Tíminn - 28.11.1976, Qupperneq 36

36
Sunnudagur 28. nóvember 1976
TÍMA- spurningin
Hvað ér bezt við að búa hér i Stykkishólmi?
Þorsteinn Aóalsteinsson málarameistari: — Mjög fjölbreytt
félagslif og góö aðstaBa til ýmiskonar útiveru eins og t.d. eyja-
feröa.
Guörún Hjálmarsdóttir starfsstúlka á sjúkrahúsinu: — Hér er
fallegt og hér er maöur fljótur aö kynnast góöu fólki.
Sigriöur Jóhannesdóttir húsmóöir: — Annars hagir eru hér eng-
um óviðkomandi og þvi getur maöur veriö óhræddari um börnin
en annars staöar.
Þuriöur Glsladóttir húsmóöir: — Hér er víösýnt og heilnæmt
sjávarloft og allir ibúar staöarins alúölegir.
Andrés Kristjánsson pipulagningarmaöur og ritari hestamanna-
félagsins: — Noröaustanáttin sem hér blæs 364 daga á ári, svo
maöur er oröinn vindþurrkaöur um áramót.
lesendur segja
Enn um Alviðru
Iframhaldi af skrifum i fyrri
viku um Alviðru hefur Helgi
Þórarinsson sent Timanum
eftirfarandi:
Þann 27. mai 1975, kom ég til
að sækja laun min fyrir mai-
mánuö og eftirstöðvar frá
vetrinum, þvi þessar kaup-
greiðslur höfðu engan veginn
farið reglulega fram. Var mér
þá tilkynnt, að Alviðru-nefndin
hefði komizt að þeirri niður-
stöðu að hætta að borga mér,
fékk ég þvi ekkert i þetta skipti.
1 upphafi ábúðar 1974 samdist
munnlega um fria oliu, sem
fyrirvaralaust var tekið af þann
1. sept. Aldrei kom til tals að
hætta oliuúttekt af þeirra hálfu
og kom þetta þvi mér illa á
óvart, enda er ibúðarhúsið afar
dýrt i kyndingu, u.þ.b. 56.000.00
á mánuði, og algjörlega
óeinangrað. 1 upphafi voru mér
settar skorður i bústofnskaup-
um, vegna þess að þeir ætluðu
að vera með búfjártilraunir
vegna beitarþols. En siðan kom
sú staða upp, að friða skyldi
landið fyrir sauðfé. Þá ætluðu
þeir að vera með fóðurtilraunir
á mjólkurkúm, og átti ég að sjá
um þær að Laugardælum. Sat
ég þá fund á Búnaðarskrifstofu
Suðurlands, hafði þetta þá
aldrei borið á góma, eins og
framkvæmdastjóri Landvernd-
ar vildi vera láta.
Eftir þetta ákvaö fram-
kvæmdastjórinn, að ég skyldi
reka eigið bú, þvi að jörðin yrði
aðvera byggð. Varmérþá heit-
ið fullum stuðningi. Fyrir-
greiðslan sem ég fékk var
tryggingavixill um mánaða-
mótin mai-júni 1975. Þessi vixill
fór sem trygging fyrir bústofns-
kaupaláni. Einnig ætluðu þeir
að baktryggja mig þegar lánið
kæmi, þvi ekki mátti veðsetja
jörðina. Gekk ég fast eftir þessu
frá þvi i júni þar til i ágúst, en
varð þá að leita annað. Þó var
búið að segja þetta tilbúið hjá
sýslumanni, og er þangað kom
hafði hann heyrt þessa getið.
Þetta kallast vist fyrirgreiðsla
hjá þeim.
Þegar ég svo var búinn að fá
aðstoð frá öðrum aðiljum kom
framkvæmdastjóri Landvernd-
ar með hávaðasömum
svi'virðingum um mig og mina,
svo ég sá þann kost vænstan að
visa honum á dyr. Hann hefði
sjálfsagt átt að taka þáttigrein
þeirra Páls og Hákonar, þar
sem hann sá um allar Vlðræður
við okkur. En Páll og Hákon
komu þar hvergi nærri.
Þótt svo að Hákon og Páll hafi
heyrt það á skotspónum, að ég
væri fluttur frá Alviðru hefði
þeim verið það i lófa lagt að at-
huga það nánar, með þvi að
ræða við mig.
