Morgunblaðið - 28.07.2005, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. JÚLÍ 2005 35
MINNINGAR
✝ Baldvin Jóhann-esson símvirki
fæddist í Bolungar-
vík 16. des. 1928.
Hann lést á Land-
spítala í Fossvogi
21. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jóhannes
Teitsson húsasmíða-
meistari, f. á Skarði
í Vatnsnesi í V-Hún.
2. júní 1893, d. 1.
nóv. 1977 og kona
hans Guðrún Magn-
úsdóttir kennari og
skáldkona, f. á Klukkufelli í
Reykhólasveit 15. sept. 1884, d. 2.
júlí 1963. Systkini Baldvins eru:
Björn, f. 14. okt. 1919, látinn,
Magnús, f. 9. des. 1920, látinn,
Pétur, f. 4. júní 1928 og fóstur-
systir Guðlaug Árnadóttir, f. 22.
sept. 1930.
Hinn 3. mars 1951 kvæntist
Baldvin eftirlifandi eiginkonu
sinni, Ragnheiði Indriðadóttur,
húsmóður, f. í Reykjavík 30. jan.
1930. Foreldrar hennar voru
Indriði Ólafsson brunavörður í
Reykjavík og Ragna Matthías-
dóttir. Börn Baldvins og Ragn-
heiðar eru: 1) Ragna Birna, f. 16.
apríl 1951, giftist Helga Bjarna-
syni, þau skildu. Börn þeirra eru
Bjarni, f. 15. mars 1985 og Ragn-
heiður, f. 31. maí 1985. 2) Gunnar
Indriði, f. 10. mars
1956, kvæntur Guð-
rúnu S. Jakobsdótt-
ur. Synir þeirra eru
Baldvin Ingi, f. 5.
apríl 1988 og Tóm-
as Árni, f. 12. ágúst
1990. 3) Guðrún
Erna, f. 25. mars
1958, gift Bjarna
Bessasyni. Börn
þeirra eru Sigþór
Bessi, f. 9. sept.
1985, Magnús
Snorri, f. 29. júní
1990 og Sólveig, f.
8. maí 1995.
Baldvin ólst upp í Bolungarvík
til ársins 1941 en fluttist þá með
foreldrum sínum til Reykjavíkur.
Hann var gagnfræðingur frá
Flensborg og lauk símvirkjaprófi
frá Póst- og símaskólanum. Bald-
vin réðst til starfa hjá Pósti og
síma 1952 og starfaði þar óslitið
þar til hann fór á eftirlaun. Bald-
vin var um skeið í stjórn félags ís-
lenskra símamanna og í kjararáði
BSRB. Hann var formaður
hverfasamtaka Sjálfstæðisflokks-
ins í Laugarnesi frá stofun þeirra
1977 til ársins 1985 og sat sem
fulltrúi Sjálfstæðisflokksins í um-
ferðarnefnd Reykjavíkur í nokk-
ur ár. Baldvin verður jarðsung-
inn frá Dómkirkjunni í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Hinn 21. júlí síðastliðinn dó hann
elsku afi minn, það er alveg ótrúlega
skrítið að fá ekki að sjá hann aftur
eða tala við hann.
Afi var því miður búinn að vera
mikið veikur en hann var svo sterk-
ur að hann kom alltaf til okkar til
baka og fór að labba með elskulega
stafinn sinn, sama hversu oft við vor-
um búin að kveðja hann í huganum.
Afi var þannig maður að hann gaf
allt af sér, hann sá ekki sólina fyrir
okkur barnabörnunum og spurði
alltaf um okkur, helst þrisvar ef við
komum ekki með foreldrum okkar í
heimsókn. Hann vildi alltaf vita hvar
við vorum og hvort það væri ekki allt
í lagi hjá okkur. Fjölskyldan verður
ekki söm án þín.
Við gerðum margt saman þegar
ég var lítil stelpa og ég minnist þess
sérstaklega þegar þú tókst köttinn
hann Högna að þér. Þú vorkenndir
honum svo að þú gafst honum að
borða. Ég man líka vel þegar við fór-
um að veiða saman, það var mikið
gaman.
