Morgunblaðið - 03.10.2005, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. OKTÓBER 2005 23
MINNINGAR
þínar, Stevo gælunafnið mitt, ferð-
irnar í Skýlið, stelast á rúntinn og
fara í bakaríið.
En kom svo sá dagur að rekstr-
inum var hætt og við fórum öll sitt í
hverja áttina en héldum þó alltaf
vinskapnum.
Með þessum orðum vil ég þakka
þér, elsku Þurý, fyrir allt sem þú
gafst mér og gerðir fyrir mig, en við
vorum nú ekki alltaf sammála, því
þrjósk varst þú og ég engu betri. Ég
mun minnast okkar samverustunda
með þakklæti um ókomna tíð.
Hvíl þú í friði.
Ég votta fjölskyldu og aðstand-
endum samúð mína.
Stefanía Ársælsdóttir.
Elsku Þurý.Það er svo erfitt að
trúa því að þú sért farin.Vinátta okk-
ar hófst þegar við Kalli og strákarnir
okkar fluttum til Eyja 1989 og hef ég
oft hugsað til þess hvað við vorum
heppin að hafa kynnst þér og fjöl-
skyldu þinni, að flytja á ókunnan
stað og kynnast jafngóðri vinkonu
og þú hefur reynst mér ætíð síðan
eru forréttindi. Þú varst alltaf til
staðar fyrir okkur, sérstaklega
strákana okkar sem þú varst svo góð
við. Við eigum svo ótal margar góðar
minningar frá þeim tíma, þá var
mikið spilað, tvisvar vorum við sam-
an á þjóðhátíð og ekki stóð á því að
þú reddaðir okkur Kalla öllu sem
okkur vantaði inn í Dal, þjóðhátíð-
artjaldi og innbúi, eitt símtal og allt
klappað og klárt. Þannig varst þú
stundum of fljót á þér eins og þegar
þú bauðst upp á hráa lundann hér
um árið. Þá var nú mikið hlegið og
ekki var minna hlegið þegar við fór-
um til Dyflinnar.
Þurý mín, þú varst mjög dugleg til
vinnu og ekki gafstu minna af þér
þegar heim var komið, hugsaðir allt-
af um að öðrum liði vel, enda sagðir
þú oft þegar að maður settist í sóf-
ann: Láttu fara vel um þig. Robba
varstu góð eiginkona og Fjólu og
Jobba yndisleg móðir. Þú varst svo
stolt af þeim. Alltaf gat ég treyst á
þig þegar strákarnir mínir fóru á
þjóðhátíð eftir að við fluttum upp á
land. Þeir áttu alltaf athvarf hjá þér
og Robba og þú varst dugleg að
hringja í mig og láta mig vita um þá.
Það skipti ekki máli hvort þeir voru
með vini sína með sér, alltaf opnaðir
þú faðminn fyrir þeim öllum.
Einu sinni sagði kona við mig í
Eyjum: „Hún Þurý sér um sína,“ og
það er alveg rétt, við misstum ekki af
því.
Þú varst svo hrein og bein í sam-
skiptum við fólk, sagðir alltaf sem
þér bjó í brjósti, hvort sem öðrum
líkaði betur eða verr.
Kæra vinkona, takk fyrir allt.
Elsku Robbi, Fjóla, Jobbi, barna-
börn og tengdabörn, ykkar missir er
mikill en það er gott að eiga góðar
minningar um yndislega konu til að
ylja sér við.
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikindaviðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
þó þú sert horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín vinkona
Margrét.
Ævintýrabirtan fylgdi andrúmi
hennar, góða skapið í brosi hennar
og augum og jafnvel þó að hvessti
um tungu eins og tilfinning hjarta
hennar bauð þegar kom að hlut
manna og málleysingja sem áttu á
brattann að sækja, þá hélt hún samt
þessum hlýja og bjarta svip eins og
sólin leikur við sker og dranga í öll-
um blæbrigðum.
Þura var driffjöður í öllu umhverfi
sínu, félagslynd og forkur til vinnu
og brjóstvit hennar og eðli var slík-
um kostum gætt að bestu háskólar í
heimi gætu ekki boðið upp á slíkt á
námsbrautum vegna þess að þetta
gull er áunnið í eðli og upplagi og
daglegri notkun venjulegs fólks sem
veit það manna best að það er ekki
nóg til árangurs að geta bablað á
bók, þótt gott sé. Þura leitaði alltaf
eftir jákvæðu hliðunum, var til í
tuskið og skóp líf og fjör í kring um
sig og sína og hann Robbi hennar fór
ekkert varhluta af því, hann eins og
Heimaklettur og hún eins og hlýr
blærinn sem lék við kinnar klettsins
síns.
