Tíminn - 16.11.1975, Blaðsíða 32

32
'TÍMINN
Sunnudagur 16. nóvember 1975.
Dekurbarnið
(írskt ævintýri)
Einu sinni bjuggu rik
hjón, sem hétu
Duirmuid og Mella, i
kastala nálægt
Erne-vötnunum á ír-
landi. Þau áttu eina
dóttur barna. Hún hét
Aisling og var yndi for-
eldra sinna og eftirlæti.
Hún var lika allra barna
laglegust, og þau létu
allt eftir henni. Afleið-
ingin varð sú, að Aisling
litla hugsaði aðeins um
sjálfa sig.
— Elsku, hjartans
barnið okkar verður að
fá allt sem það vill, var
móðir hennar vön að
segja.
— Já, sagði faðirinn
og kinkaði ákaft kolli. —
Hún er eina barnið okk-
ar, og við verðum að sjá
til þess að hún þurfi
aldrei að horfa upp á
eymd eða þjáningar. Við
erum sem betur fer nógu
rik til þess að uppfylla
óskir hennar. En það
verður sannarlega erfitt
að finna eiginmann við
hennar hæfi.
— Hún verður að gift-
ast rikum og myndar-
legum manni, sagði þá
móðirin. — Manni, sem
aldrei neitar henni um
nokkurn hlut.
Það var aðeins ein
manneskja i kastalan-
um, sem gat haft áhrif á
Aisling. Það var Ina
móðursystir hennar.
Hún gerði sér grein fyrir
þvi, að stúlkan var gjör-
spillt af eftirlæti. Hún
skildi lika skapgerð
hennar og vissi, að i eðli
sinu var hún bæði ljúf og
góð.
— Heyrðu, Aisling,
sagði Ina eitt sinn. —
Reyndu að muna, að þú
ert ekki ein i heiminum.
— Ég veit það vel,
svaraði Aisling. — En
pabbi og mamma segja
að ég eigi ekki að vera
að brjóta heilann um
það, hvemig öðrum lið-
ur, ég eigi bara að hugsa
um sjálfa mig.
— Jæja, góða, sagði
Ina og stundi þungan. —
Gætirðu samt ekki reynt
að vera dálitið betri og
hugulsamari við aðra? í
morgun kom ég að
vesalings Leliu grát-
andi, vegna þess að þú
hafðir verið svo vond við
hana.
— Nú, hún getur
sjálfri sér um kennt.
Hún var svo vitlaus að
færa mér bláan kjól i
staðinn fyrir rauðan,
sagði Aisling með fýlu-
svip.
— Hún hefur þjónað
þér dyggilega siðan þú
varst barn, sagði þá Ina,
— og þú ættir að vera
henni þakklát i stað þess
að hella yfir hana
skömmunum sýknt og
heilagt.
— Þú ert alltaf að
gagnrýna mig, svaráði
Aisling, og samt þykir
mér gott að tala við þig.
Liklega verður maður
leiður á sifelldri
bliðmælgi og finnst
tilbreyting i svona
nöldri.
— Jæja, sagði Ina og
gat ekki að sér gert að
hlæja. — Er ég svona
slæm? Siðan leit hún út
um gluggann og sagði:
— Þarna sé ég Ronan
á hestinum sinum. Hann
er greinilega að biða eft-
ir þér.
— Iss, sagði Aisling.
— Hann getur beðið.
Ronan var sonur ann-
arra rikra hjóna, sem
bjuggu þarna skammt
frá. Hann var einbirni,
eins og Aisling og þau
höfðu leikið sér saman
frá barnæsku. Þótt
Ronan væri eldri en
Aisling var það ævinlega
hún, sem valdi leikina
og réð ferðinni.
Árin liðu og Aisling og
Ronan voru nú orðin
fullorðin. Hún var jafn-
vel ennþá fallegri núna
en hún hafði verið sem
barn. Ronan var lika
mjög glæsilegur, ungur
maður og hann var
hvers manns hugljúfi.
