Fréttablaðið - 09.05.2006, Blaðsíða 45

ÞRIÐJUDAGUR 9. maí 2006
LEIKLIST
VALGEIR SKAGFJÖRÐ
Fullkomið brúðkaup
Leikfélag Akureyrar /Borgarleikhúsið/
Stóra sviðið
Höfundur: Robin Hawdon. Leikstjóri:
Magnús Geir Þórðarson Leikarar: Álfrún
Örnólfsdóttir, Esther Talia Casey, Guðjón
Davíð Karlsson, Jóhannes Haukur
Jóhannesson, Maríanna Clara Lúthers-
dóttir og Þráinn Karlsson. Þýðing: Örn
Árnason. Leikmynd og búningar: Frosti
Friðriksson. Lýsing: Björn Bergsteinn
Guðmundson
Niðurstaða: Prýðisgóð leikhússkemmtun
þar sem allir skila sínu verki eins og til er
ætlast.
Hann er ekki efni í djúpa og
margræða leiklistarumræðu
þessi farsi Leikfélags Akureyrar
sem frumsýndur var síðastliðið
haust og hefur gengið fyrir fulli
húsi síðan norðan heiða og að því
er best verður séð hér syðra
einnig. Það er ekki nema von að
svo sé, því vissulega skemmtu
leikhúsgestir sér konunglega
meðan á sýningu stóð og allt
umtal um sýninguna hefur verið
jákvætt. Fyndin, létt og skemmti-
leg og það kunna áhorfendur að
meta. Magnús Geir Þórðarson
leikhússtjóri hefur rifið Leikhús-
ið á Akureyri upp úr sögulegri
lægð og er það vel. Hér stýrir
hann fastráðna leikarahópnum í
farsa sem maður hefur séð
hundrað sinnum áður. Misskiln-
ingur á misskilning ofan, allt fer
í flækju, leikarar fljúga um svið-
ið, fá hurðirnar í andlitið, allir að
fara á límingunum en allt endar
vel að lokum.
Þýðing Arnar Árnasonar er
áheyrileg og greinilegt að leikar-
arnir hafa stælst og vaxið með
hverri sýningu og mesta furða
hve lítið var um sjúsk. Reyndar
hefur það verið lenska í ærsla-
leikjum af þessu tagi að leikkon-
urnar lenda einatt í því hlutverki
að matreiða brandarana ofan í
karlana sem síðan uppskera
hlátrasköll áhorfenda. Undan-
tekningin er þó hlutverk Mar-
íönnu Clöru Lúthersdóttur sem
tekst að skapa eftirminnilegan
karakter úr þjónustustúlkunni
sem flækist óvart inn í atburða-
rásina. Hér er frábær gaman-
leikkona á ferð. Álfrún Örnólfs-
dóttir lendir í því að vera bara
voða sæt og indæl í hlutverki
hinnar óákveðnu Nínu en gerir
vel engu að síður. Líklega er hlut-
verk brúðarinnar vanþakklát-
asta hlutverkið í þessum farsa.
Esther Talia vinnur þó úr því
eins vel og hún getur.
Það eru þó aðallega Guðjón
Davíð og Jóhannes sem sprikla
um sviðið í hlutverkum vinanna
Bjarna og Trausta sem báðir
berjast fyrir lífi sínu, flæktir í
sinn eigin lygavef. Guðjón fer á
kostum og þrátt fyrir að vera
hátt stemmdur á köflum þá hefur
hann allan tímann vald á því sem
hann er að gera. Samleikur
þeirra félaga var einkar öruggur
enda ættu þeir að þekkja vel
hvor inn á hinn, voru bekkjarfé-
lagar í leiklistarskóla og hafa
unnið mikið saman þess utan.
Þráinn Karlsson á stutta inn-
komu og nærvera hans setur
skemmtilegan lit á sýninguna.
Það gerðist þó nokkuð oft að mitt
í öllum hávaðanum tapaðist eitt-
hvað af texta sem gæti hafa verið
gaman eð heyra, en ekki er víst
að það hafi skipt nokkru máli í
framvindu verksins. Allir skila
sínu verki eins og til er ætlast og
það er ekki við leikarana að sak-
ast þótt höfundurinn falli í þá
gryfju að teygja lopann um of í
lokin í stað þess að leysa flækj-
una talsvert fyrr. Músíkin á
undan og eftir kemur öllum í gott
skap og til þess er leikurinn gerð-
ur. Prýðisgóð leikhússkemmtun
eins og einhver mundi orða það.
Það er engin smáræðis eld-
skírn sem þessir ungu leikara
hljóta þarna fyrir norðan. Það
krefst orku einbeitingar og
úthalds að leika svona margar
sýningar í hverri viku og vera
með tvær og þrjár sýningar í
gangi á sama tíma. Það er því
von á að þetta unga fólk öðlist
mikla og mikilvæga reynslu
þessi misserin sem á eftir að
fleyta þeim áfram til frekari
afreka á leiksviðinu.
