Tíminn - 05.12.1976, Blaðsíða 32

32
Sunnudagur 5. desember 1976
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Asíu
hún verið i slikri veizlu.
Þessa tunglskinsbjörtu
hitabeltisnótt liðu
stundirnar allt of fljótt.
En hve það var dásam-
legt að gleyma öllu
nema dansinum og gleð-
inni.
Nú var ferðaáætlunin
þannig ráðin, að þau
systkinin færu ásamt frú
Curgon og hennar
fylgdarliði áfram með
skipi til Indlands. En
Persaflói er þannig sett-
ur, að venjuleg stór-
skipaleið liggur ekki um
hann. Skipaferðir til
Indlands eru þvi fremur
strjálar. Árið 1913 var
þetta ekki betra. í
áætlunarferðum milli
Bushire og Indlands var
aðeins eitt stórt flutn-
ingaskip með dálitlu
farþegarúmi. Þetta skip
lá nú einmitt i Bushire
og losaði þar vörur.
Ofurstinn og frú Curgon
fóru út i skipið, til að
spyrjast fyrir um far til
Indlands. Þeim leizt
fremur illa á alla aðbúð
farþega i þessu skipi, og
frúin kveið fyrir að ferð-
ast með þvi álla þessa
löngu sjóleið i óþolandi
hita. Það bætti heldur
ekki úr skák, að skipið
átti viða að koma við.
En þá fékk yfirmaður-
inn á einu herskipinu,
sem hét „Furious”,
óvænt simskeyti um að
fara til Bombay á Ind-
landi, en þar átti að
halda flotaráðstefnu.
Strax og þessi ferð var
ráðin, bað ofurstinn
yfirmanninn leyfis að
systkinin og frú Curgon
mættu fara með, en
sjálfur ætlaði hann að
taka sér far með skipinu
til Bahreineyjanna. Þar
átti skipið að taka oliu-
biigðir til ferðarinnar.
Siðan ætlaði ofurstinn að
yfirgefa samferðafólkið
og byrja skyldustörf sin
i borginni Bender Abbas
við Persaflóann, en þar
höfðu brotizt út óeirðir.
Skipstjórinn var strax
fús til að taka þessa far-
þega. Hann sagðist vel
geta látið einhverja
unga liðsforingja rýma
klefa sina i skipinu, og
þar gátu farþega^nir
fengið þægileg herbergi
til umráða. Þjónn frú
Curgon og herbergis-
þernan fengu lika hvort
sinn svefnklefa.
Skipið átti ekki að
leggja upp i þessa ferð
fyrr en eftir viku, og
þann tima dvaldi ferða-
fólkið i bústað sendi-
sveitarinnar. 1 indælum
trjágarði kringum hin
veglegu stórhýsi voru
skuggasælir staðir, sem
skýldu fyrir brennandi
miðdegissólinni, og
þjónustuliðið gerði allt,
sem hægt var, til þess að
ferðafólkinu gæti liðið
sem bezt. Þegar einni
veizlunni lauk, tók önnur
við. Ofurstinn hélt sjálf-
ur iburðarmikla veizlu
til heiðurs frú Curgon.
Var hún haldin úti i
garðinum með dansi og
hljóðfæraslætti. Oft var
dansað úti i herskipinu á
kvöldin. Berit fannst
Bushire vera reglulega
skemmtilegur bær, og er
þó þessi staður þekktur
sem heitasti og leiðin-
legasti hafnarbær á
Asiuströndum. Aldrei á
ævi sinni hafði hún
skemmt sér svona vel,
og allir höfðu verið svo
innilega góðir og gest-
risnir við þau systkinin.
En eins og allar ævin-
týrasögur eiga sin sögu-
lok, eins átti þetta ævin-
týri lika sinn endi. Hinn
8. mai lögðu þau af stað
frá Bushire. Þótt Berit
þætti sárt að hverfa frá
öllum gleðskapnum i
Bushire, þá hlakkaði
hún lika til sjóferðarinn-
ar á þessu ágæta, stóra
herskipi. Ekki þurftu
þau heldur að láta sér
leiðast á skipinu, sem
var fullt af ungum,
skemmtilegum liðs-
foringjum. Hún minntist
þess, hve gaman hafði
verið að dansa á aftur-
þilfarinu.
