Morgunblaðið - 18.03.2005, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 18. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hansína Þor-kelsdóttir fædd-
ist á Siglufirði hinn
22. apríl 1927. Hún
lést á heimili sínu,
Freyjugötu 39 í
Reykjavík, hinn 9.
mars síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Þorkels
Kristins Sigurðsson-
ar Svarfdal, f. á
Hreiðarsstöðum í
Svarfaðardal (Eyj.)
8.4. 1881, d. 20.12.
1940, og Jóhönnu
Guðríðar Kristjáns-
dóttur, f. í Aðalvík (N-Ís.) 6.1.
1892, d. 11.12. 1986. Hansína var
níunda í röð þrettán barna þeirra
hjóna en hin eru: Eleonora, f. 5.4.
1911, d. 14.6. 1976, Sigurpáll, f.
27.2. 1914, d. 3.1. 1996, Kristján
Jóhannes, f. 29.6. 1917, Margrét,
f. 12.10. 1918, Axel Aðalsteinn, f.
25.11. 1920, d. 17.11. 1992, Albert
Hólm, f. 29.8. 1922, Sigurður, f.
28.2. 1924, Júlíus, f. 1.7. 1925,
Hilmar, f. 13.10. 1928, Sigríður
Inga, f. 8.8. 1930, Elísabet, f. 21.7.
1932, d. 12.3. 2003 og Jóhanna Að-
inn Ingi og Hansína. 4) Gerður, f.
26.4. 1952, gift Þorsteini Svein-
björnssyni, börn þeirra eru Ingi-
björg, gift Ólafi I. Kjartanssyni
þau eiga tvær dætur, Sveinbjörn
Gísli, Einar Hans, hann á eina
dóttur, og Þóra. 5) Ólafur Hjalti,
f. 8.7. 1955, í sambúð með Sól-
veigu Victorsdóttur. Börn hans
eru Unnur Helga, hún á þrjú
börn, og Einar. 6) Sveinn Ingvar, í
sambúð með Karin Margareta
Johansson, þau eiga soninn Erik
Sven og fyrir á Sveinn, Atla Má,
Egil, Ólaf Snorra og Anitu Hrund.
7) Pálmi, f. 23.2. 1959, dætur hans
eru Anna Rut og Alma Rún. 8) Jó-
hanna, f. 20.11. 1960, gift Gísla
Guðmundssyni, börn þeirra eru,
Guðmundur Borgar, Ingvar og
Signý. 9) Ari, f. 25.1. 1965, kvænt-
ur Berglindi Jónsdóttur, börn
þeirra eru, Ísar Kári, Ástrós Birta
og Arnar Snær, fyrir á Ari dótt-
urina Lenu Margréti. 10) Snorri
Páll, f. 26.6. 1968, kvæntur Elínu
Láru Jónsdóttur. Börn þeirra eru
Telma Huld, Sigurpáll Viggó og
Hólmfríður. Uppeldisdóttir Hans-
ínu og Einars er Unnur Helga,
barnabarn þeirra.
Hansína og Einar bjuggu lengst
af í Kópavogi, en síðustu 12 árin í
Hafnarfirði.
Útför Hansínu verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
albjörg, f. 11.11. 1933.
Hinn 1. janúar 1949
giftist Hansína Einari
Ólafssyni, f. á Eski-
firði 11.5. 1925, d. 8.5.
2004. Foreldrar hans
voru Ólafur Hjalti
Sveinsson, frá Firði í
Mjóafirði, f. 19.8.
1889, d. 18.11. 1963
og Guðrún Björg
Ingvarsdóttir, frá
Ekru í Norðfirði, f.
1.12. 1896, d. 3.12.
1967. Hansína og Ein-
ar eignuðust tíu börn,
þau eru: 1) Unnur, f.
20.10. 1947, gift Rafni Baldurs-
syni, börn þeirra eru Baldur Orri,
Ólafur Snorri, og Halldóra Björg,
fyrir á Rafn dæturnar Margréti
og Hrund. 2) Guðrún, f. 28.9.
1948, gift Hirti Páli Kristjánssyni,
synir þeirra eru Kristján Rafn,
kvæntur Jónu Ósk Lárusdóttur,
þau eiga tvo syni, og Einar Þór, f.
21.2. 1977. 3) Þorkell, f. 16.3.
