dægurefnið sem
hljómaði margt forðum sem af-
þreyjandi bakgrunnur við manna-
þys veitingahúsa. Tónleikaskrá var
engin, enda óþörf um verkaval al-
þekktra íslenzkra sígræningja (auk
tveggja laga eftir útsetjarann) – en
var samt skýrlega munnkynnt til
vonar og vara.
Ef rétt er til getið kom hópurinn
fyrst fram 2002, og heyrði ég
frumraun hans þá í Reykjavík, en
ekki tónleikana í fyrra. Hann mun
að mestu skipaður gömlum tón-
skólafélögum er hittast aðeins einu
sinni á ári. Var því eftirtektarvert
hvað þeim tókst yfirleitt að ná vel
saman í tónlist sem gerir töluvert
öðruvísi samspilskröfur en sú
klassíska, einkarlega til hryn-
skerpu og sveiflu. Og ekki varð
betur heyrt en að bætzt hafði tölu-
vert í tjáningarsarp hópsins, því að
þessu sinni flaut markvert meira
af „blóði, svita og tárum – að ekki
sé minnzt á kraft, og jafnvel
groddaskap“, eins og lýst var eftir
í hittiðfyrra. Einkum í tangódeild-
inni, og sérstaklega eftir hlé.
Á móti vógu nokkrar útsetn-
ingar Orra Hrafnkels í fyrri hluta
er virkuðu fullþunnar fyrir minn
smekk; fremur einhæft skrifaðar
fyrir píanóið og almennt óþarflega
fastheldnar á fyllingaraukandi
kontralínur sem stíllinn útheimtar,
ekki sízt þegar hlustað er af at-
hygli. Meðal fárra undantekninga
var sellólínan í niðurlagshluta
Augna þinna blárra eftir Gunnar
Þórðarson. Deila mátti um sam-
ræmi hopp-og-hí-tempóvalsins við
alkunnan turtildúfutextann (jafnvel
þótt sá heyrðist ekki hér) í B-hluta
Þess sem ekki má eftir Jón Múla
Árnason. Þá þótti mér hljómavalið
í inngangi sömu perlu svolítið mál-
um blandið og allavega ekki til
bóta. Einnig virtist, ef treysta má
mannlegu minni, eitthvað kyndugt
við meðferð laglínu og/eða hljóm-
ferlis í Frostrósum Freymóðs [12.
september], er endurtók sig í
hverju erindi. En þó svo að annað
eins og verra hafi ósjaldan heyrzt í
t.a.m. poppútsetningum á klassík,
sakar ekki stöku sinni að hafa hug-
fast að „létta“ tónlistin á líka sinn
rétt. Og líka þó að misfella í út-
færslu kunni að stafa af fljótfærni
frekar en ásetningi.
Útsetningarnar eftir hlé voru
snöggtum bitastæðari. T.d. Sveitin
milli sanda, Austurstræti (Þórhall-
ur Sigurðsson), Maður hefur nú
(Gunnar Reynir Sveinsson) og
safarík tango nuevo meðferð
Hrafnkels á Þér og mér (Gunnar
Þórðarson). Af tveim „salon“-
frumsmíðum Hrafnkels fór mest
bragð af Blúsuðum tangó í svip-
uðum Piazzolla-anda. Við Tjarn-
arbakkann (frumfl.) sagði mér
minna, þó að ekki stæði þar á eld-
heitum undirtektum áheyrenda
frekar en endranær.
TÓNLIST
Iðnó
Lög eftir Sigfús Halldórsson, Jón Múla
Árnason, 12. september, Hrafnkel Orra
Egilsson o. fl. í útsetningum Hrafnkels
Orra Egilssonar. Salonkvintettinn
L’amour fou (Tinna Þorsteinsdóttir pí-
anó, Hrafnhildur Atladóttir fiðla, Guðrún
Hrund Harðardóttir víóla, Hrafnkell Orri
Egilsson selló og Gunnlaugur T. Stef-
ánsson kontrabassi). Föstudaginn 3.
september kl. 21.
SALONTÓNLEIKAR
Ríkarður Ö. Pálsson
www.thjodmenning.is