Í stöðinni var hún stúlkan sú sem
strákana heillaði mest, segir Ási í
Bæ í einu ljóða sinna og Þura rímaði
við þetta ljóð, gerði umhverfi soðn-
ingarinnar notalegt og skemmtilegt
og hún var ekkert að mylja moðið í
því sem henni datt í huga. Hún fylgdi
því eftir með hispursleysi sínu og
hreif menn með. Þá kom sérstakur
viðbótarhnykkur á brosið hennar.
Það var alltaf gaman að hitta
hana, því lífsfjörið sem fylgdi henni
var meira en öll meðaltöl geta gert
ráð fyrir, enda Þura óháð öllum slík-
um mælikvörðum, vegna þess að
manneskjan í henni var svo auðug af
leikgleði fyrir fólk með fólki.
„Geturðu komið og sungið með
okkur?“ sagði hún síðast þegar við
hittumst á Snæfellsnesi og þannig
var hún í eðli sínu, vildi nýta öll tæki-
færi til gleði og góðs.
Það er skelfilega vont að sjá á eftir
henni langt fyrir aldur fram, skelfi-
lega erfitt að punkturinn datt svo
grimmilega á líf geislandi konu. En
minningin er sterk og fylgir sam-
tíma sínum áfram sporin framtíðar,
fylgir fólki hennar og vinum sem ég
votta dýpstu samúð og bið góðan
Guð að varðveita og styrkja. En þótt
allt sé í heiminum hverfult þá er það
víst að á þeim krossgötum sem nú
eru gengur Þura inn í drauma sína
og þrár, sjálfa ævintýrabirtuna.
Árni Johnsen.
Það er komið haust, laufin falla af
trjánum, það er kuldi úti, og það set-
ur að manni hroll en við sitjum hér
inni í hlýju og yl nokkrir fyrrverandi
starfsmenn Íslenskra matvæla í
Vestmannaeyjum og hugsum til
elsku Þurýjar okkar sem fallin er nú
frá langt fyrir aldur fram. Kjarna-
konan hún Þurý var drifkrafturinn í
því fyrirtæki, hún var flokksstjórinn
okkar, alltaf svo úrræðagóð. Það var
ekkert sem Þurý gat ekki reddað,
hvort sem það var að fara á lyftara
inn í vöruskemmu að ná í heilu
pakkningarnar af síldarkrukkum
eða heilu brettin af laxaumbúðum og
keyrandi með þriggja metra háa
stæðu af fullunnum afurðum út um
allan bæ í frost og geymslu. Hana
munaði ekki um það að sjá um alla
lögun á síld. Einnig sá hún um reyk-
ofn o.fl. undir góðri handleiðslu og
dyggri stjórn yfirmanns okkar,
Ingvars Karlssonar.
Það var mikil eftirsjá hjá starfs-
fólkinu þegar Íslensk matvæli voru
lögð niður. Þar hafði myndast svo
góður kjarni sem erfitt verður að
finna og þar átti Þurý með sinni ein-
lægni og léttu lund stóran hlut. Hún
smitaði alla sem voru í kringum hana
og gat látið okkur vinna þau verk
sem oft voru ákveðin með mjög
stuttum fyrirvara, og þá var nú
handagangur í öskjunni, útvarpið
sett á fullt og hundrað prósent af-
köst. Þetta gerðist mjög oft að við
unnum undir álagi en einhvern veg-
inn var enginn argur yfir því. Þetta
var svo samheldinn hópur, og aldrei
leið Þurý betur en þegar allt var á
fullum dampi.
Við sem urðum þeirrar ánægju
aðnjótandi að vinna með Þurý
gleymum seint þegar hún birtist
með veisluréttina sína fyrir allt að
tuttugu mans og hafði sko ekki mikið
fyrir því að eigin sögn, enda frábær
kokkur og hafði unun af að elda góð-
an mat og fengu margir að njóta
þess. Þurý var mjög gefandi per-
sóna, hún vildi allt fyrir alla gera og
alltaf hafði hún tíma fyrir vini sína
og vinnufélaga. Hún elskaði að vinna
og gaf svo mikið af sjálfri sér í starf-
ið. En við eigum minningarnar um
þessa frábæru konu sem seint munu
gleymast og þær munu ylja okkur
um hjartarætur.
