Fréttablaðið - 18.02.2006, Qupperneq 26

18. febrúar 2006 LAUGARDAGUR26
Glænýr Saab
���������������� ����������������� ������ ����������������������������������������������������������������
* Við trúum þessu ekki heldur.
����������������������������������������������������������������������������������������������������������������
3.160.000*
Síðdegis sama dag eru land-festar leystar og þessi 150 þúsund tonna bátur siglir frá
höfn meðan tvö önnur loðnuskip
sigla drekkhlaðin inn. Um leið og
komið er út á opinn sjó byrjar mik-
ill öldugangur þó stilla sé í lofti.
Fjórtán skipverjar eru um borð
og var ekki annað séð og skynj-
að en að mórallinn væri góður.
Reyndar fékk Jón Sigurður að
kenna á hörku Sveinbjarnar Jóns-
sonar en hans hlutverk er að halda
vistarverum í skipinu þrifalegum.
Hann tók Jón Sigurð því engum
vettlingatökum þegar hann gerð-
ist sekur um að æða inn í sjón-
varpsherbergið á skítugum skón-
um. „Þetta er okkar annað heimili
og við verðum bara að ganga vel
um það,“ sagði hann ákveðinn.
Aðeins fjögurra klukkustunda
sigling er á miðin og þeim tíma
eyða menn saman í sjónvarpsher-
berginu eða í smóknum. Einnig
er alltaf gott að kíkja upp í brú
til Helga og Óskars Stefánssonar
stýrimanns.
Vélstjórar og hásetar eru vanir
að skjóta á hverja aðra og var
engin undantekning gerð að þessu
sinni. Nú vildi þannig til að Alfreð
Halldórsson, sem alla jafna er
vélstjóri, var háseti í þessum túr.
Því sagði einn skipverja við blaða-
mann svo Alfreð heyrði til, „þú ert
rosalega heppinn því þú færð að
sjá vélstjóra sem vinnur í raun.“
Á leiðinni út sýður Kristinn
Andersen saltkjöt og útbýr dýr-
indis uppstúf sem menn setja ofan
í sig af bestu lyst. Hann var einnig
tilbúinn með varúðarráðstafanir
vegna nýliðanna og hafði tilbúin
soðin egg og harðfisk en nær engin
leið er að kasta upp hafi menn lagt
sér slíkt til munns.
300 tonna kast
Uppi í brúnni er Helgi skipstjóri
og Óskar stýrimaður og góna þeir
á dýptarmælinn til að sjá hvort
eitthvað bóli á loðnu. Þegar dýpt-
armælirinn sýnir loðnutorfu sem
nær 20 faðma kætist karlinn í
brúnni. „Svo segja fræðimennirnir
að það sé engin loðna!“ kallar hann.
Hásetarnir bregða sér í gallana og
gera sig klára að setja út nótina.
Það er mikill handagangur í
öskjunni þegar nótin er sett út og
tvímenningarnir koma sér fyrir
upp á stýrishúsi þar sem þeir verða
örugglega ekki fyrir né eiga hættu
á því að ganga á víra eða reipi sem
eru út um allt dekk. Baujan með
ljósinu er farin út og svo er nótin
dregin hringinn í kringum væna
torfu sem karlinn í brúnni hefur
augastað á í dýptarmælinum. Loks
ná endar saman, nótinni er lokað
og hún dreginn að síðunni.
Loðnan kemur í ljós á yfirborð-
inu og mávar umkringja skipið
í von um að eitthvað falli þeim í
skaut. Þegar búið er að draga svo
mikið af nótinni inn að torfa er
orðin þétt við síðu skipsins er dæl-
unni slakað ofan í hana og senn
bera að líta loðnustrauminn í rennu
sem liggur niður í lest. „Þetta lítur
sæmilega út, ætli þetta séu ekki
200 til 300 tonn,“ segir Þorkell
Árnason skipverji á dekkinu. Það
reyndist ekki fjarri lagi því aflinn
reyndist vera 310 tonn.
