Fréttablaðið - 02.12.2004, Qupperneq 44

Þ
ótt tökum sé lokið á Bjólfskviðu þá er
afskiptum leikstjórans, Sturlu Gunn-
arssonar, af kvikmyndinni hvergi
nærri lokið. Nú tekur hann til við að
klippa myndina ásamt aðstoðarfólki
og síðan hefst vinna með Hilmari
Erni Hilmarssyni sem semur tónlist við myndina.
Myndarinnar er beðið með mikilli eftirvæntingu
enda langdýrasta kvikmynd sem tekin hefur verið
hér á landi.
Sturla er búsettur í Kanada ásamt eiginkonu
sinni, Judy Kooner, og tveimur börnum, Ari Rajin
og Mayu. Hann var sex ára þegar hann flutti með
foreldrum sínum frá Íslandi til Vancouver. „Foreldr-
ar mínir voru í ævintýraleit og vildu prófa eitthvað
nýtt. Þau íhuguðu um tíma að flytja til Afríku en
Kanada varð ofan á. Faðir minn, Snorri Gunnars-
son, hafði unnið við skipasmíðar á Íslandi en sneri
sér að því að byggja hús í Kanada og móðir mín,
Ásthildur Tómasdóttir, vinnur við fasteignasölu. Ég
heiti réttu nafni Sturla Snorrason en þegar fjöl-
skyldan kom til Kanada botnuðu kanadísk yfirvöld
ekkert í þessum ólíku eftirnöfnum: Tómasdóttir,
Gunnarsson og Snorrason. Niðurstaðan varð sú að
við urðum öll Gunnarsson.“
Íslenskt blóð
Sturla talar ágæta íslensku og reynir eftir mætti að
halda henni við. „Eftir nokkurn tíma í Kanada
sem barn var ég farinn að tapa málinu. Þá var ég
sendur í til Íslands og hafður hér eitt sumar.
Seinna, eftir háskólanám, fór ég á sjó í einn vetur,
á bát frá Þorlákshöfn því ég vildi kynnast sjó-
mannslífinu. Ég hef djúpa tilfinningu fyrir
íslenskri náttúru, það fylgir henni svo sterk orka.
Ég er mjög meðvitaður um að ég er Íslendingur.
Hvernig gæti annað verið? Það rennur íslenskt
blóð í æðum mínum.“
Sem krakki hafði Sturla engan sérstakan áhuga
á kvikmyndum. „Áhuginn vaknaði ekki fyrr en ég
var kominn í Háskóla og þá beindist hann einkum
að listrænum kvikmyndum frá Evrópu. Bandarísk-
ar myndir heilluðu mig ekki á þessum tíma en það
hefur breyst,“ segir hann. „Eftir að ég lauk háskóla-
prófi í enskum bókmenntum flæktist ég um Evr-
ópu í nokkur ár og vann við eitt og annað í Grikk-
landi og Þýskalandi en sneri svo aftur til Kanada og
lærði kvikmyndafræði. Ég hafði enga trú á því að
ég gæti unnið við kvikmyndagerð en ég var hepp-
inn. Fyrstu myndir mínar vöktu athygli og þá var
framhaldið auðvelt. Ég var orðinn leikstjóri.“
Ævintýri á Indlandi
Hann hefur gert fjölda mynda fyrir sjónvarp og
nokkrar heimildamyndir, auk bíómynda. Myndir
hans hafa verið tilnefndar til fjölda verðlauna og
hreppt nokkur verðlaun. Heimildarmynd hans,
Gerrie og Louise, hlaut Emmy verðlaunin í flokki
alþjóðlegra mynda árið 1997 en þar er fjallað um
baráttuna gegn kynþáttaaðskilnaðarstefnunni í
Suður Afríku. Önnur bíómynd hans í fullri lengd,
Such a Long Journey, vann til þriggja kanadískra
Genie-verðlauna. Í myndinni segir frá banka-
manni í Bombay sem lendir í hremmingum með
sjálfan sig og fjölskyldu sína. Sturla segist eiga sér-
lega góðar minningar frá gerð myndarinnar. „Ég
var í Bombay í sex mánuði og vann með öllum
bestu leikurum Indlands. Við tökur fór allt úr-
skeiðis en samt bjargaðist allt. Ég mætti til vinnu
á morgnana og það sem ég hafði gert áætlun um
var ónýtt. Það var ekkert hægt að byggja á því. Ég
þurfti sífellt að byrja upp á nýtt. Og einhvern veg-
inn tókst mér að ljúka við myndina sem varð svo
miklu betri en myndin sem ég hafði ætlað að gera.
