Tíminn - 18.12.1973, Blaðsíða 57

Jólablað 1973
TÍMINN
57
Kct — Málverk eftir Jónas Guftmundsson.

Hótelmenning er eitt
þeirra orða, er vér stein-
aldarmenn og duggarar
höfum lært í siðustu
skreiðarferð. Við sjáum í
anda hvíslandi stúlkur á
hótelum, virðulega menn,
og sálin ilmar af frönskum
kartöflum og file. Tíu
tungumál suða vinalega í
eyrunum og þú gjörir þig
alþjóðlega hæverskan á
svipinn og spyrð sjálfan
þig í laumi, hvernig fara
muni um kopp til að hafa
undir rúmið og glas undir
tennurnar. Þú verður að fá
kopp og glas undir
tennurnar.
Við ókum áfram og rykið
þyrlaðist undan hjólunum.
Við öndum að okkur jaröefnum
og fyllum lungun af grágrýti og
jökulleir og óvitinn skælir, þvi
hann hatar þetta óendanlega
þurra land og votar mýrarnar.
Svo þolir hann illa þessa gulu
kaplamjólk, sem konurnar gefa
honum á pelann. t stórum plast-
poka eru bleyjurnar og ilma eins-
og gamalt hraðfrystihús, sem
þjáðst hefur af ammoniaksleka
um langt skeið.
Áfram — áfram, yfir vatnssósa
landið, yfir jökulleir, yfir vind-
barin holt og yfir mosabreiður og
lyng. Bráðum er komin nótt og þá
munt þú leggja þig til svefns i
drifhvit lök, og herbergið ilmar
eins og nýtekin gröf i kirkjugarði.
Þú byrjar áð hugsa.
— Til hvers eru hótel? — Fyrir
hvern eru hótel? Eru þau fyrir
mig, fyrir þig. fyrir duggara, sem
fara með lóðir, fyrir blóðlaus
gamalmenni, sem koma til að
skoða fugla. fyrir þýzkar kelling-
ar, sem koma til að éta molasyk-
ur hjá einu þjóðinni, sem er svo
vitlaus að hún sparar ekki sykrið
á hótelunum. Nei enginn veit.
Kannske eru hótel bara fyrir þá,
sem eiga hótelin og brytja sauða-
ket meö exi ofan i rútufólk og
simamenn. — og sál þin verður
svo undarlega hljóð og þú byrjar
að gráta hægt með barninu.
— Nei ekki þar. I guðsbænum
ekki þar, og ég heyri sorgina i
hjarta konunnar. Þeir drepa þig
— og við höldum áfram gegnum
einmana landið. Höldum áfram
að anda að okkur jörðinni, sem
við elskum svo heitt. Okkur svið-
ur i lungun undan sandinum og
hann sezt i tennurnar og þú brýt-
ur kornin með lágum smelli, eða
var það kannske glerungurinn,
sem brast, og þú byrjar að hugsa
um vatn. Ylvolgt vatn, sem flæðir
yfir andlit þitt og likama, og þú
sérð sápuna freyða, og það fer
unaður um sálina. Tonn eftir tonn
renna um andlit þitt og brjóst og
skola burt öllu. I.ika óþvegnu
bleyjunum, sem nú ilma eins og
soðið hland i ullarþvotti. Þessa
beiska holdmikla hlandlykt, sem
leggst ylir sál þina og hjarta.
Áfram, ál'rain, og þú heyrðir
banaslunurnar og beinbrotin i
undirvagninum, og nú vorum við
komin ylir heiðina, þar sem
Kivanisklúbburinn eöa Læons-
klúbburinn voru búnir að koma
upp húsi til að sofa i á veturna.
Það er fullt af dósamat og plástr-
um, og nú sáum við hótelið og sá-
um, að nú gálum við fengið leigða
hesta.
Þegiðu sagði konan, þegar ég
l'ór að spyrja hana, hvað hún
hcldi, að maður gerði við giimlu
heslana, ef maður ælli hótel.
Þegiðu, og það var eins og
hvöss orðin ristu sundur radd-
böndin, og ég þagði.
Við borðum þarna, sagði ég
og lók af skarið. Kg hægði á.
Þetta var stórt hótel og vindur-
inn hafði sogið allan merg úr
húsaviðunum og sorfið blauða
steypuna inn úr múrhúðuninni.
Bráðum þyldu veggirnir ekki
meiri dragsúg og þá hryndi þakið
ylir jörðina með lágum smelli,
eins og þegar Ijósapera skellur á
steingólf.
Barnið hælti að gráta, þegar
það sá hólelið, og það setli upp
sama angislarsvip og húsið. Við
gengum inn hægt og fórurn að
hugsa um allt pensilimð, sem
ma-tli vinna úr andrúmsloftinu.
Liklega helur (iuðm. Kriðjónsson
sofið hér, þegar hann skrifaði
(iamla heyið, og fótalak okkar
glumdi i þurru húsinu og dó i
morknum veggjunum.
'Það var enginn inni. Enginn
gestur enn á lili. Djöfullinn.
Kannske eru þeir i útreiðatúr
og borða svo hestana sina, þegar
þeir koma heim, hugsaði konan
meðsér og horfði reiðilega á mig.
Djöfull.
Kg barði i borðið með hringl-
unni og það glumdi i salnum, eins
og i tómri mjólkurstöð. Ilúsið
skalf af hræðslu. En svo kom
stúlka og hún horfði a mig neðst
og svo uppeítir, og ég fann augu
hennar klifra upp eftir mér,
strjúkast við skorpna húðina. Kg
roðnaði. Svo horfði hún eins á
konuna og svo lárött á barnið. ()g
svo lcit hún upp og sagði ekkert.
Kg brosli.
Við....ætluðum að fá að
borða. Hún klifraði upp cftir okk-
ur aftur með augunum og sagði
ekkert, en kinkaði kolli full af
meðaumkun. Liklega lá henni við
að skella upp úr. Borða hör. Þetta
hlaut að vera bandvitlaust fólk!
— Hvað er i matinn, spurði ég
og reyndi að gera mig alþjóðleg-
an á svipinn?
- Ket.
Ket?.
Hún horfði á mig fast: — Ket.
Nú kom lágvaxinn maður i
hvitri, gamalli skyrtu inn, og
hann gekk eins og hann væri að
olboga sig fram gegnum vatns-
flaum. Það var vertinn.
— Er verið aö afgreiða, spurði
hann og varaðist að láta straum-
inn skella sér um koll?
Þau báðu um ket, svaraði stúlk-
an, og þau hurfu og við heyrðum
skóhljóð þeirra hripa niður milli
gisinna gólffjalanna.