Mér finnst alveg ótrúlegt að þú
sért bara farinn og komir ekki til
okkar aftur en ég er svo þakklát fyr-
ir þann tíma sem ég gat setið hjá þér
á spítalanum og haldið í höndina á
þér, það verður mér ógleymanlegt.
Það á eftir að vera skrítið að koma
heim á Skúlagötu og sjá þig ekki
sitja í stólnum í náttfötunum þínum
eða heyra köllin frá þér úr svefn-
herberginu. En ég get huggað mig
við það elsku afi minn að þér líður
betur og þú ert á betri stað. Núna
geturðu hitt alla þá sem fóru á und-
an þér eins og hann afa nafna, ég bið
þig að líta vel eftir honum. Þið verðið
góðir saman þarna uppi það veit ég.
Ég á eftir að sakna þín mikið, ég er
svo fegin að hafa fengið að sitja hjá
þér þegar þú fórst og haldið í hönd-
ina þína síðustu mínúturnar, þær
eru mér mjög dýrmætar og ég
gleymi þeim aldrei. Þú verður alltaf í
hjarta mér og ég mun hugsa til þín á
hverjum degi. Þú baðst mig um að
passa hana ömmu vel þegar þú færir
og ég mun gera það fyrir þig, ég veit
hvað þú elskaðir hana mikið.
Elsku besti afi minn ég kveð þig
hér með söknuði og ég gleymi þér
aldrei.
Ég elska þig alltaf, þín
Ragnheiður litla.
Í dag kveð ég tengdaföður minn,
Baldvin Jóhannesson símvirkja, sem
lést á Landspítalanum í Fossvogi
þann 21. júlí sl.
Fyrstu kynni mín við Baldvin voru
er ég kom með Gunnari í veiðihúsið
við Urriðaá á Mýrum. Þar var mér
tekið opnum örmum. Áttum við eftir
að eiga þar margar góðar samveru-
stundir. Baldvin sýndi strákunum
okkar Gunnars mikla natni og þol-
inmæði hvort sem þeir voru að
dunda sér við stíflugerð eða stíga sín
fyrstu spor við veiðiskap.
Við Gunnar vorum svo heppin að
þegar Baldvin fór á eftirlaun aðstoð-
aði hann okkur við að sjá um strák-
ana. Hann sótti þá í Ísaksskóla og
var hjá þeim fram eftir degi og áttu
þeir margar góðar stundir saman.
Hann hjálpaði þeim við heimanámið
ef þess þurfti og hvatti þá óspart til
dáða. Einnig fylgdist hann vel með
hvað þeir höfðu fyrir stafni, óþreytt-
ur við að spyrja um hlutina þannig
að stundum þótti þeim nóg um.
Hann var mikill sjálfstæðismaður.
Oft áttum við fjörugar umræður um
stjórnmál, sérstaklega fyrir kosn-
ingar, en þá lagði hann hart að sér
að vinna fyrir flokkinn og málefni
hans. Við vorum nú ekki alltaf sam-
mála en það kom ekki að sök, virðing
var borin fyrir skoðunum og oft
hlegið dátt áður en kvatt var í mestu
vinsemd.
Baldvin var í orðsins fyllstu merk-
ingu listrænn þúsundþjalasmiður,
einstaklega handlaginn og gat gert
við nánast ALLT! Við fengum oft að
njóta krafta hans og aðstoðar. Ótrú-
legar voru jólaskreytingarnar sem
hann gerði handa fjölskyldunni og
hinar mörgu leiðisskreytingar sem
hann útbjó fyrir látna fjölskyldu-
meðlimi sína og vini. Fastur liður
var hjá honum og Gunnari, síðar
bættust synir okkar við, að heim-
sækja leiði ástvina á aðfangadag jóla
með skreytingar og kerti. Báru þær
allar merki um einstakt fegurðar-
skyn og natni.
Undanfarin ár voru Baldvin erfið,
líkamlegt þrek var farið að gefa sig
og átti hann oft við mikla öndunar-
örðugleika að etja. Það dró þó ekki
úr umhyggju hans fyrir fjölskyld-
unni. Var honum mikið í mun að
fylgjast vel með því hvað allir fjöl-
skyldumeðlimir höfðu fyrir stafni.
