Morgunblaðið - 12.03.2005, Blaðsíða 45

Morgunblaðið - 12.03.2005, Blaðsíða 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MARS 2005 45 MINNINGAR ✝ GuðmundurKjartan Runólfs- son fæddist í Ölvis- holti í Hraungerðis- hreppi 7. mars 1937. Hann lést á heimili sínu laugardaginn 5. mars síðastliðinn. Foreldrar hans voru Guðrún Ögmunds- dóttir frá Hjálmholti í Hraungerðishreppi, f. 18. mars 1896, d. 23. nóv. 1982, og Runólfur Guðmunds- son, f. 29. febr. 1904 í Úthlíð í Biskupstung- um, d. 25. sept. 1990. Þau bjuggu í Ölvisholti. Bræður Kjartans eru: Ögmundur, búsettur í Sviss, hans kona er Heidi Barbara Runólfs- son, og Sveinbjörn, búsettur í Reykjavík, kona hans er Lilja Júl- íusdóttir. Eftirlifandi kona Kjartans er Arnleif Margrét Kristinsdóttir, f. 18. sept. 1940. Foreldrar hennar voru hjónin Kristrún Sæmunds- dóttir og Kristinn Sigurjónsson sem bæði eru látin. Þau bjuggu á Brautarhóli í Biskupstungum. Dóttir Kjartans og Margrétar er Halla, f. 27. júlí 1978. Dætur Kjartans frá fyrra hjónabandi eru búsettar í Noregi. Þær eru: Sif Elín, f. 14. apríl 1968, maki Tor Magne Nevest- veit. Sonur þeirra er Einar, f. 4. maí 2002. Anna Guðrún, f. 13. júní 1970, maki Bjørn Gjærum. Dæt- ur þeirra eru Lena, f. 23. okt. 1996, og Mari, f. 24. febr. 1999. Móðir þeirra er Karin Maria Lar- sen. Stjúpbörn Kjart- ans, börn Margrétar, eru Berglind Sigurðardóttir, hún á fjögur börn; Jónína Hulda Gunn- laugsdóttir, hún á fimm börn; og Jón Elías Gunnlaugsson, hann á tvö börn. Kjartan stundaði nám í barna- skólanum Þingborg, Héraðsskól- anum á Laugarvatni og eitt ár í bændaskólanum Ási í Noregi. Kjartan tók við búi foreldra sinna árið 1974 og gegndi ýmsum fé- lags- og trúnaðarstörfum í sveit- inni. Útför Kjartans verður gerð frá Hraungerðiskirkju í Hraungerð- ishreppi í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Ég var bara unglingur þegar mamma kynntist Kjartani, en ég kynntist honum þó ekki almennilega fyrr en ég var á heimili þeirra með frumburðinn minn í nokkra mánuði. Við nálguðumst hvort annað hægt og rólega og smátt og smátt fór virðing mín og væntumþykja í garð þessa manns vaxandi og hefur þar aldrei borið skugga á. Kjartan var mikið góðmenni og talaði aldrei illa um annað fólk, í mesta lagi að þessi eða hinn væri svolítið sérstakur, en hann hafði aftur á móti gaman af að segja sögur af fólki, sérstaklega þær sem vöktu kátínu og þá kom stundum óborganlegt glott á hann. Hann var fluggreindur og víðlesinn og bera bækurnar hans með sér, margar hverjar snjáðar og slitnar, að hann las mikið og vildi vita alla skapaða hluti. Ef einhver atriði voru ekki á hreinu, þá leitaði hann svörin uppi og kom svo með það svart á hvítu. Kjartan tók mér og börnunum mínum jafnt og sínum eigin börnum og barnabörnum og þó að hann segði ekki margt þá fann ég vænt- umþykjuna og umhyggjuna, bara það hvernig hann spurði, hvernig við hefðum það, ekki bara við, held- ur spurði hann um hvern og einn og fylgdist vel með. Bjarni elsti sonur minn var í sveit í Ölvisholti eitt sumar, og svo aftur hálfan vetur á meðan hann stundaði nám á Selfossi og náðu þeir Kjartan einstaklega vel saman. Einnig eru þakkir frá Ævari Yngva og Arnbjörgu til Kjartans fyrir að hafa verið sannur afi og tekið það hátíðlega. Elsku mamma, Halla, Elín og Anna Guðrún, Jónína og Jón Elías og barnabörnin sem hafa misst afa sinn. Okkar söknuður er mikill og hans fráfall óraunverulegt því við sitjum við borðið heima í Ölvisholti og það er eins og hann sé rétt ókominn inn. Ég vil þakka Kjartani fyrir þann þátt sem hann átti í lífi mínu og sér- staklega fyrir það að hafa elskað hana mömmu mína. Berglind Sigurðardóttir. Ég hef, eftir