Elsku Þurý, hafðu þökk fyrir allt
og allt. Við biðjum algóðan guð að
styrkja Róbert manninn þinn, börn
og barnabörn.
Með saknaðarkveðju.
Fv. starfsfólk
Íslenskra matvæla
í Vestmannaeyjum.
Það voru sorgleg tíðindi sem bár-
ust okkur mánudaginn 19. septem-
ber síðastliðinn. Þurý er dáin. Við
vorum svo sem viðbúin þessu en allt-
af er þetta jafnsárt og svo dapurlegt,
aðeins 57 ára að aldri, sem er ekki
hár aldur. Þið Robbi fluttuð í Kópa-
voginn, börnin flutt að heiman og
komin fjögur barnabörn. Þið voruð
farin að hafa það gott eins og þið átt-
uð nú skilið. Þú varst nú algjör
vinnuþjarkur, hlífðir þér ekki í einu
né neinu. Hreifst alla með þér, en þú
fórst nú líka stundum fram úr þér.
Það var gaman að vera nálægt þér
eins og þegar við unnum saman í Ís-
félaginu fyrir brunann þar. Þeir sem
þekktu þig verða kannski ekki hissa
þegar maður nefnir mat í sambandi
við þig. Þú varst stórkostlegur kokk-
ur, því fengum við vinnufélagarnir
að kynnast. Við vissum hvað var í
vændum þegar þú fórst heim með
slatta af fiski! Nú kemur Þurý með
plokkfisk á morgun, nammi namm,
þvílík veisla, öllum boðið í plokkara,
rúgbrauð og ekta smjör, alltaf jafn
gott, takk elskan. Borðuðum saman
grjónagraut og slátur, þú gerðir
kæfu, aðrir sultu og marmelaði og
svo var „bíttað“. Þú vildir alltaf
venjulegan íslenskan mat, annað var
rusl í þínum munni, sagðirðu oft þeg-
ar talið barst að pitsum og pasta. Já,
alltaf var verið að tala um mat og er
reyndar enn.
Ef eitthvað stóð til í vinnunni
varst þú sjálfkjörin hvort sem var í
snittugerð eða við grillið, alltaf jafn
jákvæð, hress og ósérhlífin. Það er
best að enda þennan matarkafla á
uppáhaldssetningunni þegar eitt-
hvað var að: „Ekki finnast mér þetta
nú góðar tvíbökur.“ Það sem þú gast
hlegið að þessu.
Já, það eru margir sem eiga eftir
að sakna þín, elsku Þurý, sem aldrei
máttir aumt sjá, alltaf svo góð.
Það er kalt núna þessa dagana og
við sjáum þig fyrir okkur í þjóðhátíð-
arbúningnum, sægrænu lopapeys-
unni og með húfu, þar sem þú stend-
ur álengdar og veifar okkur með
nestisboxið undir hendinni.
Góða ferð, elskan, og takk fyrir
samfylgdina.
Við gömlu starfsfélagarnir sem nú
störfum í Godthaab sendum Robba
og fjölskyldunni allri innilegar sam-
úðarkveðjur sem og systkinum Þur-
ýjar og fjölskyldum.
Megi minning hennar lifa um
ókomin ár.
Gamlir vinnufélagar í
Godthaab.
kynnast honum, en við urðum samt
góðir vinir. Öllu þekkti ég hins veg-
ar í þrjátíu ár. Hún var „tengdó“
með öllu sem því fylgir. Við urðum
fljótt góðir vinir og höfðum alltaf
nóg um að tala. Ég var sonur út-
gerðarmanns í Grindavík og hún og
fjölskyldan höfðu rekið frystihús í
Garðinum um árabil. Öllu fannst
gaman að rifja upp hasarinn í fisk-
vinnslunni í gamla daga og þá sat ég
oft og hlustaði, því af nógu var að
taka.
Lífið fór ekki mjúkum höndum
um Öllu. Ekki ætla ég að rekja það
hér en eins og svo margir af hennar
kynslóð upplifði hún ótrúlegar
breytingar. Þegar Alla missti Eirík,
manninn sinn, rétt rúmlega fimm-
tug, hófst erfiður tími hjá henni.
Hún var þá ein með þrjú hálfstálpuð
börn og litlu úr að moða. Hún hélt
sínu striki, vann og hélt heimilinu
gangandi en átti erfitt. Þannig gekk
þetta í nokkur ár. Þá kynntist hún
sambýlismanni sínum seinni árin,
Kristni Hannessyni. Það var mikil
blessun. Kristinn hafði, eins og hún,
fengið að reyna ýmislegt um ævina.
