Eintak - 01.11.1993, Qupperneq 67

„Mér finnst hræðilegt að hafa svona litla umgengni við hann og vil ekki
heimsækja hann upp í Hraunberg. Það er ekki eins og hann sé bróðir
minn lengur," segir Georgía, dóttir Sigríðar.
Sigríður Davíðsdóttir
Framburður dótturinnar
no'
inaar
í framangreindum málum hafa
einstaklingarnir mátt þola þá sáru reynslu að
horfa á eftir börnunum sínum. Viðmælendur
mínir koma mér fyrir sjónir sem
traustvekjandi einstaklingar og fyllilega færir
um að annast börnin sín. Vera má að þau hafi
öll þroskast svo mjög á sinni þrautagöngu og
orðið betri manneskjur og þar með foreldrar.
Það er þó ljóst að þeir sem starfa að slíkum
málum eru ekki öfundsverðir af því. Þeir
reyna cflaust að leysa málin eftir bestu getu
með velferð barnanna að leiðarljósi. Störf
þeirra eru án efa oft vanmetin og auðvitað
leysast mörg mál farsællega. En því miður má
lesa út úr viðtölunum sem fara hér á eftir að
sú er ekki alltaf raunin; þetta eru átakanleg
dæmi um heimili sem hefur verið sundrað,
um börn sem þurfa að reyna að fóta sig í
framandlegu umhverfi og foreldra sem hafa
mátt horfa á bak börnum sínum og sjá þau
máski ekki framar.
í skýrslu geðlæknis er eftirfarandi lýsing á
Sigríði Davíðsdóttur: „Sigríður er 42 ára ein-
stæð móðir tveggja barna. Hún kemur sjálf-
viljug í viðtöl, en í eitt skipti mætti hún ekki
eins og til stóð. Hún er fremur feitlagin, þreytu-
leg í útliti en ekki illa hirt. Rödd er fremur lág og
oft kvartandi eða ásakandi. Hún myndar góð
tengsl á sinn hátt við viðtalanda." Sigríður kem-
ur einnig sjálfviljug í viðtal við mig og ég hef
aðra mynd af henni en geðlæknirinn, kannski
vegna þess að ég hef hitt hana oft og kynnst
henni vel á síðasta ári og hvorki verið að rann-
saka hana sem læknir eða sálfræðingur.
Dætur okkar Sigríðar eru í sömu bekkjardeild
í skóla og ég kynntist dóttur hennar, Georgíu,
þegar dóttir mín bauð allmörgum stúlkum úr
skólanum heim til okkar síðasta gamlárskvöld.
Georgía var á meðal gesta og af tilviljun ræddum
við saman í einrúmi og þá báru mál þessi á góma,
enda brunnu þau á vörurn hennar. Georgía var á
þessum tíma í viðtölum hjá Hugó Þórissyni,
yfirsálfræðingi Félagsmálastofnunar, og hefur því
eflaust sagt mér svipaða sögu og honum af líðan
sinni. Ég man að hún dró upp ófagra mynd af
ástandinu og sagði að bróðir sinn væri á vist-
heimili. Mér fannst hún fullóvægin í garð móður
sinnar, en bauð henni að leita til mín hvenær senr
hún vildi. Ég frétti ekkert af málinu fyrr en Sig-
ríður móðir hennar hringdi í mig í apríl og sagði
að dóttir sín hafi bent sér á mig. Georgía hafði
6 7
növember eintak