að ég komst til full- orðinsára, alltaf litið á það sem mitt mesta happ í lífinu að mamma og Kjartan skyldu finna hvort annað. Hafi ég ekki verið sátt við það sem tíu ára barn að flytjast úr borginni í sveit, í einhverja sveit sem var hreint ekki eins og sveitin hjá ömmu og afa, þá átti það eftir að breytast. Frá fyrstu kynnum reynd- ist Kjartan mér sem minn annar faðir. Hann var einstaklega traustur maður, gæddur miklu jafnaðargeði. Óþreytandi við að hlusta á mig, kenna mér og leiðbeina á allan hátt. Ævinlega var það þannig að hann treysti mér fyrir verkum á þann hátt að ég var upp með mér, gætti þess alltaf að hrósa, þó að ekki færi alltaf allt á besta veg. Ég á ljúfar minningar úr æsku minni með hon- um, við spjall í mjöltunum og eins við eldhúsborðið heima eftir skóla- dag. Þá áttum við stundum langa og innihaldsríka kaffitíma með heim- spekilegu ívafi. Það var sama hvar borið var niður, Kjartan var víðles- inn og þeim eiginleikum gæddur að muna það sem hann las. Þyrfti ég aðstoð við heimanámið, sem gjarnan kom fyrir í stærðfræði, þá mundi hann allt sem hann hafði lært í framhaldsskóla. Það var líka gaman að hlusta á hann segja sögur, sem hann kunni ógrynni af. Hann hafði næmi fyrir spaugilegum hliðum til- verunnar. Skondnar uppákomur í mannlegum samskiptum voru hans bestu brandarar og hann hafði unun af hreinskilnislegum spurningum og vangaveltum barna. Börnin mín hafa og notið gæsku hans og vel- vildar í ómældu magni. Ég mun sakna samverustundanna með Kjartani og ég mun sakna þess að geta ekki ráðfært mig við hann þeg- ar mikilvægar ákvarðanatökur standa fyrir dyrum, því fáum hef ég treyst jafnvel á lífsleiðinni og hon- um. Það er með sorg í hjarta sem ég kveð stjúpföður minn, Kjartan Run- ólfsson, en jafnframt með einlægri þökk fyrir að hafa fengið að njóta leiðsagnar hans og elsku. Jónína Hulda Gunnlaugsdóttir. Það var á fallegum degi fyrir 30 árum sem ég kynntist Kjartani Runólfssyni, þá fjögurra ára gamall snáði, en tekist höfðu kynni með honum og móður minni og við flutt- umst í paradísina Ölvisholt. Mér er í fersku minni hversu vel fór á með okkur. Hann tók mér opnum örm- um og ég undi mér vel í fanginu á honum þegar hann var ekki að stússast í búverkunum. Alveg frá fyrsta degi ræddi hann við mig sem fullorðinn mann og sýndi mér jafn- framt þá föðurlegu hlýju sem ungir drengir þurfa á að halda. Þolinmæði hans og natni við að svala fróðleiks- þorsta ungs drengs var ómetanleg. Það var sama um hvað var spurt, alltaf kom svar og jafnvel lengi fjallað um málefnið á eftir. Synir mínir fengu síðar að njóta visku hans þar sem hann sat með þeim tímunum saman við að skoða áhuga- verðar bækur. Þekkingarþorsti Kjartans var mikill, í fimmtugsaf- mælisgjöf fékk hann 32 binda safn af alfræðiorðabókum frá föður sín- um. Í stað þess að nota þær sem uppflettirit eins og flestir gera las hann allar bækurnar og lagði þær á minnið. Það var einstaklega skemmtilegt að vinna með Kjartani, ekki síst vegna frábærrar frásagn- argáfu. Sagnalist hans er víðfræg og oftar en ekki voru menn nafn- greindir í sögunum hans, tilgreint hvar þeir bjuggu og hvenær sagan gerðist o.s.frv. Eftir að hafa hlustað á sögurnar hans í 30 ár kom það nokkuð á óvart að hann var enn að segja sögur sem hann hafði ekki sagt manni áður. Nú eru flestar þessar sögur komnar í móðu en nokkrar standa þó eftir sem ljúfar minningar. Kjartan var hamhleypa til bú- verka en það varð að upplifast til að trúa því hvernig hann vann. Venju- legir menn urðu eins og litlir blóm- álfar við hlið hans og í einhverjum tilvikum féllust mönnum algjörlega hendur. Í faðmi Kjartans átti ég þá yndislegustu barnæsku sem