1951, kvæntur Rut Marsibil Héð-
insdóttur, börn þeirra eru Einar
Örn, kvæntur Þuríði Aðalsteins-
dóttur, þau eiga eina dóttur, Héð-
Hún var föðuramma mín en um
leið var hún móðir mín. Þegar ég var
á þriðja ári tók hún mig að sér. Á
þessum tíma höfðu þau afi átt tíu
börn og móðir hennar bjó einnig á
heimili þeirra. Ég veit ekki hvar ég
væri stödd í dag ef ég hefði ekki notið
stuðnings ömmu í gegnum árin. Hún
hefur alltaf verið kletturinn í lífi
mínu.
Fyrstu minningarnar mínar með
ömmu eru þegar hún var að svæfa
mig með því að klóra mér á bakinu og
segja mér sögur af föður mínum þeg-
ar hann var sjálfur barn. Það var
aldrei auðvelt að koma mér niður svo
hún sannfærði mig um það að ef ég
væri búin að fara með faðirvorið þá
mætti ég hvorki hreyfa mig né gefa
frá mér nein hljóð því þá dvínuðu
áhrif faðirvorsins. Þessu trúði ég
lengi vel og var til friðs eftir að ég var
búin að fara með faðirvorið.
Það var alltaf mikið fjör á heim-
ilinu, uppvaxin börn, barnabörn og
fjarskyldari ættingjar sóttu mikið
heim. Það var aldrei öruggt hve
margir kæmu í mat en einhvern veg-
inn tókst ömmu alltaf að vera með
nóg handa öllum.
Eftir tveggja ára dvöl í Bandaríkj-
unum var ég átján ára gömul og hafði
þá lært að vera þakklát fyrir allt sem
amma hafði verið mér. Unglingsárin
mín höfðu verið okkur ömmu erfið og
síðar þegar við rifjuðum það upp
kannaðist hún ekki við neina erfið-
leika. Hún sagðist hafa verið rétta
manneskjan til þess að taka á hlut-
unum því hún hefði staðið mér næst.
Þetta lýsir ömmu vel, hún gerði alltaf
gott úr þeim aðstæðum sem hún
þurfti að vinna úr.
Amma gegndi mjög stóru hlut-
verki í lífi barna minna líka. Ég sótti
mikið í að fara með börnin til þeirra
afa. Fyrir nokkrum árum fórum við
amma með þau í mánaðarferð til
Danmerkur að heimsækja föður
minn. Við amma höfum oft skemmt
okkur við upprifjanir úr þeirri ferð.
Þegar dóttir mín lýsti áhyggjum sín-
um yfir því að amma Hansína væri
svo veik var henni bent á að hugsa um
góðu minningarnar sem hún átti með
henni. Það fyrsta sem henni datt í
hug var þegar hún var að taka rúll-
urnar úr ömmu Hansínu fimm ára
gömul í Danmerkurferðinni. Það eru
margar yndislegar minningar sem
við eigum úr þessari ferð og þegar ég
sakna hennar leita ég mikið í þær.
Amma fylgdist alltaf vel með og
hafði ótrúlega yfirsýn yfir það sem
gerðist í fjölskyldunni. Hún vissi til
dæmis alltaf nákvæmlega hvað var að
gerast í lífi barnanna minna. Við
amma höfðum einhverja óskiljanlega
tengingu. Hún skynjaði alltaf ef mér
leið illa þó að ég reyndi að breiða yfir
það. Þegar vel gekk var hún fyrst til
þess að hvetja mig áfram, í erfiðleik-
um stóð hún sem klettur við hlið mér.
Amma gaf mér dýrmæta gjöf sem
ég mun einbeita mér að því að hlúa
vel að. Það er framtíð mín. Þegar ég
heimsótti ömmu mjög veika á sjúkra-
húsinu og kynnti mig fyrir starfsfólk-
inu sem barnabarn hennar, leiðrétti
mig og sagði að ég væri yngsta dóttir
hennar. Seinna spurði hún mig hvers
vegna ég kynnti mig alltaf sem
barnabarn hennar. Ég hafði ekki
hugsað út í þetta áður en komst að því
að mér leið vel þegar amma leiðrétti
mig, Í þessari sömu sjúkrahúsdvöl
sagði amma mér að hún stefndi að því
að lifa útskrift mína úr Háskólanum.