Mér leið vel á Indlandi. Á þeim myndum sem ég
á frá dvölinni er ég síbrosandi. Það var gaman. Ein
ástæða þess að ég bý til kvikmyndir er sú að ég fæ
að ferðast um leið og ég get sökkt mér ofan í sögu
og skilað henni á hvíta tjaldið.“
Bjólfskviða er fjórða bíómynd hans. „Mér
finnst skemmtilegast að búa til bíómyndir. Sjón-
varpsmyndir eru sýndar í sjónvarpi eina nótt og
síðan ekki meir. Kvikmyndin er sýnd lengur og
maður horfir á hana í kvikmyndahúsi ásamt fjölda
manns. Maður er í meiri nánd við bíómyndina en
sjónvarpsmyndina,“ segir hann.
Erfiðar aðstæður
Bjólfskviða er enskt hetjukvæði, sennilega ort á
tímabilinu 800-1000. Þar segir frá dönskum kon-
ungi sem þarf að verja ríki sitt fyrir skrímsli. Bjólf-
ur frá Gautalandi kemur síðan konungi til bjargar
og drepur skrímslið. „Ég heillaðist af þessari
skemmtilegu sögu og ákvað að kvikmynda hana.
Hún er bæði norræn og ensk og þar blandast sam-
an þeir tveir menningarheimar sem ég þekki,“
segir Sturla og bætir við: „Það er eiginlega stórf-
urðulegt að enginn skuli hafa kvikmyndað Bjólfs-
kviðu áður.“
Bjólfskviða var kvikmynduð á 47 dögum í
Höfn í Hornafirði og Vík í Mýrdal. „Í Hollywood
þætti það ekki langur tími. Þetta var erfitt en um
leið skemmtileg reynsla. Við lentum í versta veðri
sem skollið hafði á í 40 ár og misstum þrjár tjald-
búðir. Þegar við komum að tökustað að morgni
voru tjöldin fokin. Annan dag töpuðum við átta
bílum sem fuku í roki. Við kynntumst rigningu,
kulda og foki. En þetta var stórkostlegt veður
fyrir myndina. Fyrir vikið er hún mjög falleg en
það var erfitt að vinna við þessi skilyrði. Við vor-
um að vinna úti við í aðstæðum sem enginn nema
brjálæðingur myndi myndi fara sjálfviljugur út í.
En það var svo skrýtið, að maður efldist við þetta.
Öðlaðist merkilegan kraft.“
Ingvar stelur senunni
Myndin, sem byggð er á fyrri hluta Bjólfskviðu,
verður um 110 mínútur. Sturla íhugar að gera
framhaldsmynd en viðtökur munu ráða miklu um
það hvort af því verði. „Við vonum að myndinni
verði vel tekið í Bandaríkjunum og þá mun heim-
urinn taka við sér,“ segir Sturla. „Viðtökurnar í
Bandaríkjunum skipta gríðarlega miklu máli. Fólk
hefur áhuga á hetjusögum úr fortíðinni. Það er
sérstök fortíðarþrá í nútímanum, kannski af því að
það er svo margt slæmt að gerast í heiminum.