Að leiðarlokum kveð ég tengda-
föður minn Baldvin Jóhannesson
með þökk fyrir traust og vináttu.
Minningin um hann mun lifa með
okkur.
Guðrún.
Jæja elsku afi, þá er loksins komið
að kveðjustund. Það er frekar skrít-
ið að hugsa um það að þú sért virki-
lega farinn, því þú hafðir ekki
minnstu löngun til að deyja og
kannski er það ástæðan fyrir því að
þú náðir að standa af þér öll þessi
erfiðu veikindi. Lífið er skrítið, því
við fæðumst öll inn í þennan heim
meðvituð um það að við eigum öll
eftir að deyja, samt þegar kallið
kemur bregður okkur alltaf jafn
mikið. Ég á eftir að sakna þín óend-
anlega og kallanna þinna þegar ég
kem niður á Skúlagötu, en þau byrj-
uðu vanalega svona: „Bjarni minn,
heyrðu aðeins hérna.“ En ekki þýðir
að gráta eins og einhver gáfaður
sagði, því ég get þó alltaf huggað
mig við góðu minningarnar sem ég á
um þig. Það er mér enn í fresku
minni þegar ég var sendur í pössun
til ykkar ömmu um helgar niður á
Otrateig. Þá varst þú alltaf vaknaður
klukkan sjö, bara til þess að vera
tilbúinn að gefa mér að borða þegar
ég vaknaði. Ég man að þú skarst
ristaða brauðið alltaf í pínulitla bita,
því ekki mátti nú brauðið standa í
mér. Eftir góðan morgunmat lá leið-
in svo niður á höfn eða út á Reykj-
arvíkurflugvöll, þar sem við skoðuð-
um allar gerðir af skipum og
flugvélum, mér til mikillar gleði, en
auðvitað var aldrei lagt af stað fyrr
en allir voru búnir að spenna beltin.
Enda hafðirðu aldrei neitt annað en
velferð okkar barnabarnanna í huga.
Þá get ég varla sleppt því að minnast
á stigann á Otrateignum, þar sem
það var skylda að fara varlega og
það heyrðist að meðaltali fjórum
sinnum á hverjum klukkutíma: „Í
guðanna bænum krakkar, viljiði fara
varlega í stiganum.“ Á mínum yngri
árum skildi ég þig ekki, en eftir því
sem ég eltist áttaði ég mig alltaf bet-
ur og betur á því hversu óendanlega
vænt þér þótti um okkur barnabörn-
in. Þú varst alltaf boðinn og búinn að
gera allt fyrir mig, sama hversu
heimskulega það hljómaði. Það eina
sem ég þurfti að gera var að biðja.
Það verður erfitt að koma niður á
Skúlagötu og fá ekki að spjalla aftur
við þig, en umræðuefni okkar voru
jafn misjöfn og fjölbreytt og allt
mannkynið í heild sinni. Allt frá
kvennamálum mínum, sem þú hafðir
miklar áhyggjur af, því ekki mátti nú
elsta barnabarnið pipra, og málefn-
um líðandi stundar upp í tilvist Sam-
fylkingarinnar. Vorum við sammála
um flesta hluti, en ef ekki virtirðu
alltaf mínar eigin skoðanir, og fyrir
það verð ég alltaf þakklátur.
Elsku besti afi, ég vona innilega
að þú sért á góðum stað, og ef það er
til himnaríki eins og Dante lýsir því
vona ég innilega að þú passir þig á
öllum stigunum.
Bjarni Helgason.
BALDVIN
JÓHANNESSON
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞORGERÐUR SVEINSDÓTTIR
kennari
frá Kolsstöðum í Miðdölum,
síðast til heimilis á Droplaugarstöðum,
Snorrabraut 58,
Reykjavík,
sem lést þriðjudaginn 19. júlí sl., verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
föstudaginn 29. júlí kl. 15.00.
Helga Sveinsdóttir, Valdimar Guðnason,
Jón R. Sveinsson, Guðrún Óskarsdóttir,
Sigríður Sveinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
hélt í vonina um að þú ættir eftir að
koma. En þú kemur til mín, bara á
annan hátt en ég bjóst við.