Hún vissi hve mikið ég lagði á mig til
að ná þessum áfanga. Ég veit að þeg-
ar kemur að útskriftinni verður hún
þar og samgleðst mér af öllu hjarta.
Elsku amma, þú átt alltaf stórt
pláss í hjarta mínu og þó að þú hafir
kvatt okkur verður þú alltaf með okk-
ur. Ég veit þú heldur áfram að fylgj-
ast með og jafnvel reynir að hafa
áhrif þegar þú mögulega getur. Ég
veit að afi hefur tekið á móti þér og nú
líður ykkur betur. Ég mun alltaf
halda minningunum um þig á lofti og
börnin mín munu fá að njóta þeirra
með mér.
Unnur Helga.
Tengdamóðir mín var einstök
manneskja. Það verður mikil breyt-
ing í stórfjölskyldunni nú þegar hún
hefur kvatt, og Einar fyrir tæpu ári
síðan. Hansína var kjölfestan og allt-
af til staðar. Hún hafði alla þræði í
hendi sér, miðlaði upplýsingum,
hlustaði, huggaði og hjúkraði og gaf
góð ráð. Á gleðistundum vildu allir
hafa hana nærri.
Mér er efst í huga virðing og þakk-
læti fyrir að hafa átt samleið með
Hansínu í hartnær 37 ár. Það var
ótrúlegt að fylgjast með því hvernig
hún stýrði stóru heimilinu og öllum
barnaskaranum á sinn rólega og yf-
irvegaða hátt, en samt ákveðið, án
þess þó að þurfa að hækka róminn.
Heimilið stóð öllum opið, skyldum og
óskyldum og fannst mér stundum
nóg um áganginn. Hansína laðaði að
sér fólk með glaðværð sinni og jafn-
aðargeði. Ég heyrði hana aldrei hall-
mæla nokkrum manni og blótsyrði
voru ekki til í hennar orðaforða. Það
voru mikil viðbrigði og lífsreynsla
fyrir mig sem einbirni að koma inní
þessa stóru fjölskyldu og byrja bú-
skap á neðri hæðinni á Fífuhvamms-
veginum. Ég veit ekki hvort ég hefði
þraukað ef ég hefði ekki átt Hansínu
að. Hún sýndi mér mikinn skilning og
hlýju frá fyrstu tíð og var stöðugt að
láta mig finna hvað ég væri velkom-
inn. Fljótlega mynduðust náin tengsl
á milli foreldra minna og Hansínu og
Einars og bar aldrei skugga á vináttu
þeirra. Síðustu 12 árin bjuggu þau í
sama húsi, fyrst á Sólvangsvegi 1 í
Hafnarfirði og síðar á Hraunvangi 1.
Þegar heilsunni fór að hraka, var ná-
lægðin þeim öllum ómetanleg. Þá
kom í ljós styrkur Hansínu umfram
aðra. Hún stóð uppúr sem klettur og
gaf endalaust af sér, þó hún sjálf væri
orðin fársjúk. Mér líður aldrei úr
minni æðruleysi Hansínu við dánar-
beð Einars sl. vor. Þessi yfirvegun og
innri styrkur sem hún bjó yfir alla tíð
var ólýsanlegur. Síðastliðið haust,
þegar Hansína gat ekki lengur haldið
heimili, flutti hún til okkar hjóna á
Freyjugötuna. Þessi tími með henni
verður fjölskyldu minni dýrmætur í
minningunni. Henni fylgdi svo mikill
friður og ró og oft sátum við með
henni í kyrrðinni og rifjuðum upp
liðnar stundir. Hún hafði svo nota-
lega nærveru að stundum sat maður
og bara þagði á meðan hún lyngdi aft-
ur augunum. Þó hún væri orðin mikið
veik, varð henni að ósk sinni að eiga
góða daga um jólin og geta hitt allan
mannskapinn. Allt fram á síðustu
stundu var hún að fylgjast með og
gefa af sér. Ég vona að hún hafi á síð-
ustu mánuðum uppskorið eitthvað af
öllu því sem hún sáði.
Það eiga margir um sárt að binda
núna. Ég votta öllum aðstandendum
og vinum dýpstu samúð. Minningin
um yndislega manneskju mun lifa
með okkur öllum.
Hjörtur Páll Kristjánsson.
Elsku Hansína.
