Morgunblaðið - 16.02.2005, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. FEBRÚAR 2005 35
MINNINGAR
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
JÓHANNS ÞÓRARINSSONAR,
Arnarhrauni 15,
Hafnarfirði.
Ingunn Ingvarsdóttir,
Guðrún Jóhannsdóttir, Ásgeir Haraldsson,
Ingunn Hallgrímsdóttir,
Úrsúla Linda Jónasdóttir,
Þorsteinn Margeirsson,
Jóhann Ingi Margeirsson
og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegr-
ar móður okkar, tengdamóður, ömmu, lang-
ömmu og langalangömmu,
MARGRÉTAR GUÐLEIFSDÓTTUR,
Garðvangi,
Garði,
áður til heimilis
í Háteigi 5, Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hlévangs í Keflavík og hjúkrunar-
heimilisins Garðvangs í Garði.
Guðleifur Sigurjónsson, Ástríður Hjartardóttir,
Erlendsína M. Sigurjónsdóttir, Sigurður Albertsson,
Sigríður Sigurjónsdóttir, Guðni Sigurðsson,
Sveinn Guðnason
og fjölskyldur.
Hjartans þakkir til þeirra sem sýndu okkur hlý-
hug og kærleika við fráfall elskulegrar eigin-
konu minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
BERTHU KONRÁÐSDÓTTUR,
Rofabæ 31,
Reykjavík.
Jón Bragi Eysteinsson og fjölskylda.
Elskuleg móðir okkar,
SVEINBORG JÓNSDÓTTIR
frá Núpi,
Selfossi,
lézt sunnudaginn 13. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Axel Lárusson, Helga, Andrea og Ásrún Jónsdætur.
Heiðursmaðurinn
Maríus hefur kvatt
þennan heim, og kom
það okkur sem til hans þekktum ekki
á óvart. Maríus hafði um langt árabil
átt við heilsubrest að stríða. Það var
ekki hans háttur á hlutunum að hafa
hátt um hvernig honum leið og var
svolítið táknrænt um hvernig mann-
gerð Maríusar var, það var sjaldan
hávaðasamt í kringum hann og vildi
hann lifa í friði við menn og mann-
heima.
Maríus var ákaflega glæsilegur
maður, bar sig vel og hafði yfir sér
MARÍUS
SIGURJÓNSSON
✝ Maríus Guð-mundur Guð-
laugur Sigurjónsson
fæddist á Bláfeldi í
Staðarsveit á Snæ-
fellsnesi 15. febrúar
1920. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 4. janúar
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju 11.
janúar.
ákveðna fágun í fram-
göngu allri, var það
ekki bara í framgöngu
heldur í allri hans
hugsun, hann mátti
ekki vamm sitt vita og
var ákaflega heiðarleg-
ur, orðvar og varkár
maður.
Þau hjónin Maríus
og Steinunn voru rík af
barna-auði, en lífið er
því miður ekki alltaf
dans á rósum, skörð
voru höggvin er þau
hjón gengu í gegnum
alvarlegt slys á syni
sínum svo að ævilangt tjón hlaust af.
Einnig var höggvið stórt skarð í líf
þeirra og fjölskyldu, þegar þau
misstu stórglæsilega dóttur sína,
Ragnhildi Steinunni, í blóma lífsins
frá ungri dóttur og eiginmanni, það
voru dimmir dagar í lífi þeirra allra.
Við höfum átt samleið um langan
veg. Ég man þegar ég kom sem gest-
ur á heimili þeirra heiðurshjóna í
Keflavík, þá 17 ára gömul, þau hjón-
in tóku á móti mér af þeim glæsibrag
og hlýleika sem einkenndi öll þau
samskipti sem ég og mín fjölskylda
áttum alla tíð við þau.
Það er margt sem leitar á hugann í
35 ára samskiptum, aðallega kemur í
hugann hlýja, elskusemi, umhyggja
og velvild vegna barnabarna og okk-
ar sem eldri vorum. Það ber að
þakka allar góðu stundirnar, veiði-
ferðirnar, ferðalögin, sumarbústað-
arferðirnar, utanlandsferðir, og allar
skemmtanirnar sem við áttum með
honum Maríusi.
Hugur hans var hjá okkur sem
vorum ung að koma okkur fyrir í líf-
inu og tilbúin að gleðjast með okkur
þegar vel gekk, hann var stoltur af
sínum og fylgdist alltaf með að öllum
gengi vel í lífsbaráttunni. Gott var að
koma á heimili þeirra hjóna og leita
ráða, ef maður var í vafa um eitt-
hvað, alltaf fékk maður þann tíma
sem til þurfti og hafði það aldrei á til-
finningunni að neitt væri fyrirhöfn,
heldur svo sjálfsagt mál að það var
bara að nefna það.