Ég á svo margar góðar minningar
um þig. Ég var svo heppin að fá að
búa hjá þér á vissum tímabilum í lífi
mínu, sem ungbarn, barn og ung
stelpa. Það sem ég lærði af þér er
ávísun út í allt lífið, og ég er mjög
þakklát fyrir það.
Þú, Guð, ert minn, ég á þig að,
ég er í höndum þínum,
mitt veika hjarta huggar það
á harmaferli mínum.
Ég veit þitt voldugt ráð
er viska dýr og náð,
því gleðst ég, Guð, í þér,
er gleðisólin mér
í heimi hverfur sýnum.
(Helgi Hálfdánarson.)
Þín
Ásta.
Elsku besta amma mín.
Ekki datt mér í hug þegar ég,
Haddý og Ingi Rafn strákurinn
minn hittum þig mánudaginn 18. júlí
að það væri í síðasta sinn sem við
spjölluðum saman.
Þú varst algert gull og það verður
rosalega erfitt að geta ekki kíkt í
heimsókn til þín og talað um allt
milli himins og jarðar.
Ég hef búið hjá þér með hléum
nánast síðan ég fæddist og við höf-
um brallað margt saman.
Það var til dæmis alltaf gaman að
horfa á sjónvarpið með þér og við
gátum tuðað um allt sem þar birtist
tímunum saman og aldrei vorum við
sammála um ýmsa hluti þar nema
þá að láta málin niður falla! Þegar
ég fór að búa í fyrra varstu mjög
ánægð með það en því miður
komstu ekki eins oft í heimsókn og
við bæði hefðum viljað vegna veik-
inda þinna.
Svo bauðstu mér, Eygló, Inga
Pinga, eins og þú kallaðir hann oft,
og Jónasínu í mat viku áður en þú
kvaddir og þú varst orðin svolítið
slöpp þá, en þú, eins og svo oft áður,
þrjóskaðist í gegnum þetta og þetta
var alveg eins og áður, þú hafðir
engu gleymt. Þú matreiddir frábær-
an hrygg og gott meðlæti handa
okkur eins og þú hefðir aldrei gert
neitt annað.
Takk fyrir okkur. Þú ert snill-
ingur.
Núna ertu komin til afa míns sem
lést fyrir 16 árum og Gunnu nöfnu
þinnar, en aldrei gastu sætt þig við
hvað hún var tekin snemma frá okk-
ur, sem og allra systkina þinna og
þið hafið eflaust mjög mikið að tala
um.
Ég vona að þér líði betur núna
elsku amma mín.
Ingi Rafn og Eygló Ýr senda
saknaðarkveðjur.
Elsku amma, ég á eftir að sakna
þín mikið, þú varst mikill og góður
vinur minn sem og frábær amma og
ég elska þig afar heitt.
Ég þakka þér fyrir allan þann
tíma sem við áttum saman og hafðu
það gott og við sjáumst síðar.
Bless í bili, ástarkveðja.
Þinn
Jón Ingi (Nonni).
Þriðjudaginn 19. júlí sl. dó hún
amma mín eftir að hafa átt í veik-
indum um hríð. Þrátt fyrir veikindin
var ávallt stutt í glens og grín hjá
henni og ekki minnkaði áhuginn á
umhverfinu við þau. Amma hafði
skoðanir á öllu á milli himins og
jarðar og sat ekki á sér í umræðum
um hin ýmsu mál.
Upp í hugann koma margar af
mínum bestu minningum. Allar
stundirnar sem ég átti með henni og
afa á Víghólastíg 12, hún vinnandi í
Ólabúð hlaupandi heim í hádeginu
til að gefa okkur afa að borða, mat-
arboð á laugardagskvöldum með
stórfjölskyldunni heima hjá henni,
ferðirnar í hjólhýsið í Þjórsárdal og
síðast en ekki síst ferðin til Flórída
sem amma og afi tóku mig með í.
Amma var alveg sólaróð og um leið
og sólargeisli smeygði sér fram und-
an skýjum var vitað mál að hún var
mætt á bekkinn með olíubrúsann í
hönd til að sóla sig.
