Fréttablaðið - 18.02.2006, Qupperneq 18

18. febrúar 2006 LAUGARDAGUR18
Draumareisur ehf. - ferða-
máti framtíðar!
Klukkan hálfníu lögðum við af stað
út á flugvöll í Lomé til að fljúga til
Parísar um nóttina og þaðan heim.
Á flugvellinum tók á móti okkur
ungur maður úr utanríkisráðu-
neytinu, sem fylgdi okkur gegn-
um innritun, sennilega til að sjá til
þess að Össur færi ekki með vitið
úr landinu. Í næsta lífi,
þegar ég sný aftur til jarðarinnar
sem kapítalisti og athafnaskáld,
ætla ég að setja upp háþróaða
ferðaþjónustu. Ég mun ráða til
starfa nokkra svæfingarlækna og
burðarmenn.
Viðskiptahugmyndin er þessi:
Ég get ekki verið eini maðurinn
í veröldinni sem er hundleiður
á að húka samanvöðlaður í flug-
vélum, þreyttur á að láta þukla á
mér í leit að morðtólum, búinn að
fá nóg af biðröðum við innritun,
bakveikur af að rogast með töskur
og pinkla. Það hljóta fleiri en ég
að láta sig dreyma um að losna við
þau óþægindi og þá niðurlægingu
sem er talið sjálfsagt að leggja á
flugfarþega.
Þetta mál væri hægt að leysa
með því að bjóða upp á nútíma-
lega ferðaþjónustu, Draumareisur
ehf. Kvöldið fyrir brottför mætir
svæfingarlæknir frá Drauma-
reisum heima hjá farþeganum
og svæfir hann í rúmi sínu. Hinn
sofandi farþegi er síðan tekinn og
stungið inn í notalegan sívalning.
Sívalningurinn er síðan fluttur út
á flugvöll og burðarmenn koma
honum fyrir í réttri flugvél og sjá
um að láta skoða vegabréf og far-
miða. Á áfangastað taka Drauma-
reisur við sívalningnum og flytja
hann og farþegann á gistihús og
taka síðan farþegann úr hylkinu
og leggja hann til í hótelrúmið
og breiða ofan á hann og stilla
vekjaraklukkuna á náttborðinu.
Einnig væri hægt að fara fram á
að láta taka upp úr töskunum gegn
vægu aukagjaldi.
Með þessu fyrirkomulagi
mætti breyta flugferðum úr
martröð í notalegan draum.
Draumareisur ehf. - ferðamáti
framtíðarinnar!
Það er mikill siður að kenna
flugvelli við hershöfðingja og
forseta. Við komum frá Eyad-
ema-flugvelli í Lomé og lentum
á Charles de Gaulle-flugvelli í
París í rauðabítið á mánudags-
morgni.
Frakkar eru yndisleg þjóð
og hafa skemmtilegt lag á því
að gera sjálfsagða og einfalda
hluti yfirgengilega flókna,
samanber frönsku existensjal-
istana sem skildu ekki einu
sinni sjálfir hvað þeir voru
að fara. Flugstöðin á CDG-
flugvelli er greinilega hönnuð
af existensjalista í mikilli til-
vistarkreppu. Hönnuðinum
hefur tekist að gera til-
tölulega einfalda byggingu
að dularfullu völundarhúsi
þar sem strandaglópar
ótal flugferða reika um
vitstola af örvæntingu
og þora ekki lengur að
spyrja til vegar, því
að við hvern vegvísi
villast þeir lengra
frá brottfararhliði
sínu. Þarna eru
dularfullir ranghalar sem kall-
aðir eru gervitungl eða satellítar
og leiðbeiningaspjöld með örvum
sem ýmist vísa beint upp í þak
eða niður í gólf. Svo ganga einnig
lyftur um bygginguna sem þjóna
þeim tilgangi einum að flytja
rammvillta ferðalanga aftur á
byrjunarreit.
Þegar við vorum að villast um
bygginguna vorum við svo hepp-
in að rekast á araba sem var að
selja þá ljúffengu brauðsnúða sem
frakkar kalla „croissant“ og gott
og sterkt kaffi. Endurnærð eftir
viðskiptin við arabann lögðum við
svo af stað að leita að Icelandair
í völundarhúsinu og fórum okkur
að engu óðslega því að við höfðum
sex klukkutíma til stefnu sem er
hæfilegur tími.
Heimkoman var yndisleg. Sól-
skin og níu stiga hiti.
■ ÞRIÐJUDAGUR, 14. FEB.
Dónalegur tölvupóstur
Næstu dagar fara
sennilega í að bíða
eftir að sálin í mér
rati heim aftur og
taki sér á
nýjan leik
b ó l f e s t u
í líkamanum.
Sálin í mannfólkinu er nefnilega
þannig gerð að hún getur ekki
ferðast hraðar en hestur getur
hlaupið. Þess vegna lendir maður
í sálarleysisástandi eftir ferða-
lög sem sumir kalla „jet-lag“ eða
þotuþreytu. Við þessu er ekkert
að gera annað en bíða og vona
að sálin komi skokkandi heim á
sínum hraða og taki aftur til sinna
daglegu starfa.