Það var mikið lán fyrir okkur fjöl-
skylduna að fá að hafa þig hjá okkur í
nær tvö ár þegar við bjuggum í Hol-
landi. Krökkunum fannst gaman að
segja frá því að amma væri „au-pair“
hjá þeim. Þessi tími okkar saman er
ómetanlegur og fékk ég þarna tæki-
færi til að kynnast þér betur. Þú
varst alltaf til staðar fyrir börnin,
tókst á móti þeim úr skóla, sást um
þau, vafðir litlu börnin inn í fallegu
ullarteppin sem þú prjónaðir og raul-
aðir fyrir þau. Við áttum saman
skemmtilegar stundir. Hlógum sam-
an þegar þú t.d. æddir um húsið með
ryksuguna og komst aukatækjunum
sem henni fylgir fyrir í belti um mitt-
ið, rétt eins og smiðurinn með verk-
færabeltið sitt. Við hlógum á kvöldin
þegar þú kenndir mér að þekkja boð-
unga frá bökum. Við hlógum þegar
Einar stökk upp á hjólið okkar og þú
hljópst á eftir honum, dauðhrædd um
að hann færi sér að voða. Við áttum
líka saman alvarlegri stundir, þar
sem við ræddum heimsins menn og
málefni. Þú gafst okkur innsýn í þína
merkilegu ævi sem einkenndist af
umhyggju í garð annarra. Þú kenndir
mér svo margt, elsku Hansína, og
stendur þar upp úr umburðarlyndi.
Þú kenndir mér að bera virðingu fyr-
ir þeim sem minna mega sín, þú
kenndir mér hvað umhyggja fyrir
öðrum er dýrmæt gjöf, þú kenndir
mér svo margt um mannlega gæsku.
Nú þegar krókusarnir eru að vakna
eftir vetrardvala verður mér hugsað
til krókusanna og túlípananna sem þú
gróðursettir um allan garðinn okkar í
Hollandi, í hundraða tali í öllum regn-
bogans litum. Fræ þín liggja ekki
bara hér á landi heldur hefur þú sáð
þeim um allan heim, enda varst þú
flökkukona í eðli þínu og gafst svo
miklu meira en þú þáðir. Elsku Hans-
ína, þú hefur lífgað við mörg fræ í
mínum jarðvegi og nú er það mitt að
sá; halda heiðri þínum á lofti, kenna
mínum börnum það sem þú hefur
kennt mér, svo fræin fái að dafna og
verða að krókusum og túlípönum í
hundraða tali í öllum litum í hjörtum
okkar.
Ég enda þetta á orðum Sigurpáls
míns, ömmustráksins þíns sem þú
gafst svo mikið: „Hún amma er svo
góð að hún er eiginlega Guð!“
Elsku Hansína. Við búum svo vel
að hafa átt þig. Takk fyrir okkur og
hvíl í friði.
Lára.
Fyrir hönd móður minnar Mar-
grétar Hansen, bróður míns Paul
Erik og fjölskyldu okkar hér í Dan-
mörku, langar mig að minnast móð-
ursystur minnar, Hansínu Þor-
kelsdóttur.
Hansína var sérstök kona, gest-
risni og umhyggja hennar einstök.
Þrátt fyrir stóra fjölskyldu og mann-
margt heimili stóðu dyr hennar opn-
ar öllum fjölskyldumeðlimum, líka
opnar þeim sem langt komu að og
dvöldu vikum saman. Við nutum þess
að koma til Íslands og dvelja hjá þeim
Einari og Hansínu, þar sem maður
fann sig velkominn. Þar var alltaf
rými og hjartahlýja.
Amma mín bjó hjá þeim í mörg ár.
Þau tóku hana að sér þegar heilsu fór
að hraka og fyrir það erum við æv-
inlega þakklát.
Hansína hafði alltaf tíma fyrir aðra
og talaði aldrei illa um fólk. Hún hafði
sérstakan hæfileika til að setja sig í
spor annarra og skilja þá. Hún átti
auðvelt með að gleðjast með öðrum
og ekkert var of smátt til að taka þátt
í. Bak við rólegt og yfirvegað fas
hennar bjó stór og sterkur persónu-
leiki. Líf hennar var ekki alltaf dans á
rósum – það komu líka erfiðir tímar,
en jákvæðni hennar og lífssýn fleytti
henni í gegnum öll boðaföll.
