Morgunblaðið - 28.07.2005, Síða 40

40 FIMMTUDAGUR 28. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR SKÚLADÓTTIR,
Hraunbæ 103,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eir miðvikudaginn
13. júlí.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Starfsfólki hjúkrunarheimilisins Eirar eru færðar sérstakar þakkir fyrir
góða umönnun.
Skúli Fjalldal, Gerda Fjalldal,
Jóna Fjalldal,
Oddur Fjalldal, Katrín M. Bragadóttir,
Guðrún Fjalldal, Héðinn Eyjólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÚLÍUS EIÐSSON,
Kirkjuvegi 11,
áður Höfn, Dalvík,
lést á Dalbæ, heimili aldraðra á Dalvík, mánu-
daginn 25. júlí.
Jarðarförin fer fram frá Dalvíkurkirkju þriðjudaginn
2. ágúst kl. 13.30.
Valgerður Þorbjarnardóttir,
Dagný Svava Júlíusdóttir, Eyjólfur Jónsson,
Eyrún Kristín Júlíusdóttir, Óskar Haukur Óskarsson,
Guðmundur Þorbjörn Júlíusson, Áslaug Valgerður Þórhallsdóttir,
Valur Björgvin Júlíusson, Ester Ottósdóttir,
Júlíus Garðar Júlíusson, Gréta Arngrímsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Sigurgeir Snæ-björnsson fædd-
ist á Sauðárkróki 14.
júní 1928. Hann lést
á taugadeild Land-
spítalans í Fossvogi
19. júlí síðastliðinn.
Sigurgeir var sonur
hjónanna Snæbjarn-
ar Sigurgeirssonar,
bakarameistara á
Sauðárkróki, f. í
Gunnarssundsnesi
við Stykkishólm
22.3. 1886, d. 3.9.
1932 og Ólínu
Björnsdóttur frá Skefilsstöðum á
Skaga í Skagafirði, f. 23.5. 1903, d.
13.10. 1980. Sigurgeir var alinn upp
á Sauðárkróki. 4ra ára missti hann
föður sinn en Ólína giftist aftur
Guðjóni Sigurðssyni bakarameist-
ara á Sauðárkróki, f. á Mannskaða-
hóli á Höfðaströnd 3.11. 1908, d. á
Sauðárkróki 16.9. 1986. Sigurgeir
var fjórði í röð 9 systkina. Látin eru
Ólöf Sigríður Snæbjarnardóttir,
Sigurunn Geirlaug Snæbjarnar-
dóttir og Elma Björk Guðjónsdótt-
ir. Á lífi eru Guðrún Snæbjarnar-
dóttir, Eva Snæbjarnardóttir,
geir, f. 15.3. 1977, dætur hans eru
Katrín Tanja og Hrefna Karítas, og
b) Smári Freyr, f. 22.11.1992. Fóst-
ursynir Snæbjarnar eru Ívar, f. 6.5.
1982 og Máni Snær, f. 9.4. 1988. 4)
Hannes, f. 5.5. 1961, kvæntur Gunn-
hildi Hörpu Hauksdóttur. Dóttir
hennar er Fanney Marín, f. 13.12.
1978. Börn Hannesar eru Þuríður,
f. 12.12.1982, og Indriði, f.
6.12.1984. Stjúpsonur Hannesar er
Ingvar, f. 5.4.1997. 5) Hrafnhildur,
f. 5.2.1966, gift Heiðari Smárasyni,
f. 1.11. 1964. Börn þeirra eru Eyþór
Smári, f. 19.7. 1985, og Ester, f.
29.3. 1991.
1946 veiktist Sigurgeir af berkl-
um og átti í þeim veikindum í 2 ár.
Haustið 1948 sat hann í þriðja bekk
Gagnfræðaskólans á Sauðárkróki
og tók þaðan landspróf um vorið.