Þau urðu strax góðir félagar og vin-
ir og hófu fljótlega sambúð. Kristinn
hafði, eins og Alla, afskaplega gam-
an af ferðalögum og stússi alls kon-
ar í kringum það. Þau héldu saman
heimili allt þar til Kristinn lést árið
2000. Saman ferðuðust þau um land-
ið okkar þvert og endilangt og út
um allan heim. Ég hafði gaman af
að ræða ferðamennskuna við þau,
enda með ferðadellu sjálfur. Þegar
Kristinn féll frá missti Alla aftur
förunaut sinn og dró þá talsvert af
henni. En ekki gafst hún upp. Það
var aldrei valkostur. Seiglan og
þrjóskan sem einkenndi hana svo
sterklega urðu oftar en ekki til að
fleyta henni yfir erfiða hjalla. Þessi
einkenni þekki ég svo vel í mínum
lífsförunaut, dóttur Öllu, og er alveg
ljóst hvaðan þau eru komin.
Við Alla vorum góðir vinir alla
tíð, eins ólík og við vorum. Ég
held að við höfum borið virðingu
fyrir sérvisku hvort annars og
gerólíkum lífsviðhorfum. Ég gat
alltaf reiknað með stuðningi og
trausti hjá „tengdó“, því hún trúði
því alltaf að ég væri að gera mitt
besta hverju sinni. Þetta var alltaf
dýrmætt.
Börnin mín vissu alltaf hvað
Öllu ömmu þótti vænt um þau.
Hún hafði mikið af þeim að segja
alveg frá byrjun og árin sem við
bjuggum á Akranesi var hún
óþreytandi að koma í heimsókn og
kíkja á barnabörnin. Eftir að við
fluttum síðan aftur í höfuðborgina
var komið að börnunum mínum að
heimsækja ömmu, enda hún hætt
að aka bíl. Þarna bar aldrei
skugga á.
Samskipti konunnar minnar við
móður sína síðustu daga hennar
sögðu mér allt sem ég þarf að vita
um kærleikann milli þeirra.
Nokkrum dögum áður en Alla dó
sá ég hana nota sína ýtrustu
krafta til að setjast fram á rúm-
stokkinn til geta setið andspænis
dóttur sinni. Svo skiptust þær á
kærleiksorðum sem þurftu engra
skýringa við. Það var ekkert ósagt
og ekkert sem fór á milli mála.
Þannig var Alla einmitt alltaf
gagnvart mér og okkur, hrein og
bein, allt til síðustu stundar. Ég
kveð Aðalheiði, tengdamóður
mína, með kærleika og virðingu.
Gunnar M. Gunnarsson.
Amma ding dáin. Hver getur
hugsað sér það? En svona er þetta
bara. Við systkinin vorum alltaf
ánægð með ömmu ding. Við fórum
oft í heimsókn til hennar og hún
passaði okkur oft, sérstaklega
þegar hún var á Kóngsbakkanum.
Þá bakaði hún pönnsur og gerði
kakó. Svo spiluðum við á eftir.
Henni fannst líka gaman að fara í
spilakassana í Mjóddinni og eyddi
stundum miklum tíma þar. „Amma
ertu ekki að koma?“ spurði ég þá
oft. „Bara síðasta spil, ég er alveg
að klára,“ sagði hún þá, en síðasta
spilið var oft lengi að klárast. Við
fórum líka saman í strætó að gefa
bra bra brauð og labba Laugaveg-
inn. Þá sagði hún okkur hvar hún
hefði búið þegar hún var lítil og
hvernig hún lék sér í gamla daga.
Það vara líka gaman þegar hún
heimsótti okkur til Danmerkur. Þá
spjölluðum við öll saman og hún
sagði okkur sögur. Og hvað hún
nennti að láta eftir okkur, já, það
var bara amma ding sem vildi
gera okkur allt til geðs og öllum
öðrum í kringum sig líka.
Amma ding, þú átt þér alltaf
stað í hjarta okkar og verður sárt
saknað. Blessuð sé minning þín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Prestshólum.)
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi faðir, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu.
Blíði Jesú, að mér gáðu.
(Ásmundur Eir.)
Heiðmundur Einar, Margrét
Eydís, Ragnar Eiríkur, Char-
lotta Elín og Ólafur Einar.
Elsku, elsku amma mín, ég trúi
því ekki ennþá að þú sért farin.
