Tíminn - 30.09.1973, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 30. september 1973
Skrýtinn drengur
„HANN þorir ekki i
áflog, gungan sú arna!
Sko, nú hleypur hann
heim til mömmu sinnar
til þess að fá hjá henni
sykurmola upp i sig,
pelabarn getur hann
verið”.
Þessi orð heyrði Einar
Tómasson skólabræður
sina hrópa á eftir sér, en
hann lét það ekki á sig
fá, heldur hljóp þess
hraðar og var með grát-
stafinn I kverkunum.
„Að svona stór strák-
ur skuli vera slikur hug-
leysingi!”
„Hann er nú samt alls
ekki huglaus”, sagði þá
einn drengjanna, „mun-
ið þið I vor, þegar hann
tók alla refsinguna á sig,
þó að hann hefði allra
sizt unnið til hennar af
öllum I bekknum”
„Slikt og þvilíkt er nú
bara heimska, hann átti
að þegja eins og við hinir
og þá hefði hann lika
komizt hjá að vera
skammaður”.
„Hans framkoma var
nú samt sem áður
drengileg,” svaraði sá,
sem tók málstað Einars.
„Jú, það er satt, hann
þorði að taka á sig
skammirnar, en hann er
svo skrýtinn og hvað
hann getur verið upp-
stökkur og stundum
fljótur til að reiðast, en
svo vill hann samt ekki
slást!”
Þannig ræddu skóla-
bræður Einars um hann
fram og aftur þegar
hann var farinn, og þrátt
fyrir allt háðið, þá
báru þeir þó eins konar
virðingu fyrir honum
undir niðri.
Meðan þessu fór fram,
sat Einar litli heima hjá
mömmu sinni og hallaði
sér fram á borðið grát-
andi.
„Má ég þá aldrei bera
hönd fyrir höfuð mér? Á
ég alltaf að draga mig i
hlé, og aldrei slást við
strákana, hvað sem
kemur fyrir?” stundi
hann upp.
Mamma hans sat
raunamædd og horfði á
hann og sagði:
„Veslings drengurinn
minn, nú skal ég segja
þér, hvers vegna ég hefi
beðið þig um þetta. Þú
ert nú orðinn nógu gam-
all til að skilja það”.
Siðan sagði hún hon-
um frá þvi, hvað það
hafði hvílt þungt á föður
hans alla hans ævi, að
hann varð valdur að
slysi, þegar hann lenti i
áflogum við leikbróður
sinn i æsku. Hann var
fijótur að reiðast og sló
óþyrmilega til vinar sins
og hitti i auga hans, svo
að hann missti algerlega
sjónina á auganu upp frá
þvi. Þeir héldu samt
áfram að verá vinir, en
faðir Einars gat aldrei
gleymt þvi, hve illt hann
hafði gert félaga sinum.
Faðir Einars dó um
það leyti er Einar byrj-
aði i skóla. Þegar hann
lá banaleguna, þá sagði
hann við konu sina:
„Einar litli hefur erft
skapið mitt og er fljótur
til að reiðast, þess vegna
bið ég þig að reyna að
gæta hans vel, svo hann
þurfi ekki að liða fyrir
gjörðir sinar eins' og ég
hef orðið að gera. Lof-
aðu mér þvi.”
„Þetta er nú ástæðan
fyrir banni minu um
áflog” sagði móðir Ein-
ars að lokum. „Mig
langar til að forða þér
frá þvi, sem illt er, og
þetta var einnig vilji
föður þins”.
Einar sat þögull og
kyrrlátur. Loks stundi
hann þungan og leit upp
ákveðinn á svip og
mælti: „Það er þá ekk-
ert við þessu að segja,
ég verð að gera eins og
þú hefur lofað pabba, og
þeir verða þá að hlæja
að mér eins og þeir
vilja”.
Það var eins og þessi
niu ára drengur þrosk-
aðist um mörg ár á þess-
ari stundu. Það var auð-
séð, að hann hafði tekið
ákvörðun. Hann sagði
alvarlegur á svip: „En
þetta verður erfitt,
mamma!”
Eins og venja var til,
þá fór Einar litli þetta
sama sumar i sveit til
Einars „frænda”. Hon-
um fannst gott að vera
með drengjunum hans.
Þar var enginn, sem
sagði að hann væri hug-
laus eða hæddist að hon-
um. Það gafst heldur
engin ástæða til þess,
þvi að Einar „frændi”
vildi ekki hafa nein áflog
og ryskingar á milli
drengjanna, og var
mjög strangur að
fylgjast með að þvi væri
hlýtt.
Einar litli hafði i mörg
ár verið boðið að vera á
sumrin hjá Einari
„frænda”. Hann var i
rauninni ekki skyldur
honum, en Einar
„frændi” hafði verið
bezti vinur pabba hans.
— „Bezti vinur pabba”,
kom Eipari litla allt I
einu i hug, þegar hann
sá „frænda” ganga
framhjá úti i garðinum.
Nú tók hann eftir þvi, að
annað augað i honum
var eitthvað einkenni-
legt. Þá minntist hann
þess lika, að drengirnir
DAN
BARRV
. Við gerum neðanT'w' Það gerð um
sjávarrannsóknir á )við ekki fyrr en
Venusi. Þannig fvlgii 0f seint á:-'^^
umst við með mengun. iárKitmi w