Þegar maður
er búinn að
vera að heim-
an í hálfan
mánuð þarf
maður að byrja
á því að svara
tölvupóstum.
Mín biðu 199
póstar. Þar af
um 30 frá blá-
ókunnugu fólki
sem einhvern
veginn hefur
haft uppi á
n e t fa n g i nu
mínu og vill
bjóða mér kostakjör á lostalyfinu
viagra eða hagstæðar aðgerðir til
að láta stækka typpið á mér. Það
er mér hulin ráðgáta af hverju allt
þetta fólk er sannfært um að ég
sé bæði náttúrulaus og lítt vax-
inn niður. Hver hefur verið að
breiða þennan orðróm út um
mig?

■ MIÐVIKUDAGUR, 15. FEB.
Al Capone og íslenskir
stjórnmálamenn
Í minni fjarveru hafa verið
haldin mikil og góð prófkjör á
landinu. Ég heyri lítið talað um
hvað við höfum fengið góða og
glæsilega frambjóðendur út úr
öllum þessum prófkjörum, en
þeim mun meira heyri ég fólk
býsnast yfir því hvað þetta
grín hafi kostað.
Menn fullyrða að það kosti
ekki undir fimm milljónum að
fá að bjóða sig fram í borg-
arstjórn sem þýðir að sjálf-
sögðu að þrátt fyrir lýðræði
geta fátæklingar ekki látið
sig dreyma um að eignast
kjörna fulltrúa úr sínum
hópi. Reyndar er mér
sagt að duglegir fram-
bjóðendur séu sponsor-
eraðir af öflugum fyr-
irtækjum sem elska
lýðræðið og vilja
styrkja það með
því að eignast hlutabréf í kjörnum
fulltrúum.
Sumir segja að fyrirtækin ætl-
ist ekki til þess að frambjóðendur
eða stjórnmálaflokkar láti greiða
koma á móti greiða eins og almenn-
ir mannasiðir gera ráð fyrir held-
ur styrki fyrirtækin pólitíkusa
og flokka þeirra til að kaupa sér
frið fyrir óþarfa afskiptasemi. Sé
þetta rétt þá er þetta sama sís-
tem og Al Capone sálugi kom á í
Chicago í gamla daga þegar hann
lét kaupsýslumenn borga sér pen-
inga til að afstýra því að fyrirtæki
þeirra yrðu fyrir óhöppum, rúðu-
brotum eða eldsvoðum. En þetta
getur varla verið rétt því að Al
Capone var ótíndur glæpamaður
en stjórnmálamennirnir okkar
eru vammlausir merkisberar lýð-
ræðis.
Samt er þetta soldið óviðkunn-
anlegt og skrýtið að það skuli ekki
vera settar einfaldar og skýrar
reglur um fjármál frambjóðenda
og stjórnmálaflokka svona til að
gulltryggja lýðræðið. Í landi þar
sem stjórnmálaflokkarnir hafa
svo miklar áhyggjur af velferð
þegnanna að bannað er að stjórna
bifreið undir áhrifum hlýtur að
vera hægt að tryggja öryggi lýð-
ræðis með því að setja reglur um
hvað stjórnmálaflokkar megi hafa
mörg prómill af „gjafafé“ í blóð-
inu við að stjórna landinu.
■ FÖSTUDAGUR, 17. FEB.
Fimbulvetur
Nú er farið að kólna. Ég vona samt
að það snjói ekki úr þessu. Mér
skilst að það sé fimbulvetur ann-
ars staðar í Evrópu.
Norskur vinur minn sem er
rithöfundur hefur ekki skrifað
nema fáeinar línur í allan vetur.
Hann fer út á morgnana og mokar
heimtröðina svo að börnin hans
komist í skóla. Þegar hann er
búinn að moka er hann örmagna
og verður að hvíla sig. Þegar hann
er búinn að hvíla sig er kominn
tími til að fara aftur út að moka
svo að börnin komist heim
úr skólanum og þannig
hefur veturinn liðið hjá
honum.
Ég stakk upp á því við
hann að hann keypti sér
vélknúið snjóruðnings-
tæki, en hann segir að
veðurfar á plánetunni sé
alltof óstabílt til þess að
það megi treysta því að
næsti vetur verði jafn-
harður og þessi sem
nú er að líða. Og þá
væri heimskulegt að
sitja uppi með fokdýr
snjóruðningstæki.
Með gjafafé í blóðinu
- frambjóðendur undir áhrifum
Í Dagbók Þráins Bertelssonar er skýrt frá Draumareisum ehf. - ferðamáta fram-
tíðar. Svo er fjallað um dónalegan tölvupóst, sagt frá Al Capone og spurt hversu
mörg prómill af gjafafé sé mátulegt að íslenskir stjórnmálamenn hafi í blóðinu.
■ SUNNUDAGUR OG MÁNUDAGUR,
12. OG 13. FEB.