Ég stækkaði, eignaðist konu og
börn sem hafa eignast sínar eigin
minningar um ömmu Gunnu. Mat-
arboð með fjölskyldunni á laugar-
dagskvöldum, nú haldin heima hjá
mömmu minni og pabba, þar sem
amma Gunna var hrókur alls fagn-
aðar, sumarbústaðarferðir, afmælis-
veislur, o.m.fl. Mikið ofboðslega er
ég ánægður yfir því að börnin mín
fengu tækifæri til að kynnast henni
langömmu sinni.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku amma, ég, Halla, Hlín og
Hrannar viljum þakka þér fyrir all-
ar yndislegu stundirnar sem við höf-
um átt með þér í gegnum tíðina.
Hvíl í friði. Guð blessi þig elsku
amma Gunna.
Þinn ömmustrákur
Sveinn.
foreldrum mínum og systkinum
suður og þá var alltaf komið í
Skerjafjörðinn þar sem hún frænka
mín bjó. Vegna veikinda mömmu
dvaldi ég ófá skipti hjá þeim hjónum
Gunnu frænku og manni hennar
Sveini Magnússyni. Ég fann strax
fyrir þeim mikla kærleika og góða
skapi sem einkenndi Gunnu frænku.
Í litlu íbúðinni hennar í Skerjafirð-
inum og seinna meir í húsinu við
Víghólastíginn var alltaf nóg pláss,
hvort heldur það kom einn úr okkar
fjölskyldu eða við öll, pabbi, mamma
með okkur öll, fjögur börnin. Seinna
á lífsleiðinni, þegar ég fór í hús-
mæðraskóla Reykjavíkur, fannst
Gunnu frænku ekki koma til greina
annað en að ég ætti athvarf hjá
henni og hennar fjölskyldu, og fyrir
það er ég ævinlega þakklát.
Elsku Gunna frænka, við fjöl-
skyldan minnumst þín ávallt með
þakklæti, og sendum börnum þínum
og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur.
Sigrún Þorláksdóttir.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku Gunna mín. Nú ertu farin.
Ég kveð þig með trega og sorg í
hjarta. Með fáeinum orðum vil ég
þakka þér fyrir að hafa verið til
staðar fyrir mig og fjölskyldu mína.
Þú varst vön að segja: „Ég er svo
lánsöm að hafa ykkur í sama húsi“
og „ég veit ekki hvernig ég færi að“.
Það var alltaf gott að fá þig í heim-
sókn og alltaf vorum við velkomin til
þín, enda fengum við hvergi eins
góðar pönnsur, fjögurra laga með
rabarbarasultu.
Þú reyndist mér og mínum í senn
góð móðir og amma, þótt þú ættir
börn, ömmubörn og langömmubörn,
það var ég sem var lánsöm. Við vor-
um góðar vinkonur. T.d. þegar ég
sagði þér að ég ætlaði að heimsækja
Kristjönu út til Denver og slæ því
svona fram; „komdu bara með mér“
og eftir tvo sólarhringa vorum við á
leiðinni og sátum á Saga Class og
það var stjanað við okkur eins og við
værum drottningar. Þetta ferðalag
okkar gekk mjög vel, þurftum að
millilenda á ýmsum stöðum, þú
varst duglegri en ég að rata um
flugvelli, þú varst líka vön. Á leið-
arenda komumst við og mikið var
gaman hjá okkur, en það var ekki
allt búið, við áttum margar góðar
stundir eftir þetta, eins og þegar við
sátum og þú lagðir spil og ég las úr
bolla hlógum við oft og höfðum gam-
an af vitleysunni í okkur. Sigurjón
þakkar þér fyrir að hafa staðið með
honum þegar ég var að skamma
hann, þá varstu vön að segja:
„Dandý mín, vertu nú góð við karl-
inn þinn, hann er svo duglegur, því
ef kostirnir eru fleiri en gallarnir
látum við okkur hafa það (Good
morning).“
Svo flutti ég og svo fluttir þú og
við hittumst alltof sjaldan en ég
geymi minninguna í hjarta mér. Ég
og mín fjölskylda vottum aðstand-
endum þínum dýpstu samúð.
Kveðja
Svanfríður (Dandý).