Hansína naut þess að heimsækja
Danmörku og ríkti alltaf mikil eftir-
vænting og gleði þegar von var á
henni. Hansína var á margan hátt
haldreipi mitt og segull til Íslands,
landsins sem ég er hluti af og þykir
svo vænt um. Ég er mjög þakklát fyr-
ir allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman. Hún mun alltaf eiga stað í
hjarta mínu.
Guð geymi minningu Hansínu.
Hanna Hansen, Holbæk,
Danmörku.
Merk og væn kona er fallin frá. Ég
og systir mín kynntumst Hansínu
fyrir 27 árum þegar pabbi varð ást-
fanginn af Unni, elstu dóttur Hans-
ínu og Einars. Hún tók okkur opnum
örmum og við fundum þá, að hefðum
við ekki átt fyrir fullt par af ömmum
og öfum, hefðu hún og Einar gengið
inn í þau hlutverk.
Hansína var þannig kona sem virt-
ist ekki eldast og bjó yfir endalausri
uppsprettu ástúðar. Hún og Einar
áttu miklu barnaláni að fagna og það
sem okkur hefur þótt einkenna fjöl-
skyldu þeirra er kærleikur, vinátta
og samheldni á milli þeirra allra. Hún
skilur eftir sig fjölda afkomenda og
þar á meðal eru ung barnabörn og
barnabarnabörn, sem fá ekki að alast
upp við ástúð hennar og nærveru en
munu fá að ylja sér við minningu
hennar.
Við vottum Unni og systkinum
hennar, mökum þeirra, barnabörnum
og öðrum ástvinum okkar dýpstu
samúð. Guð blessi minningu Hans-
ínu.
Margrét Rafnsdóttir.
Það var ekki langt á milli þeirra
Hansínu og Einars, minna en ár. Það
var í takt við annað hjá þessum glæsi-
legu hjónum. Það var aldrei langt á
milli þeirra.
Við Hansína kynntumst þegar við
unnum báðar í Siglufjarðarprent-
smiðju hjá Sigurjóni Sæmundssyni.
Við höfðum að vísu verið saman í
skóla áður, en urðum ekki vinkonur
fyrr en við hófum að vinna saman hjá
Sigurjóni. Það var gott að vinna hjá
honum og hann átti það til að taka
aríur þar sem hann stóð við prentvél-
ina. Hann var okkar Gigli. Það var oft
pískrað og flissað og við Hansína vor-
um óaðskiljanlegar. Í hádeginu geng-
um við oft niður í búðirnar við Aðal-
götuna og ef einhverra hluta vegna
önnur okkar var ekki með, þá var
spurt hvort hin væri lasin. Svo sam-
rýmdar vorum við. Við vorum nánar
vinkonur allar götur síðan.
Það var oft fjör á síldarárunum á
Siglufirði. Eins og gengur og gerist
litum við á síldarplönin og böllin á
Nesinu. Þarna var oft troðið af fólki,
ekki síst í landlegum. Hansína var
ákaflega lagleg stúlka og piltarnir
litu hana hýru auga. Pabbi minn kall-
aði hana stundum Sjensínu, til að
stríða henni á strákunum. Það mátti
ekki af henni líta, því þegar ég fór að
Kirkjubæjarklaustri um sumar kom
Einar Ólafsson norður og notaði
tækifærið en hann átti eftir að verða
lífsförunautur Hansínu. Ekki svo að
skilja að það skyggði á vinskap okkar
Hansínu því við hjónin og Hansína og
Einar áttum saman margar góðar
stundir allt fram á síðustu ár.
Það var vel við hæfi að glæsimenn-
ið Einar Ólafsson næði í hana Hans-
HANSÍNA
ÞORKELSDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn,
HJALTI ÞÓRÐARSON
frá Reykjum á Skeiðum,
Engjavegi 43,
Selfossi,
sem andaðist laugardaginn 12. mars, verður
jarðsunginn frá Selfosskirkju laugardaginn
19. mars kl. 11.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Vinafélag hjúkrunarheimilisins
Ljósheima.
Fyrir hönd vandamanna,
Ingibjörg Jónsdóttir.
Okkar elskulegi bróðir, mágur og frændi,
ARI MAGNÚSSON
frá Miðhúsum,
Strandgötu 32,
Neskaupstað,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað
miðvikudaginn 16. mars.
Útför verður gerð frá Norðfjarðarkirkju mið-
vikudaginn 23. mars kl. 14.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sveinbjörg Guðjónsdóttir og fjölskylda.