Ibúðarhúsið er eins og áður
hefur komið fram óibúðarhæft,
og flúði ég úr þvi af illri nauðsyn
og yfir á næstu jörð, og sér vel á
milli bæja. Það hefur lengi
þekkzt, að skepnum hafi verið
gegnt af annarri jörð en búið er
á. Þar við bætist, að húsið er af-
ar dýrt i kyndingu, eins og áður
greinir, og varð ég þvi að stunda
aðra vinnu með búskapnum, og
hefur það ásamt votviðrasamri
tið tafið mig i heyskap. Það er
af sá timi, að klæða börnin
vettlingum og húfum fyrir
svefninn, en þetta gæti ég lagt á
mig ef ég væri einn, en þvi er
ekki fyrir að fara. Þar að auki
liggur klóakiö beint ofan i grunn
hússins, og getur hver hugsandi
maður imyndað sér þann að-
búnað i timburhúsi.
Rétt er það, að 3 kálfar eru i
fjósinu,þviaðkýrnar urðum við
að selja vegna uppsagnar 1. júni
1977. En það hefur ekki verið
stundlegur friður með blessaða
kálfana fyrir sýslumanni, sem
sendir lögreglu til.að fylgjast
með þeim, þó svo ég sé á staðn-
um við vinnu.
Haustið sem ég kom að Al-
viðru var um það talað, að ég
fengi áburð á túnin eins og ég
teldi mig þurfa. En Landvernd
fær úthlutað áburði frá rikinu,
að sögn framkvæmdastjórans,
og er það ekki eftir mér haft að
Landvernd fái hann fritt, það er
mál, sem ég tel mig ekki þurfa
að kanna. Þar við bætist, að ég
fékk 8 tonn en ekki 4 tonn, eins
og fram kemur i umræddri
grein.
Varðandi samning, átti hann
að liggja fyrir þegar við flúttum
að Alviðru. En þrátt fyrir itrek-
aðar tilraunir i þá átthefur hinn
upprunalegi samningur aldrei
litið dagsins ljós. Margar ferðir
gerði ég mér til Reykjavikur i
þvi augnamiði að samningurinn
lægi fyrir, og varð ég loks að fá
mér mann til aðstoðar sem bú-
settur er i Reykjavik, þvi þetta
tók frá mér mikinn dýrmætan
tima.
Loks i júli i sumar birtist upp-
kast að samningi, ef samning
mætti kalla, þvi hann liktist
einna helzt tjaldstæðisleigu, og
ekkert skyldur þeim samningi,
sem um var talað i upphafi og
gátu þeir samkvæmt þessum
samningi tekið svo og svo mikið
af landi, bæði ræktuðu og órækt-
uðu undan ábúð þegar þeim
sýndist svo. Það skrif'ár enginn
undir slikt og þvilikt. Að lokum
skal tekið fram, að við úttekt á
jörðinni mætti aldrei nema ann-
ar úttektarmaðurinn — sem er
hreppstjóri. Neitaði hann öllum
óskum okkar um aðstoðog einn-
ig neitaði hann að kalla til odda-
mann eftir okkar ósk, á þeirri
forsendu, að sýslumaður væri
þegar á staðnum til að varð-
veita eignir sinar. Sér til vernd-
ar höfðu þeir kvatt til lögreglu.
Það skal skýrt tekið fram, að
um viðskilnað er ekki hægt
að tala, þvi hann hefur ekki átt
sér stað.
Þegar við fluttum að Alviðru
stóðu allar vélar úti, óvarðar og
i hirðuleysi og hey-ruddi á tún-
um, i húsagarði og i skurðum.
Þeir hafa sjálfsagt tekið vélarn-
ar af jörðinni til þess að stoppa
mig af við haustverkin, til þess
að úthrópa skussaskap af minni
hálfu og til að reyna að finna af-
sökun fyrir hegðun sina.
Helgi Þórarinsson
Alviðru
Gærumálið
Svohljóðandi grein um
„gærumáliö” birtist i Degi
„Gærumálið”, er svo mætti
nefna, er gott dæmi um það,
hvernig óvönduö umræða getur
snúið einföldum staðreyndum
upp I andstæðu þess, sem kunn-
ugir vita sannast og réttast.