Að leiðarlokum langar mig að
þakka Maríusi, fyrrverandi tengda-
föður mínum, samfylgdina, um leið
og ég votta eiginkonu hans Steinu,
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum mína innilegustu sam-
úð, megi guð vaka yfir ykkur öllum.
Megir þú hvíla í friði, Maríus.
Hjördís Bára.
Húmar að kveldi, hljóðnar
dagsins ys,
hnígur að ægi gullið
röðulblys.
Vanga minn strýkur
blærinn blíðri hönd,
og báran kveður vögguljóð við
fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró.
Kom, draumanótt, með fangið fullt af friði
og ró.
(Jón frá Ljárskógum.)
Þegar ég hugsa til hans afa míns,
eða afa í sveitinni, eins og ég kallaði
hann ávallt, koma einungis góðar
minningar upp í hugann. Minningar
eins og þegar við krakkarnir feng-
um að sitja í heyvagninum í sveit-
MAGNÚS
STEFÁNSSON
✝ GuðmundurMagnús Stefáns-
son fæddist í Belgs-
holti í Melasveit 3.
nóvember 1920.
Hann lést 28. janúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Akraneskirkju 4.
febrúar.
inni, þegar hann hrós-
aði mér fyrir hvað ég
teiknaði vel og vildi að
ég teiknaði fyrir sveit-
unga hans, sem komu
við í kaffi. Hvað ég var
stolt og montin þá.
Eins og þegar hann
kom í heimsókn til
okkar í Hafnarfjörðinn
og gisti og ég fékk að
skríða upp í hjá honum
og ömmu. Þegar hann
og amma fóru með
mér til Reykjavíkur til
að kaupa körfu handa
Eydísi Sunnu áður en
hún fæddist. Þegar hann fór með
mér að skoða á bílasölur í Reykja-
vík. Þegar ég og fjölskyldan mín
fórum í heimsókn á Dalbrautina og
hvað hann öfundaði Ægi af sjó-
mennskunni og hafði mikinn áhuga
á því sem var að gerast yfirleitt.
Hann fylgdist vel með sínu fólki.
Hann afi minn var hæglætismaður
og aldrei man ég eftir að hafa séð
hann æsa sig yfir hlutunum. Hann
var einstaklega greiðvikinn og
hjálpsamur. Hvort sem það vantaði
einhvern til að slá blettinn eða bara
skutlast eitthvað, hann var ávallt
tilbúinn í að hjálpa.
Takk fyrir allar þessar góðu
stundir, afi minn.
Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn.
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar,
ég reyndar sé þig alls staðar,
þá napurt er.
Það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhj. Vilhj.)
Sigríður Björk og fjölskylda.
Í dag kveðjum við elsku afa, sem
alltaf hefur skipað stóran sess í
hjarta okkar. Það er varla til sú
bernskuminning í huga okkar, að afi
sé ekki hluti af henni. Við vorum
svo lánsöm að alast upp með afa og
ömmu í næsta húsi og því alltaf
hægt að leita til þeirra ef okkur lá
eitthvað á hjarta. Afi var ekki
margorður og skipti sjaldan skapi
en hafði ákveðnar skoðanir á hlut-
unum og hvernig ætti að bera sig
við vinnu.
Maður vissi að ef afi hrósaði
manni fyrir eitthvað var hann virki-
lega að meina það því hann var spar
á hrósyrði. Afi hafði þurran húmor
sem kom í ljós þegar síst var von.
Hann fann alltaf spaugilegu hliðina
á málunum og fann upp á mörgum
hnyttnum athugasemdum sem enn
eru ljóslifandi í minningunni. Má
sem dæmi nefna þegar við fjöl-
skyldan fengum hund frá Ísafirði,
að þá talaði afi iðulega um hann
sem Ísfirðinginn og kímdi.
Við viljum þakka afa fyrir allar
góðu og skemmtilegu minningarnar
sem munu fylgja okkur til æviloka.
Afi var alls ekki matvandur maður
og átti það til að vekja kátínu okkar
með sérstökum matartilbúningi eins
og þegar hann blandaði saman á
disk köldum búðingi, fiski og app-
elsínudjúsi og borðaði með bestu
lyst. Þegar við rákum upp stór augu
og spurðum hvort þetta væri ekki
vont þá sagði hann að þetta bland-
aðist hvort eð er allt í maganum.