Margar myndir hafa opnað dyr fyrir þessa mynd,
ekki bara Hringadróttinssaga heldur líka Gladi-
ator sem er fyrsta stóra nútíma Hollywood
myndin þar sem fortíðarhetjur voru í aðalhlut-
verki. Fram að því voru kvikmyndaframleiðendur
dauðhræddir við að gera myndir um karlmenn í
pilsum. En þarna mætti Russell Crowe í pilsi og
leit bara býsna vel út.“
Bjólfskviða státar reyndar ekki af stórstjörnum
á borð við Russell Crowe. Leikarahópurinn er þó
öflugur og miklar vonir eru bundnar við hinn
skoska Gerard Butler. Hann er aðalleikari mynd-
arinnar The Phantom of the Opera sem frumsýnd
verður fyrir jól. Þetta er stórmynd gerð eftir söng-
leik Andrew Lloyd Webber. Verði þeirri mynd vel
tekið gæti Butler skotist upp á stjörnuhiminin og
þannig greitt götu Bjólfskviðu. „Gerard er mjög
góður í Bjólfskviðu,“ segir Sturla. „Stellan Skars-
gard er rosalegur og Ingvar Sigurðsson stelur
myndinni, hann er snillingur.“ En svo er einsog
Sturlu finnist hann hafa talað af sér því þegar hann
er spurður hvort Ingvar standi sig best segir hann:
„Ég má ekki segja það. Það eru mjög góðir
íslenskir leikarar í þessari mynd og að vinna með
þeim er eins og vinna með færustu leikurum frá
Bandaríkjunum og Englandi.“
Sturla hefur unnið með heimsfrægum leikur-
um og má þar nefna Christopher Plummer, Willi-
am Hurt, Paul Sorvino, Kelly McGillis og Lauren
Hutton. Hann segir lítinn mun á að vinna með
stjörnum og óþekktari leikurum. „Kvikmynda-
stjörnur eru manneskjur og sem leikarar vilja þær
leikstjóra sem sinnir þeim og tryggir þeim öruggt
vinnuumhverfi. Ég kem ekkert öðruvísi fram við
stjörnur en aðra leikara.“ Hefur engin stjarna
reynst erfið í samvinnu? „Ef svo væri myndi ég
ekki tala um það,“ svarar hann.
Þrjár myndir í einni
Bjólfskviða verður frumsýnd haustið 2005. Þegar
Sturla er spurður hvort hann kvíði viðtökum þar
sem mikið er í húfi, segir hann: „Ég er ekki búinn
að ljúka við myndina svo ég get ekki verið kvíð-
inn. Ég veit ekki enn hvað við vorum að gera. Ég
veit reyndar að myndin er vel leikin og falleg. En
þegar maður gerir mynd er maður að búa til þrjár
myndir: Það er myndin sem maður skrifar, mynd-
in sem maður tekur upp og myndin sem maður
klippir. Nú hefur myndin öðlast sitt eigið líf og
það er komið að mér að fara í klippiherbergið og
finna það.“
Hann er ekki farinn að huga að næsta verk-
efni. „Ég er að ljúka við myndina og hef ekkert
verið að hugsa um annað. Ég hef ekki sofið vel
síðustu vikur. Hef vaknað á hverri nóttu, ekki vit-
að hvar ég væri staddur og haldið að kvikmynda-
tökuvélar væru í herberginu mínu. Ætli þetta
verði ekki svona nokkrar vikur í viðbót og svo er
það búið. Þá fer ég að hugsa um það sem ég geri
næst.“ ●
F2 12 2. desember 2004 FIMMTUDAGUR
Hann var aðeins sex ára þegar fjölskylda hans tók
sig upp og flutti frá Íslandi til Kanada árið 1957.
Hann sneri aftur í sumar til að leikstýra dýrustu
mynd sem hefur verið tekin upp hér á landi og lét
þar með drauminn rætast að búa til kvikmynd á
æskuslóðunum. Kolbrún Bergþórsdóttir ræðir hér
við Sturlu Gunnarsson. Ljósmynd: Hari
Tveir menningar-
heimar Sturlu