Haustið 1949 fór hann í rafvirkj-
anám í Iðnskólanum í Reykjavík, en
kláraði ekki námið þar sem veik-
indi hans tóku sig upp á ný. Hann
vann um tíma sem verkstjóri hjá
Varnarliðinu í Keflavík og síðan
vann hann við verslunarstörf, fyrst
fyrir aðra en síðan við sín eigin fyr-
irtæki og starfaði við þau alla sína
starfsævi. Áhugamál Sigurgeirs
lengi vel var laxveiði og seinni hluta
ævinnar átti trjárækt hug hans all-
an.
Útför Sigurgeirs verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Snæbjörg Snæbjarn-
ardóttir, Birna Guð-
jónsdóttir og Gunnar
Þórir Guðjónsson.
Sigurgeir kvæntist
hinn 12. júní 1954 eft-
irlifandi eiginkonu
sinni Auði Hannes-
dóttur, f. 16.11. 1930.
Foreldrar hennar
voru Hólmfríður
Jónsdóttir, f. 22.10.
1900, d.11.8. 1958 og
Hannes Jónsson, f.
17.11. 1893, d. 17.11.
1977. Börn Auðar og
Sigurgeirs eru: 1) Ólína, f. 24.11.
1954, gift Ragnari Bergssyni. Son-
ur Ólínu er Brynjar Örvarsson, f.
1.7.1976, kona hans er Anna Jóna
Magnúsdóttir og dóttir þeirra Elísa
Lind, f. 30.7. 2003. Dætur Ólínu og
Ragnars eru Harpa, f. 16.4. 1984 og
Ragnheiður, f. 25.12.1992. 2) Heba,
f. 24.10. 1956. Börn hennar eru: a)
Auður Þórhallsdóttir, f. 6.8. 1974,
sonur hennar er Bjarki Björgvins-
son, f. 21.5. 1992, b) Elvar Arason, f.
23.10. 1984, og c) Lára Aradóttir, f.
21.6. 1988. 3) Snæbjörn, f.
23.1.1958. Börn hans eru: a) Sigur-
Elsku afi.
Takk fyrir allar þær góðu stundir
og minningar sem þú gafst okkur.
Það verður tómlegt að koma á
Laugateig og sjá auðan stólinn þinn,
þar sem þú varst vanur að sitja og
taka brosandi á móti okkur þegar við
komum í heimsókn.
Við munum hugsa vel um ömmu
og Snúllu fyrir þig og eigum við öll
eftir að sakna þín sárt.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín
barnabörn.
Ég sit við rúmið þitt. Þú liggur
undir hvíta teppinu. Lauma hendi
minni í heitan lófann þinn. Loka aug-
unum og við dönsum saman í stof-
unni á Laugateignum. Tylli mér ofan
á tærnar á þér og við svífum um eins
og í draumi.
Ég opna augun og virði fyrir mér
hönd þína. Svo hlý. Dreg línu eftir
þumalfingrinum … sjáðu, þar er
kominn hundur! Held áfram að
teikna og nýt þess að fá frá þér hrós-
ið. Teikna skóginn sem þú talaðir um
við mig. Græðlingana þína sem eru
orðnir að stórum trjám. Og við hlust-
um saman á þytinn í laufinu.
Ég legg höndina á enni þitt og finn
hitann. Man hvað mér þótti merki-
legt hvernig þú mældir hitann ef ég
var veik. „Við skulum sjá hvað afi
segir,“ sagði amma. „Hann er besti
hitamælirinn.“ Og þú lagðir varirnar
við enni mitt. „Átta til níu kommur.“
Frekari mælingar voru óþarfar.
„Þú verður að muna að gefa fugl-
unum,“ segirðu allt í einu við mig og
bendir mér út á svalir þar sem þú
hefur þegar gefið þeim og þeir hóp-
ast saman til að ná sér í bita. „Muc-
hos bajaritos“ og við getum ekki
annað en hlegið að þessari einu setn-
ingu sem mér tókst að kenna þér í
spænsku.
Ég horfi á þig sofa.
Það er svo erfitt að kveðja.
Ég finn hvernig sorgin herðir að
hálsinum og rífur í hjartað. Halla
mér fram á rúmið til þín og grúfi
andlitið ofan í hendur okkar. Finnst
þú hvísla að mér; „afastelpa“.