nokkur maður getur átt. Það er margt sem ég og mín fjölskylda á Kjartani að þakka en fyrst og fremst er ég þakklátur fyrir að hann skyldi ganga mér í föðurstað og sýna skap- ferli mínu þolinmæði í öll þessi ár. Takk fyrir það, Kjartan minn. Jón Elías Gunnlaugsson. Hugurinn reikar til liðinna stunda þegar við kveðjum Kjartan mág, svila og vin. Tilveran getur verið svo fljót að breytast, og birtist þá á svona stundum í tómleika sem tekur tíma að vinna úr. Það var svo sjálfsagt að Kjartan væri til staðar þegar við fórum í heimsókn til Möggu og Kjartans í Ölvisholt, þar sem þau ráku sitt bú af miklum dugnaði. Kjartan var af- skaplega iðinn og natinn við dýrin, viðgerðir tækja léku í höndum hans, sjaldan féll honum verk úr hendi. Fyrir um einu og hálfu ári hætti hann kúabúskap vegna heilsubrests og seldi kýrnar. Efalaust hefur slík ákvörðun ekki verið auðveld, en Kjartan vann úr þessu eins og öðru með æðruleysi. Þau hjónin hafa ferðast meira eftir að þau hættu við bindandi búskapinn. Það eru ótaldar stundirnar sem við höfum átt með Möggu og Kjart- ani, spjall yfir kaffibolla, gönguferð- ir um þúfurnar í þeirra heimalandi og víðar. Einnig um skógræktina þeirra sem er í stærra lagi, þar sem faðir hans var mikill áhugamaður um skógrækt. Svo margt kemur upp í hugann, eins og sumarbústaðaferðir seinni árin og ógleymanleg ferðalög um landið með vinum. Áramótum höfum við fagnað, saman í Ölvisholti ásamt góðum vin- um í fjölda ára. Kjartan hafði ákveðnar skoðanir, var fróður og ótrúlega minnugur um hina ýmsu hluti og atburði, það var eins og hann myndi flest það sem hann hafði einhvern tíma lesið, og ef hann vissi ekki það sem talað var um, sem ekki gerðist oft, þá vissi hann upp á hár hvar þær upp- lýsingar var að finna. En hann var ekki mikið að flíka þeim fróðleik sem hann bjó yfir. Alla tíð, síðan hann kynntist Möggu fyrir um þrjátíu árum, reyndist hann tengdafjölskyldunni sannur vinur, og ekki síst vinur barnanna og unglinganna sem höfðu um margt að skrafa og spyrja á góðum stundum. Elsku Magga, börnunum ykkar öllum, bræðrum Kjartans og fjöl- skyldum sendum við innilegustu samúðarkveðjur og þökkum Kjart- ani samfylgdina. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Hrefna og Eiríkur. Með sorg og söknuði kveðjum við Kjartan, föðurbróður minn. Við vorum að undirbúa þriggja ára afmæli Arnars Mána þegar pabbi hringdi og sagðist hafa slæm- ar fréttir að færa. Að Kjartan væri dáinn. Þetta var mikil sorgarfrétt fyrir fjölskylduna alla, því Kjartan frændi var í miklu uppáhaldi. Þegar reynt var að útskýra þetta fyrir þriggja ára afmælisbarninu og honum sagt að hjartað hans Kjart- ans hefði hætt að slá, þá spurði hann: ,,Var hann að slá?“ Í huga litla vinnumannsins var þetta það fyrsta sem kom í hugann, enda ekki skrítið þar sem Kjartan var harð- duglegur og ósérhlífinn og alltaf eitthvað að vinna þegar við komum í sveitina. Það var líka mikil vinna sem búskapurinn krafðist og hreint með ólíkindum hvað Kjartan og Magga komust yfir að gera. Þegar við komum síðan um helgar í sum- arbústaðinn, oftar en ekki í ein- hverjar framkvæmdir, leið ekki á löngu þar til Kjartan birtist og skarst í leikinn. Við eigum honum svo ótal margt að þakka. Ef við fengum lánuð hjá honum verkfæri þá fylgdi hann oftast sjálfur með til að aðstoða við verkið. Það gladdi okkur, ekki aðeins að fá aðstoðina, heldur hafði hann alltaf frá ein- hverju skemmtilegu að segja og hafði lúmskan og góðan húmor. Á veturna sá hann um að fóðra hross- in og aldrei finnst okkur við hafa þakkað honum nægilega vel fyrir það. Þegar við tókum hestana okkar inn um jólin voru þeir alltaf jafn feitir og sællegir. Kýrnar