Formúlan virkar
SÚSANNA SVAVARSDÓTTIR
> SKRIFAR UM LEIKLIST
Það er varla hægt að halda því fram að leikárið hjá Þjóð-
leikhúsinu hafi verið líflegt og skemmtilegt. Ef frá eru
skildar uppfærslurnar á Eldhúsi eftir máli (Smíðaverk-
stæði) og Pétri Gauti (Kassinn), hlýtur verkefnavalið að
vekja upp spurningar.
Fyrir utan barnasýninguna Klaufar og kóngsdætur
(frá fyrra leikári) hafa uppfærslurnar á stóra sviðinu
verið nokkuð mislukkaðar og illa valdar saman. Það er
furðulegt að raða saman á einu leikári − og hvorri á eftir
annarri − sýningum á borð við Túskildingsóperuna og
Virkjunina. Það má vel vera að Túskildingsóperan með
öllu sínu innihaldsleysi og leiðinlegu tónlist sé einhvers
konar söngleikjaklassík en það er svo fátt í verkinu sem
höfðar til áhorfandans. Það má líka vel vera að Elfriede
Jelinek, höfundur Virkjunarinnar, sé heitasti höfundur-
inn í Mið-Evrópu þessa dagana og talað sé um leikhúsið
„fyrir og eftir Jelinek“ en þetta skelfilega skýrslukennda
verk, gerði lítið annað en að fæla gesti úr leikhúsinu.
Strax á frumsýningu gekk fólk út í hléi, sem er sjaldgæft.
Og ekki þætti mér einkennilegt að frétta að leikhúsið
hafi þurft að ráðast í verulegt átak til að selja Túskild-
ingsóperuna. Að setja upp á stóra sviðinu tvær sýningar
í röð sem laða ekki fólk í leikhúsið, hlýtur að höggva
stórt fjárhagslegt skarð í afkomu þess.
Það virðist hafa gleymst að leikhúsið er ekki einhver
róluvöllur þar sem starfsfólkið gerir bara það sem því
sýnist. Þjóðleikhúsið er eign þjóðarinnar, þjóðar sem
vill fara í leikhús, en hefur ekki fundið sérstaka ástæðu
til þess í vetur. Þungavigtarsýningarnar á stóra sviðinu
hafa verið sýndar fyrir hálftómum sal − og allt að því
auðum. Það hefur verið sorglegt, og alltof algengt, að
hitta fólk sem gengið hefur út úr þessum hálftómu
sölum í hléi. Líka svekkjandi í ljósi þess að íslenska
verkið, Halldór í Hollywood, fékk síður en svo upp-
byggjandi viðtökur og var ekki lengi á fjölunum. Lengst
af vetri hefur aðeins ein sýning verið í gangi á stóra
sviðinu í einu, fyrir utan Klaufa og kóngsdætur, barna-
sýningu sem ekki var það mikil að ummáli að ekki væri
hægt að reka fleiri leikmyndir á sviðinu samtímis henni.
Það er því hæpið að sætanýting á stóra sviðinu hafi
verið þolanleg.
Mun auðveldara er að skilja uppfærsluna á Átta
konum, sem núna er eina sýningin á stóra sviðinu.
Skortur á verkefnum fyrir leikkonur er alheimsvanda-
mál og þótt ýmsir agnúar séu á verkinu, verður að segj-
ast eins og er að sýningin er bráðskemmtilega unnin og
vonandi að hún nái nægilegri hylli til að halda áfram á
haustmánuðum.
Þótt ég bíði spennt eftir Fögnuði eftir Harold Pinter,
hef ég efasemdir um réttmæti þess að velja það verk
inn á yfirstandandi leikár, ásamt Túskildingsóperunni
og Virkjuninni. Pinter hefur hingað til ekki þótt neitt
léttmeti, en það hefur svo sem Pétur Gautur ekki þótt
heldur. Það er að minnsta kosti hægt að vona að leik-
stjóri Fagnaðar hafi eins þaulhugsaða og skarpa sýn á
verkið og leikstjóri Péturs Gauts hefur. Þá er líka vel.
Svo er bara að bíða og vona að á næsta leikári verði
boðið upp á fjölbreyttara leikritaval en á yfirstandandi
leikári. Þetta hefur auðvitað verið ósköp gáfumenna-
legt leikár − en hvernig væri að slaka bara aðeins á og
leyfa fólki að njóta þess að sækja leikhúsið?
Verkefnaval Þjóðleikhússins
ÚR TÚSKILDINGSÓPERUNNI Að mati greinarhöfundar var það
afleikur að raða saman Túskildingsóperunni og Virkjuninni á
stóra sviðið.
9. MAÍ - 10. JÚNÍ
Nýr bæklingur um vín frá Chile
í næstu vínbúð