Hendur þínar eru ekki lengur
veikar og þú strýkur yfir höfuð mitt.
Amma gaf mér bók í kvöld.
Í henni stendur: „Horfðu á speg-
ilmyndir tímans gárast í fleti vatns-
ins.“ Og myndirnar hverfast með
sandi og skeljum í sögur og ljóð.
Elsku afi minn, þar til við hittumst
næst. Þín
Auður.
Fallinn er úr okkar hópi Sigurgeir
Snæbjörnsson, mágur okkar og svili,
eftir langvarandi veikindi og afleið-
ingar þeirra.
Það fer sem fyrr, að mikið skarð
er fyrir skildi, þegar jafn ljúfur mað-
ur og hann var fellur frá, þótt búast
hafi mátt við þessu hvenær sem var
síðustu árin.
Sigurgeir var fríður maður sýn-
um, rúmlega meðalmaður að hæð og
samsvaraði sér afar vel. Hann var
mjög hógvær og jafnlyndur svo ekki
brást, enda leið öllum ágætlega vel í
návist hans. Það voru því ávallt
ánægjustundir að vera í návist
þeirra hjóna, hvar sem fundum okk-
ar bar saman.
Þau hjón voru mjög samhent í hví-
vetna og auk uppeldis stórrar og
glæsilegrar fjölskyldu lögðu þau sér-
staka alúð við bæinn Þórormstungu í
Vatnsdal, sem er arfleifð Auðar og
systkina hennar. Þau voru vakin og
sofin yfir velferð jarðarinnar, enda
notuðu þau hvert tækifæri sem gafst
til að fara norður í Þórormstungu til
að hlynna að umhverfi bæjarins. Sig-
urgeir valdi sér það sérstaka hlut-
verk að koma upp glæsilegum skóg-
arlundum í nágrenni bæjarins með
dyggri aðstoð Auðar, konu sinnar.
Þessir fögru skógarlundir eru nú
verðugir minnisvarðar um hann lát-
inn.
Um leið og við vottum Auði og öll-
um hinum stóra hópi afkomenda
þeirra hjóna innilega samúð okkar
þökkum við Sigurgeiri kærlega fyrir
ljúfa samleið í þessu lífi.
Ásta og Karl.
Ég get ekki látið hjá líða að rita
nokkur kveðjuorð til vinar míns og
mágs Sigurgeirs Snæbjörnssonar.
Vinátta okkar hefur varað í mörg ár,
allt frá því að hann var að byggja yf-
ir sig og sína í Skaftahlíð fyrir rúm-
um 40 árum. Þar sýndi hann hve
mikill hagleiksmaður hann var og
vann þar öll störf sem að húsbygg-
ingum lýtur. Seinna, þegar hann var
að byggja upp heildverslun sína
RATSJÁ, átti ég því láni að fagna að
ferðast með honum til útlanda til að
afla viðskipta. Öll þessi ár hef ég ver-
ið velkominn á heimili hans þar sem
við skiptumst á skoðunum, spiluðum
eða tefldum skák.
Geiri var stoltur af skagfirskum
uppruna sínum enda var hann bæði
listfengur og ljóðelskur og gat kast-
að fram stöku ef svo bar undir. Það
og einstök geðprýði var mjög til að
afla honum vinsælda. Við áttum oft
góðar stundir á sameiginlegu sum-
ardvalarheimili okkar í Vatnsdaln-
um og áhugi hans fyrir trjárækt átti
ríkan þátt í að fegra umhverfi okkar
og þar mun minning hans lifa löngu
eftir okkar daga.
Geiri var vel af guði gerður og þótt
hann síðustu árin hafi þurft að gefa
eftir í kjölfar margra áfalla verður
hans minnst sem hugmyndaríks
heiðursmanns.
Við Maja og börn okkar þökkum
þær mörgu góðu stundir sem við átt-
um með honum og sendum Auði,
börnum hans og vandamönnum hug-
heilar samúðarkveðjur.
Haukur Hannesson.