hans, nautin og kisurnar höfðu það líka gott og alltaf var kveikt á útvarpinu í fjósinu. Ófá borgarbörnin komum við með í fjósið og var Kjartan þá alltaf boðinn og búinn að sýna okk- ur það sem fyrir augun bar og fræða okkur. Hann var mjög fróður og ótrúlega víðsýnn, þrátt fyrir að hafa nánast búið alla ævi á sama stað. Oft þurfti litli bróðir hans að játa sig sigraðan í rökræðum við hann. Við þökkum Guði fyrir þann tíma sem Kjartan og Magga fengu sam- an eftir að þau hættu búskapnum, þó svo að hann hafi orðið allt of stuttur. Um leið dáumst við að því hvað þau nýttu tímann vel í göngu- ferðir um fallega landið sitt, ferða- lög um Ísland og út fyrir landstein- ana, nú síðast ferðina til Kanarí þar sem bræðurnir voru allir saman í góðra vina hópi. Elsku Magga, Halla, Elín, Anna Guðrún, Jón Elías, Jónína, Linda og fjölskyldur við vottum ykkur okkar dýpstu samúð og biðjum Guð að styrkja ykkur og okkur öll í sorg- inni. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. (V. Briem.) Sigrún, Rúnar, Heiða Rún og Arnar Máni. Kynslóðir koma, kynslóðir fara, það er gangur lífsins hér á jörð, ekki bara hjá okkur mönnunum, heldur öllu sem lifir. Einn góðvinur okkar hjónanna hefur nú kvatt, allt of fljótt að manni finnst, nú er hann sá fram á rólegra líf eftir annasamt ævistarf, en svo er stundum, ekki síst með menn sem aldrei hafa hlíft sér. Kjartan Runólfsson var heil- steyptur dugnaðarmaður sem rak bú sitt af elju og myndarskap. Fyrst í samvinnu með foreldrum sínum, Runólfi Guðmundssyni og Guðrúnu Ögmundsdóttur, einstökum mynd- ar- og sæmdar hjónum, miklu rækt- unarfólki og sveitarhöfðingjum. Byggðu þeir feðgar upp myndarlegt bú sem tekið var eftir. Kjartan fyrst með fyrri konu sinni, Karinu og dætrum þeirra tveim, Elínu og Guð- rúnu, og svo með seinni konu sinni henni Möggu, Arnleifu Margréti Kristinsdóttur frá Brautarhóli, sem var honum traustur lífsförunautur, og dóttur þeirra, Höllu. Einnig Jóni Elíasi og Jónínu, börnum Möggu frá fyrra hjónabandi. Heimilin í Ölvisholti (sem þá voru tvö) tóku okkur hjónunum opnum örmum, er við fluttum alls ókunnug í nágrennið, og þannig var það alla tíð og ekki síður þótt breytingar yrðu á högum Kjartans, er ný hús- móðir kom í Ölvisholt, enda vorum við svaramenn þeirra er þau giftu sig. Þótt heimsóknum hafi fækkað, er við fluttum burt, hélst gott samband á milli heimilanna, og er það ekki síst Möggu að þakka. Eitt símtal er mér sérstaklega í minni. Það var þegar Magga hringdi til að segja fréttir, sem voru að þau hefðu hætt búskap. Ég lét hana segja mér þetta tvisvar, ef ekki þrisvar. Hvernig átti ég að sjá Ölvisholt fyrir mér án búskapar, einskonar „tómthús“. Það einfald- lega gekk ekki upp! En hér sem oft- ar rætast orð spámannsins: Allt hef- ur sinn tíma. Svo einfalt er það. Við kveðjum vin okkar, Kjartan, og þökkum honum langa vináttu. Við biðjum honum Guðsblessunar, ásamt Margréti og börnum þeirra, sem við vottum dýpstu samúð. Hrefna og Guðgeir. GUÐMUNDUR KJARTAN RUNÓLFSSON TRAUSTI ÞÓRÐARSON fyrrverandi bóndi, Háleggsstöðum, Deildardal Skagafirði, verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu mánu- daginn 14. mars kl. 12.30. Þórður Þorgilsson, Þóranna Hjálmarsdóttir, Hafsteinn Lárusson og vandamenn. Hugheilar þakkir til ykkar allra, sem sýnduð okkur samúð og hlýhug við andlát eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa, ÞORSTEINS ÞORSTEINSSONAR, Klettaborg 10, Akureyri. Kærar þakkir til starfsfólks Sels og lyfjadeildar FSA. Margrét Þórhallsdóttir, Hafsteinn Ómar Þorsteinsson, Soffía Jónsdóttir, barnabörn, barnabarnabörn, systkini og frændfólk.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.