Flottrollin fordæmd
Þar sem kvótinn er lítill, enn sem
komið er en margir Eyjamenn
vonast eftir auknum kvóta, er
reynt að gera eins mikil verðmæti
og hægt er úr aflanum. Ekkert
fer til bræðslu heldur allt í fryst-
ingu og er saltvatni dælt í lestina
svo loðnan verði sem ferskust
þegar henni er landað. Það er því
ekki kappsmál að koma með sem
mest hverju sinni að landi heldur
að koma með sem best hráefni og
klára kvótann jafnt og þétt enda
hefur fiskvinnslufólk í landi vart
undan að koma því í frystingu. Því
er ákveðið að halda til hafnar með
þennan afla.
Helgi og Jón Eyfjörð Eiríksson
eru báðir skipstjórar á Sighvati
og hvíldi Jón í þessum túr. Hann
hefur ekki farið leynt með þá
skoðun sína að flottroll séu var-
hugaverð veiðarfæri fyrir framtíð
loðnustofnsins fyrir þær sakir að
aðeins lítill hluti loðnunnar sem
verður á vegi trollsins endar í
pokanum en allt hitt vellur út um
möskvana og því er óvíst hversu
mikið af henni fer forgörðum.
Eins segir hann óvíst hvort loðn-
an þjappi sér saman aftur og haldi
stefnu sinni eftir að búið er að
ryðjast gegnum göngurnar með
flottrollum. Helgi kollegi hans
deilir þessari skoðun með Jóni
og einnig flestir skipverjar sem
blaðamaður ræddi við um borð.
Þetta er heit umræða í Eyjum og
Sigurgeir Brynjar Kristgeirsson,
framkvæmdastjóri Vinnslustöðv-
arinnar sem á Sighvat Bjarnason,
segir að hann hljóti að hlusta á
þessa gagnrýni sjómanna.
Haldið til hafnar
Það er létt yfir mönnum þegar
haldið er til lands þó flestir hefðu
viljað annað kast. Menn rífa sig úr
gallanum, þrífa sig og setjast svo
fyrir framan imbann eða dunda
sér inni í káetu sinni. Komið er
fram yfir miðnætti og því fátt
jafn freistandi en að leggja sig á
heimstíminu við hljóðið frá öldun-
um sem skella á síðunni og brakið
í vaggandi skipinu. Svefn er nefni-
lega ekki jafn sjálfsagður hlutur
út á á ballarhafi og í landi.
Klukkan að ganga fimm að
morgni er komið í Vestmanna-
eyjahöfn en ekki er hægt að hefja
löndun fyrr en seinni part dags
því mörg skip eru um hituna.
Þeir sem kynnst hafa veiðum
og vinnslu á þeim gula minnast
örugglega hamagangsins sem
fylgir löndun en þegar loðnan er
annars vegar er þessu öðruvísi
farið. Dælt er upp úr skipinu og
beint í hús svo menn verða henn-
ar varla varir. Reyndar fer þessi
auður okkar Íslendinga úr landi
án þess að nokkur hönd hér á landi
snerti hana.
Tvímenningarnir þakka áhöfn-
inni fyrir skemmtilega samveru
en ganga svo ringlaðir af sjóriðu í
Vinnslustöðina til að fylgjast með
því sem bíður afla næturinnar þar.
Loðnan verður japanskt lostæti
HÍFOPP ÆPTI KARLINN Búið er að draga
nótina innanborðs og verið er að slaka
henni aftan í skut. FRÉTTABLAÐIÐ/HARI
FJÖR Á DEKKINU Þarna er búið að draga nótina að síðu skipsins og verið er að slaka dælunni þar niður til að dæla aflanum í lest.
FRÉTTABLAÐIÐ/HARI
HELGI VALDIMARSSON Karlinn í brúnni
fylgist með loðnutorfunum á dýptarmælin-
um og heldur lyftist á honum brúnin þegar
20 faðma loðnutorfu bar þar að líta.
FRÉTTABLAÐIÐ/HARI
Fjöldi loðnuskipa er í Vestmannaeyjahöfn þennan
blíðviðris febrúarmorgun. Jón Sigurður Eyjólfsson
og Haraldur Jónasson eru nýkomnir í bæinn með
pokann á bakinu og vafra á milli skipa til að biðja
um pláss. Helgi Valdimarsson, skipstjóri á Sig-
hvati Bjarnasyni VE 81, ákvað að taka áhættuna
og hleypir tvímenningunum með á miðin.