Sigurgeir Snæbjarnarson – Geiri
frændi eins og við bræður vorum
vanir að kalla hann – er fallinn frá
rétt liðlega 77 ára að aldri. Hann var
fæddur á Sauðárkróki 14. júní 1928,
sonur hjónanna Snæbjarnar Sigur-
geirssonar bakarameistara og Ólínu
Björnsdóttur húsmóður. Frændi var
Skagfirðingur en þó fyrst og síðast
Króksari, þótt hann hafi kosið sinn
starfsvettvang í höfuðborginni. En
ræturnar slitnuðu aldrei heldur urðu
sterkari eftir því sem árin liðu.
Geiri var hægur maður, glaðsinna
og skipti sjaldan skapi. En skaplaus
var hann ekki og gat verið fastur.
Rétt skyldi vera rétt og ranglæti
ekki þolað. Hann var alla tíð sjálf-
stæður í hugsun og verki og rak
verslun og heildverslun um áratuga
skeið.
Með Geira frænda hverfur einn af
máttarstópum íslensks samfélags
sem í kyrrþey vann af eljusemi og
ótrúlegum dugnaði að því að und-
irbúa jarðveginn fyrir komandi kyn-
slóðir – fyrir börn sín og barnabörn.
Hugsjónin var ekki að komast sjálf-
ur í efni heldur að tryggja að þeir
sem á eftir kæmu mættu öðlast
betra og auðugra líf – hugsjón sem
við sem fáum að njóta ávaxta erfiðis-
ins viljum á stundum gleyma.
Geiri frændi var gæfumaður í
starfi en þó ekki síður í einkalífi.
Með eiginkonu sinni Auði Hannes-
dóttir bjó hann sér heimili sem var
öllum opið – gestrisni og vinátta
voru órjúfanlegur þáttur heimilis-
haldsins. Þeim varð fimm barna auð-
ið.
Ærsl og hávaði trufluðu Geira
aldrei. Græskulaust gaman unga
fólksins var í huga frænda aðeins
hluti af tilverunni og merki um lífs-
gleði og þroska. Einmitt þess vegna
sýndi hann meira umburðarlyndi
gagnvart öðrum en margir aðrir.
Hann var alla tíð tilbúinn til að leið-
beina, allt frá manngangi skáklist-
arinnar, sem var hans unun, og
leyndardómum stangveiðinnar til
ráðlegginga í skógrækt.
Að leiðarlokum viljum við bræður
þakka fyrir samfylgdina í gegnum
árin, einstaka vináttu og þolgæði
þegar litlir óþekktarormar gengu
lengra en aðrir fullorðnir en Geiri
frændi þoldu. Og aldrei virtist Geira
skorta tíma til að sinna okkur sem
yngri vorum.
Auði og frændum okkar og frænk-
um sendum við bræður innilegar
samúðarkveðjur. Góður faðir og
frændi er genginn á vit feðranna en
minningin lifir í huga okkar allra.
Óli Björn og Andri.
Verið þið sæl. Nú held ég heim
því hér er mér orðið kalt.
Mér er sama um borgina og blöðin
og bílana – og þesskonar allt.
Heima er miklu hreinna loft.
Já héðan burtu ég fer.
Því blessuð sveitin hún bíður
– hún bíður eftir mér.
Verið þið sæl. Mín taska er tóm
– mín tilhlökkun þúsundföld.
Hann pabbi kemur á móti mér
– hjá mömmu ég verð í kvöld.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Fyrir örfáum dögum, eftir
ánægjulegt ættarmót afkomenda
hjónanna Ólínu Björnsdóttur og
Snæbjörns Sigurgeirssonar og
seinni manns hennar Guðjóns Sig-
urðssonar, þar sem sólin skein og
gleðin var ríkjandi, þá kvaddi hann
mig með þéttu handtaki, hlýju brosi
og orðunum: „Þakka þér fyrir allt“.
Kannski var sá uggur einhvers stað-
ar innst inni að við mundum ekki
hittast oftar, þó ekki. Ég sá að hann
var orðin þreyttur en ég vildi trúa
því að við ættum eftir að hittast aft-
ur og það oft.
