Tíminn - 18.12.1973, Blaðsíða 55

Jólablað 1973
TÍMINN
55
væri nú farinn að brotna
við landið!
Nú var tekið að rigna.
Og stormurinn fór vax-
andi. í hvert sinn sem ný
vindhviða þaut yfir isinn
var eins og tekið væri
sterkum höndum um
fætur drengjanna og
reynt að skella þeim
flötum.
Nú sýndist Pétri
grilla i land.
,,Er það mögulegt að
við séum komnir alla
leið,” spurði hann. En
um leið og hann sleppi
orðinu staðnæmdust
baðir drengirnir skyndi-
lega. Þeir urðu agndofa
af skelfingu og þeim
fannst iskrandi kuldi
fara um allan likamann.
Þeir voru staddir á is-
brún, en fyrir framan þá
æddu úfnar öldur þar
sem isjakar byltust
til og rákust hver á
annan. Drengirnir litu
hver á annan. En áður
en þeir kæmu upp
nokkru orði kvað við
brestur mikill rétt hjá
þeim. Þeir ætpu upp yfir
sig af skelfingu, og áður
en þeir vissu af stóðu
þeir báðir á isjaka, sem
var á að giska niu fer-
metrar að stærð.
,,Við skulum stökkva
upp á skörina!” æpti
Hans. En það var um
seinan. Jakinn var
umflotinn freyðandi
vatni. Pétur hafði leyst
af sér skautana til þess
að renna siður út af
jakanum, sem ruggaði
og hallaðist á ýmsar
hliðar i vatninu. Hans
fylgdi dæmi hans, og
rétt á eftir hallaðist
jakinn svo mikið, að
skautarnir runnu út af
honum og hurfu i sjóinn.
Stormurinn fór vax-
andi og það rigndi án af-
láts. Til allra hamingju
varð isjakinn þakinn
krapi, og þvi minni
hætta á að drengirnir
rynnu út af honum
Hvorugur þeirra mælti
orð af vörum. Báðir
voru þeir svo ótta-
slegnir, sem framast
mátti verða, enda var
það ekki undarlegt. Það
er enginn gamanleikur
að vera staddur á litlum
isjaka úti á ólgandi sjó
og berast þar fyrir vindi
og straumi.
,,Nú erum við
áreiðanlega komnir
i strauminn, sem
liggur út að Húsabæjar-
þorpinu,” sagði Pétur.
Han kraup á kné og
fórnaði höndum. Nú var
hann ekki lengur sá hug-
djarfi Hans, sem jafnan
var fremstur i flokki að
finna upp á nýjum uppá-
tækjum. Nú var hann
verulega hræddur, og
honum var ljóst, að litil
eða engin bjargarvon
var. Hann fór, að hafa
yfir gamla barnabæn, og
Pétur tók undir með
honum. Jakann rak með
hraðri ferð út eftir firð-
ínum.
„Hugsaðu þér,” sagði
Pétur, ,,hvað pabbi og
mamma hljóta að vera
orðin hrædd um okkur.”
Hans kinkaði kolli.
Svo þögðu báðir um
stund. Hvorugur þorði
að hreyfa sig. Jakinn
ruggaði svo mikið vegna
öldugangsins, að þeir
áttu fullt i fangi með að
verjast þvi að renna út
af honum. Þeir voru
höldvotir af rigningunni
frá hvirfli til ylja og
nötruðu af kulda.
,,Pétur, ” hrópaði
Hans allt i einu. ,,Ef við
erum i Húsabæjar-
straumnum, og ef okkur
rekur út i gegnum
sundið hjá Húsabæ er
engin bjargarvon fram-
ar.”
Við þessa ægilegu til-
hugsun gátu drengirnir
ekki varizt gráti. Hvað
áttuþeir að taka til
bragðs? Það var ekki
annað sýnilegt, en að þá
ræki út i opinn dauðann.
Allt i einu sáu
drengirnir ljós fram-
unda.
„Húsabær”! hrópaði
Hans.
,,Það er hjá Eiriki
gamla fiskimanni,”
sagði Pétur.
Rétt á eftir barst
neyðaróp gegnum
storminn og myrkrið.
Það voru drengirnir,
sem æptu af öllum kröft-
um, til þess að reyna að
verkja eftirtekt Eiriks
gamla fiskimanns.
Eirikur gamli fiski-
maður sat fyrir framan
arininn og naut hlýind-
anna af eldinum, sem
logaði glatt undir kaffi-
katlinum. Það var not-
legt að sitja þarna, og
þegar stormurinn
nauðaði úti fyrir, og
njóta ylsins. Eirikur
gamli hugsaði til löngu
liðinna daga, þegar
D?
K
U
o
U