Ekki mun um þaö deilt, að IBn-
aðardeild Sambandsins hefur
unniðmerkt brautryðjandastarf
á sviði fullvinnslu ullar- og
skinnaafuröa. Þegar skinna-
verksmiðjan Iðunn eyðilagðist I
eldi fyrir nokkrum árum báru
forráðamenn Sambandsins
gæfu til þess að láta reisa stærri
verksmiðu og betri á rústum
hinnar fyrri. Meö framtaki
þessu var stefnt að fullvinnslu
innanlands á öllum tiltækum
gærum. Nú er svo að sjá sem
þessu marki sé náð. Er það von-
um fyrr og kannski ekki fyrir
það að synja, að fleiri hafi viljað
taka þátt i endasprettinum, en■'
rúmast gátu á brautinni. A.m.k.
er nú I fullri alvörú talað um
skort á hráefni til handa
islenzkum sútunarverk-
smiðjum. En það er gömul
saga, að margir vilja feta í slóð
þeirra brautryðjenda, sem i
upphafi báru gæfu til þess að
velja sér rétta leið og rétt verk-
efni.
Þá er að vikja að Pólverjum,
sem löngum hafa verið stór-
tækir i kaupum á islenzkum
gærum. I ár höfðu þeir sett það
skilyrði fyrir umfangsmiklum
viðskiptum I sútuðum gærum,
að þeir fengju einnig keypt
100.000 stk. af ósútuðum gærum.
Þegar þetta skilyrði var fram
sett, mun enginn hafa séð fyrir
þann hráefna skort hjá innlend-
um sútunarverksmiðjum, sem
nú er talað um. Þótti þvi sjálf-
sagt að selja Pólverjum þessar
100.000 ósútuðu gærur. Eins og
ráðuneytisstjóri viðskiptaráðu-
neytis hefur séð sig knúinn til
þess að taka fram' opinberlega,
var gengið frá málinu I fullu
samráði við ráðuneyti hans, og
kom það i hlut Búvörudeildar
Sambandsins að annast af-
greiðslu til Pólverja á hinu til-
greinda magni.
Hér eru þá komnir frum-
drættir „fréttarinnar” og’
„fréttin” verður eitthvað á
þessa leið: Hinn voldugi auð-
hringur SIS vill heldur selja
Pólverjum óunnar gærur en
selja þessar sömu gærur til
sútunarverksmiðju á Sauðár-
króki, sem á i samkeppni við
sútunarverksmiðju auðhrings-
ins á Akureyri. Sá aðili, sem
lengst og meö beztum árangri
hefur unnið að fullvinnslu is-
lenzkra skinnaafurða, er þannig
stimplaður frammi fyrir alþjóð
sem sérstakur fjandmaður is-
lenzks iðnaðar.
Ekki er að efa, að þeim, er
settu „fréttina” saman, hafi
þótt dagsverkið gott. Þeim, sem
fylgzt hafa með starfsemi Iðn-
aðardeildar Sambandsins mun
kunnugt, að forráðamenn
deildarinnar hafa jafnan iagt
stund á góð samskipti við önnur
iðnfyrirtæki. Munu þess dæmi,
að leitað hafi verið til deildar-
innar um tækniaðstoð til handa
iðnfyrirtækjum einkaaðila, sem
áttuierfiðleikum og sú tækniað-
stoð þá að sjálfsögðu látin i té.
Efalitiö mundi það gleðja
alla, sem bera hag islenzks
iðnaðar fyrir brjósti, og þá ekki
hvað sist forráðamenn Sam-
bandsins, ef hægt væri að koma
málum svo fyrir, að Sútunar-
verksmiðjan á Sauðárkróki
yfirtæki þessar 100.000 gærur af
Pólverjum. En þeir sem vilja
lita á málin af sanngirni verða
að skilja, að hér er ekki lengur
við að eiga Búvörudeild Sam-
bandsins. Eina lausnin er aö fá
Pólverja til þess að falla frá þvi
skilyrði, sem þeir settu i upp-
hafi. Eðlilegir forgöngumenn i
sliku máli eru að sjálfsögöu
þeir, sem telja sig þurfa á þess-
um gærum að halda.
Hafliði Guðmundsson.