Lífskraftur þinn var svo ótrúlega
mikill að mér fannst að þú myndir
aldrei nokkurn tímann deyja, hélt
að enginn gæti slökkt á þessari
orku þinni. Þú varst svo þrjósk og
ákveðin að það hefði örugglega
ekkert í heiminum getað bugað
þig. Þú varst bara búin að fá nóg,
tilbúin til að kveðja þennan heim
eftir erfið veikindi.
Ég hugsa næstum með kvíða til
jólanna, hvernig verður að hafa
þig ekki með á hátíðinni? Ég man
aðeins tvenn jól sem við vorum
ekki saman. Þegar ég var lítil
baðstu mig alltaf að skrifa óska-
lista yfir jólagjafir og það var allt-
af jafn spennandi því ég vissi að
þú myndir kaupa handa mér flest-
ar ef ekki allar gjafirnar á listan-
um. Ég var alltaf vinsælasta vin-
konan eftir jólin og afmælið mitt
því amma mín gaf mér flottustu
gjafir í heimi.
Það var ekkert sem þú gerðir
ekki fyrir mig, alltaf gat ég treyst
því. Oftar en einu sinni bjó ég hjá
þér í Kóngsbakkanum. Þér blöskr-
aði svo hversu feimin ég var að
spyrja hvort ég mætti vera hjá
þér. „Hvernig spyrðu, elsku dúkk-
an mín,“ sagðirðu og knúsaðir mig
í kaf. Mér þykir svo endalaust
vænt um að hafa fengið að eiga
þennan tíma með þér. Hann Krist-
inn okkar var þá farinn og við
bara tvær í kotinu. Við áttum svo
margar yndislegar stundir.
Skemmtilegast þótti mér þegar við
horfðum alltaf saman á Djúpu
laugina í sjónvarpinu, það var orð-
in hefð hjá okkur. Ef ég þurfti að
fara áður en þátturinn kláraðist þá
hringdir þú í mig og sagðir mér
hvað hefði gerst og við skiptumst
á skoðunum á því. Vinkonur mínar
öfunduðu mig þá að eiga ömmu
eins og þig. Mér fannst við svo oft
vera bara jafnaldra vinkonur, gát-
um endalaust spjallað saman um
alla hluti og alltaf vorum við að
grínast. Einu skiptin sem þú
varðst virkilega alvarleg var þegar
þú sagðir mér að passa mig á
strákunum, það mátti enginn fá að
særa litlu dúkkuna þína!
Mín heitasta von var að „litla
Sara“ dóttir mín (eins og þú kall-
aðir hana) fengi að kynnast
„ömmu löngu“. Ég vona af öllu
hjarta að hún geymi minninguna
um þig í litla kollinum sínum, ég
mun svo sannarlega minna hana á
þig og segja henni allar sögurnar
þínar. Ég mun alltaf hugsa til þín
þegar ég syng fyrir hana „allur
matur“ því þannig fékkst þú mig
til að borða matinn minn í 27 ár!
Ef það var svo eitthvað sem mig
langaði í uppi í ömmuskáp þá
sönglaðir þú „...mitt er þitt og þitt
er mitt, þú veist hvað ég meina“.
Ég mun alltaf muna eftir þér
þannig, kátri, stríðinni og yndis-
legri.
Það verður skrítið að vera án
þín, þú varst mér svo mikið og
gafst mér svo mikið af góðum
minningum. Mér þykir svo enda-
laust vænt um að fá að geyma
hringinn þinn, að þú hafir veitt
mér þann heiður að bera hann á
eftir þér. Hann minnir mig á þig
oft á dag, alla daga og hlýjar mér
um hjartaræturnar. Skrítið, mér
finnst þú í raun ekki farin, ég finn
þig alltaf svo nálægt. Ég trúi því
að þú sért hjá okkur í anda og bið
þess heitt að við fáum að hittast á
ný og ég fái aftur að kúra í ömmu-
fangi. Ég bið til Guðs af öllu
hjarta að þér líði vel og að þú sért
sátt. Hvíl í friði, elsku amma, andi
þinn mun aldrei deyja og ég lofa
því að minning þín lifir á mínu
heimili, alla tíð.
Horfin burt úr heimi hér
horfin burt frá sjónum mér
samt svo nærri finn ég þig.
Þó augu eigi fá að sjá
þó armar tómir séu
veit hjartað best og sefar mig.
Sjáumst seinna, amma mín.
Dúkkan þín,
Gunnhildur.