Ofanþilja á skipinu
var allt hreint og fágað,
barnatíminn
en hvergi kolaryk og
óhreinindi, eins og
venjulega á gufuskip-
um. Skipstjórinn sagði
Berit, að þetta kæmi af
þvi, að i skipinu væri
oliukynding, og væri
„Furious” eitt af fyrstu
skipum flotans, sem
hefði losnað við kola-
kyndinguna. Var auð-
heyrt, að skipstjórinn
var dálitið hreykinn og
stoltur af skipi sinu.
Hann gleymdi að geta
þess, að þessi breyting
hafði þá litla reynslu
fengið og bilanir voru
tiðar, og slikt átti ein-
mitt að henda i þessari
för.
Eftir áætlun átti skipið
að vera komið til Man-
ama á Bahreineyjunum
næsta dag að morgni, en
þegar Berit kom á fætur
klukkan sjö um morgun-
inn, þá sá hvergi til
lands. Einn liðsforinginn
sagði henni þá, að um
nóttina hefði orðið
alvarleg vélbilun og
skipið gengi nú aðeins
sex sjómilur á klukku-
stund, i stað 25, ef allt
væri i lagi, þau kæmu
ekki til Manama fyrr en
seinni hluta dags. Ekki
var hægt að aðgæta eða
gera við þessa bilun fyrr
en þangað var komið.
Þessi tiðindi hryggðu
Berit minna en búast
hefði mátt við. Þeim
systkinum leið yndis-

o00po-O0
^ooooO°o
,o?S50°
t
- A nOn-o(
-°-o°oXDi
■T.-r.'O 7:
bORÐrfÐU fJ0 C>RWTÍiJfJ kRÚTTlB MÍtT_______________________J
lega á þessu skipi, og
þeim mátti standa á
sama um það, þótt dvöl
þeirra þar lengdist um
nokkra daga, og auk
þess fengu þau þá að
vera nokkru lengur með
frænda sinum, ofurstan-
um, en bæði höfðu þau
kviðið þeirri stund, er
þau yrðu að skilja við
hann.
Það var komið kvöld,
þegar skipið lagðist i
höfnina i Manama.
Klukkutima siðar kom
yfirvélstjórinn upp á þil-
far og sagði farþegum
það, að viðgerðinni yrði
ekki lokið á minna en
fimm dögum, og ef til
vill tækihún lengri tima.
Gufuleiðsla hafði
sprungið og ýmislegt
fleira hafði skemmzt.
Við þessu var ekkert
að gera. Annað skip var
ekki að fá, og eina leiðin
var að blða þess, að við-
gerðinni yrði lokið.
Fyrir sólaruppkomu
morguninn eftir (það
eru allir árla á fótum
i heitu löndunum) kom
enski sendiherrann i
Manama út i skipið.
Þetta var hávaxinn,
horaður Englendingur,
ættaður frá Liverpool,
sem fagnaði mjög skips-
komunni, og gladdist
yfir að fá að spjalla við
landa sina. í þessum
sjóðheita, arabiska
hafnarbæ voru fáir
Evrópumenn búsettir.
Sérhver skipskoma var
þvi gleðiefni og ekki sizt,
þar sem þetta var stórt
herskip. Hann sneri
strax máli sinu til far-
þeganna og sagði þeim,
að úr þvi að það hefði
annars átt að henda þá
að lenda i hálfgerðu
strandi, þá hefðu þeir
vissulega getað lent á
verri stað. Hann
íullvissaði fólkið um
það, að þessi hafnarbær
væri vel þess verður, að
ferðamenn heimsæktu
hann, og sér væri það
mikil ánægja og sönn
gleði, ef hann mætti
sýna þeim bæinn. Þetta
boð hans var vel þegið,
og seinni hluta dagsins,
þegar hitinn hafði ofur-
litið rénað, fór allt
ferðafólkið i land, nema
ofurstinn, sem þurfti að
sinna störfum um borð.
Þetta var regluleg
skemmtiferð um bæinn)