Eftir að afi og amma fluttu á
Akranes kom afi sem oftast inn að
Kalastöðum og hjálpaði til við bú-
störfin. Afi gekk í barndóm á vorin
þegar kominn var tími til að brenna
sinu. Slóð afa var auðrekjanleg á
brunninni sinu hér og þar um Kala-
staðalandið. Amma reyndi að hafa
hemil á honum en það gekk ekki
alltaf sem skyldi. Á sumrin sá mað-
ur svo afa alltaf á fleygiferð á bláa
Fordinum að múga, eða með hríf-
una á lofti.
Þannig var afi, alltaf á fullu alla
daga og slakaði lítið á, enda leyfði
starf bóndans það aldrei. Eftir að
pabbi tók við búskapnum, var erfitt
að hætta bara og fara að taka hlut-
ina rólega. Afi var alltaf ánægður ef
hann gat hjálpað eitthvað til og gef-
ið ráð varðandi búskapinn, sem var
honum ávallt hjartfólginn.
Afi hefur skilið eftir djúp spor
hér á jörðu sem verða ávallt til stað-
ar og eiga þátt í að geyma minningu
hans hvar sem við lítum í kringum
okkur á Kalastöðum. Hann mun án
nokkurs vafa lifa í hjörtum okkar og
framtíð.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Elsku amma, Guð gefi þér styrk í
sorginni. Mundu að við elskum þig
og verðum alltaf til staðar fyrir þig.
Guð geymi þig, elsku afi, hvíl í
friði. Við hittumst síðar.
Rakel, Bjarki og Íris Björg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hann Palli frá Smiðsgerði, eða
Palli hennar Ástu, eins og við
nefndum hann oftast, kvaddi þenn-
an heim sunnudaginn 6. febrúar.
PÁLL
PÁLSSON
✝ Páll Pálssonfæddist á Siglu-
firði 3. nóvember
1927. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Sauðárkróki 6.
febrúar síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Sauðárkróks-
kirkju 12. febrúar.
Smám saman, eftir
því sem við eldumst
öll, týna samferða-
menn okkar tölunni.
Þeir hverfa einn af
öðrum yfir móðuna
miklu. Í mörgum til-
fellum á maður ekki
von á kallinu strax,
það kemur bara, svona
fyrirvaralaust.
Þannig var það
einnig í þetta sinn.
Við systkinin urðum
þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Palla
frá barnsaldri og síðar
makar okkar og börn.
Við eigum góðar minningar
tengdar því er hann og Ásta
frænka komu í heimsókn og við
trítluðum gjarnan í veiðiskap með
honum. Alltaf var nú veiðiáhuginn
mikill en virðingin fyrir náttúrunni
átti líka sterk ítök í honum.
Við eigum líka góðar minningar
frá heimsóknum í Smiðsgerði.
Þangað var ætíð afar skemmtilegt
að koma. Þar var alltaf eitthvað
nýtt og spennandi.
Og hann Palli var alltaf tilbúinn
að sýna okkur eitthvað.
Hann hafði gaman af að segja frá
ýmsu, ekki síst að miðla fróðleik til
yngri kynslóðarinnar. Hann var af-
skaplega barngóður maður. Hann
var fremur hægur en hafði sitt
skap og það var ætíð stutt í glettn-
ina.
Ein skærasta minningin frá
Smiðsgerði er gauksklukkan í stof-
unni. Maður var óþreytandi að fara
og kíkja á hana og fylgjast með
henni slá. Og hann Palli horfði kím-
inn á og hafði gaman af.
En tíminn flýgur og allt breytist.
Ásta og Palli fluttu frá Smiðsgerði
og bjuggu sér síðar heimili á Sauð-
árkróki og gauksklukkan fylgdi.
Þar fékk yngsta kynslóðin að heyra
hana slá sér til ómældrar ánægju.
Við kveðjum hann Palla okkar í
hinsta sinn í dag. Nú hefur lífs-
klukka hans slegið sinn síðasta
hljóm.
Almáttugur Guð styrki hana
Ástu frænku okkar og hann Adda
frænda á þessum tíma.
Minningin um hann Palla lifir
áfram í hjörtum okkar allra sem
fengum tækifæri til að kynnast
honum og elska. Sterk minning um
mann sem var sannkallað barn
náttúrunnar.
Systkinin frá Fossum,
makar og börn.