En hann var ákaflega
einmana, þvi að hann
hafði misst báða for-
eldra sina, meðan hann
var enn bam að aldri.
Ronan elskaði Aisling og
vildi ekkert fremur en
að giftast henni, en hún
kaus að vera áfram
dekurbarn foreldra
sinna og leit ekki við
honum.
Dag nokkurn tóku Ina
og Ronan tal saman.
— Þú ert einmana,
Ronan sagði Ina. Ef ég
væri i þinum sporum,
færi ég i ferðalag og
litaðist um i veröldinni.
— Þú hefur liklega
rétt fyrir þér, svaraði
Ronan. — Aisling vill
ekki giftast mér og þess
vegna er ekkert þvi til
fyrirstöðu að ég fari
burt.
— Sendu mér linu
öðru hvoru, sagði Ina, —
og ég skal reyna að
senda þér fréttir héðan.
En vertu ekki of lengi i
brutu. Þú mátt ekki
gleyma þvi, að írland er
ættland þitt.
— Haföu ekki áhyggj-
ur af þvi, svaraði hann.
— Ég kem áreiðanlega
aftur. Ég ætla að biðja
hann Connel, sem er
trúr og tryggur þjónn
minn, að lita eftir jörð-
inni fyrir mig.
— Og ég skal sjá til
þess að allt gangi sinn
gang innan dyra, lofaði
Ina.
Skömmu siðar hélt
Ronanaf stað i ferðalag-
ið og kvaddi ekki nokk-
urn mann.
Dag nokkurn bað
Aisling Inu frænku sina
að senda eftir Ronan,
þvi hana langaði i út-
reiðatúr.
— Ronan kemur ekki,
svaraði Ina.
— Kemur ekki, át
Aisling upp eftir henni.
—Auðvitað kemur hann,
ef ég krefst þess.
— Hann er farinn til
útlanda sagði Ina.
— Hvers vegna sagði
hann mér ekki að hann
væri að fara? Og hvers
vegna kvaddi hann mig
ekki? spurði Aisling.
Hún var orðin náföl, og
henni leið greinilega
ekki vel.
— Hefði þér ekki verið
nákvæmlega sama?
spurði Ina næstum þvi
hæðnislega.
Aisling flýtti sér út úr
herberginu, og nokkru
seinna fann Ina hana
hágrátandi úti i garði.
Ina var ákveðin i að
lækna Aisling af eigin-
girninni. Hún vissi sem
var, að stúlkan myndi
aldrei eignazt sanna vini
og yrði ekki hamingju-
söm, fyrr en henni hefði
lærzt aðhugsa meira urri
aðra og minna um sjálfa
sig.
Með þetta i huga fór
hún á fund gamallar
konu, sem hún hafði
þekkt frá þvi að hún var
barn að aldri. Þessi.
Þessi gamla kona hét
Lasar og var
fjölkunnug.
— Hvað get ég gert
fyrir þig? spurði Lasar,
þegar hún hafði boðið
Inu sæti.
— Mig langar til þess
að biðja þig að beita
töframætti þinum til
þess að mýkja hjarta
Aisling frænku minnar
og gera hana betri og
hugulsamari.
— Það get ég, svaraði
Lasar. En þá verður hún
lika að horfast i augu við
eymd og hættu og leggja
sitt af mörkum til þess
að hjálpa bágstöddum
og bjarga þeim, sem i
lifsháska lenda.
— Hvernig i ósköpun-
um á að koma þvi I
kring? spurði Ina og var
nú orðin vondauf um að
henni tækist að hjálpa
frænku sinni. — Foreldr-
ar hennar hafa frá upp-
hafi hlift henni við öUu,
sem óþægilegt gæti
talizt.
— Eru foreldrar
hennar heima núna?
spurði Lasar.
— Nei, svaraði Ina.
Þau fóru að heimsækja
vini sina og koma ekki
aftur á næstunni.
— Hvers vegna fór
Aisling ekki með þeim?
— Þau báðu hana að
koma lika, en hún vildi
heldur vera heima, og