Ég hitti Geira fyrst fyrir um fjöru-
tíu árum, en þá var hann verslunar-
stjóri í Ritfangaverslun Ísafoldar í
Bankastræti og hafði haslað sér völl
sem verslunarmaður, en þau störf
stundaði hann æ síðan. Er skemmst
frá að segja að þá þegar tókst sú vin-
átta sem aldrei hefur borið á nokk-
urn skugga. Í bernsku missti hann
föður sinn, en ólst upp hjá Ólínu
móður sinni og seinni manni hennar
Guðjóni í Bakaríinu, sem gekk hon-
um í föðurstað. Á unglingsárunum
háði Geiri harðvítuga glímu við
„Hvíta dauðann“, berklana, sem
stráfelldu á þeim tíma fjölmörg ung-
menni þessa lands, og hafði betur, en
mun hann aldrei hafa gengið heill til
skógar eftir þau átök. Eftir dvölina
hjá Ísafold keypti hann ásamt öðrum
verslunina Bókhlöðuna á Laugavegi
og einnig var stofnuð raftækjaversl-
unin Ratsjá sem var í sama húsi.
Rak hann lengstum báðar þessar
verslanir, þar til Bókhlaðan var seld
en Ratsjá breytt í heildverslun. Við
verslunarstörf naut Geiri sín vel, var
vinsæll og vinmargur og lagði sig
alltaf fram um að veita eins góða
þjónustu og kostur var og viðskipta-
vinir gátu verið þess vissir að munn-
legur ádráttur hans var ekki hald-
minni en skriflegt loforð margra
annarra. Fyrir nokkrum árum bilaði
heilsa hans svo, að ekki varð áfram
haldið þrátt fyrir mikla aðstoð Gígju
systur hans, og var Ratsjá lögð nið-
ur.
Geiri var hógvær maður og hæg-
látur, en gat þó verið hrókur alls
fagnaðar ef svo bar undir. Hann var
gæfumaður í einkalífi sínu, eignaðist
frábæra eiginkonu, Auði, og saman
eignuðust þau fimm glæsileg börn
sem öll hafa stofnað heimili og fjöl-
skyldur, þannig að afkomendahóp-
urinn er stór og mannvænlegur.
Þegar um hægðist hjá þeim Auði og
Geira komu þau sér upp griðastað að
Þórormstungu í Vatnsdal, en þar
stunduðu þau mikla ræktun og var
Geiri vakinn og sofinn yfir birkifræ-
töku og græðlingarækt, en hann ól
upp mest allar sínar plöntur sjálfur.
Það var hverjum manni ljóst að
Tunga átti hug hans allan hin seinni
ár, hann lifði sig inn í vorið og gró-
andann og þegar kom fram á vet-
urinn var hann farinn að bíða eftir
því að komast norður. Eftirminnileg-
ar eru líka veiðiferðirnar með þeim
Geira og Guðjóni á dalinn eða í kvísl-
ina og ófáum löxunum var landað
með fumlausum handtökum og án
alls æsings.
Á eftir var sest niður kveikt í
einni, skálað fyrir aflanum, spjallað
stundarkorn um tökuna og síðan rölt
að næsta hyl. Í hug koma orð Jó-
hannesar skálds úr Kötlum sem seg-
ir á einum stað: „Maðurinn í landinu,
landið í manninum, – það er friður
Guðs“.
Þetta átti sannanlega við Geira og
þannig naut hann þess að vera hluti
af náttúrunni, hvort sem var við
ræktunarstörf eða veiðar, samlagast
kyrrðinni og birtunni í dalnum, þar
sem hvert handtak var unnið af
natni og alúð.
Svo hlaðast upp minningarnar,
allar bjartar og hlýjar. Við leiðarlok
þökkum við Birna og börn okkar
Geira fyrir órofa vináttu og velvilja,
megi sá sem yfir okkur öllum vakir
blessa minningu Sigurgeirs Snæ-
björnssonar og vera Auði og öllum
afkomendunum styrkur í sorg
þeirra.
Björn Björnsson.
SIGURGEIR
SNÆBJÖRNSSON