Tíminn - 29.01.1978, Side 32

32
Sunnudagur 29. janúar 1978.
Per Eistein Thue viö hiö fræga Brandenborgarhliö. Slöan múrinn var reistur er engin umferö leyfö I
þarigegn.
Aðalgata Austur-Berlinar „Undir linditrjánum”. Ilermaöur á gangi. — Já þeir eru hér margir
her- og lögreglumennirnir sagöi Austur-Þjúðverjinn, en fæstir þeirra eru i einkcnnisklæðum.
Austur-þýzkan veiöimann hittum viö, og hér ræöir Per Eistein viö hann. Hann kvaöst oft fara að veiða
og veiddust hinir vænstu fiskar i ánni.
Austur
fyrir
múrinn
Frásögn af nokkurra
stunda ferð um
Austur-Berlin
— Mikið er lögreglu- og her-
mannalið fjölmennt hér á göt-
um, sagöi islenzkættaður vinur
minn frá Noregi við mig nýlega,
þegar við vorum á gangi um
götur Austur-Berlinar. Ræddum*
við siðan nokkuð um það, enda
var margt einkennisklæddra
manna á ferli þennan laugar-
dag. Nokkru siðar tökum við
einn Austur-Þjóðverja tali, og
m.a. barst talið að þessum
fjölda her- og lögreglumanna.
Þá sagði Þjóðverjinn. — Rétt er
það, að hér er margt lögreglu-
og hermanna, en fæstir þeirra
eru þó einkennisklæddir.
Tilefni ferðar okkar Per Ei-
steins Thue var að við vorum
báðir staddir á ráðstefnu i Vest-
ur-Berlin. Þótti okkur þá þjóð-
ráð hið bezta að bregða okkur
austur fyrir múrinn til að lita
með eigin augum mannlifiö þar
og bera saman við það,sem við
þekktum.
Kynni okkar Pers hófust
reyndar á þvi, að þegar ég var
nýkominn til ráðstefnunnar var
klappað á öxl mér og sagt við
mig: Sæll vert þú Islendingur.
Sæll vert þú, sagði ég undrandi,
enda átti ég alls ekki von á að
heyra islenzka rödd á þessum
staö. Þarna var þá Per Eistein
kominn, en hann er Húnvetning-
ur i móðurætt. Móðir hans heitir
Jóhanna Ingibjörg Eysteins-
dóttir frá Hrisum i Viðidal og
fluttist fjölskyldan til Noregs,
þegar Per Eistein var nokkurra
mánaða gamall, en faðir hans
er norskur.
Til að komast frá Vestur-Ber-
lin austur yfir eru tvær leiðir
auðveldastar. Annars vegar að
fara með neðanjarðarlest, en
hins vegar að ganga eða aka i
gegnum hlið, sem nefnist
Checkpoint Charlie. Völdum við
að fara með lestinni.
Viö stigum úr lestinni á stöð,
sem nefnist Friedrichstrasse.
Siðan varð löng töf þar til við
fengum leyfi til ferðar inn I
Austur-Þýzkaland. Fjölmenni
mikið beiö þar eftir landvistar-
leyfi. Virtust þar bæði vera for-
vitnir ferðamenn á ferð svipaö
og við, og einnig var þar margt
um Vestur-Þjóðverja, sem voru
á leið austur yfir til þess að
heimsækja ættingja og vini.
Einn maður, sem við tókum tali
þarna, kvaðst vera á leið að
hitta vinkonu sina austan tjalds,
og væri allmikið um að menn
skryppu austur yfir til þess.
Eftir að vegabréf okkar höfðu
verið athuguð var okkur veitt
leyfi til dvalar i Austur-Þýzka-
landi i 24 klukkutima. Fyrir það
leyfi greiddum við fimm mörk,
eða um 500 kr. islenzkar. Siðan
uröum við að skipta 6.50 vestur-
bvzkum mörkum i austur-þýzk
mörk. Þessu næst var farangur
okkar athugaður, en að þvi búnu
gengum við i gegnum siðasta
hliðið á leiðinni inn i Austur-
Þýzkaland.
Ólikt var umhorfs þar eða fyr-
ir vestan. Umferð var þar öll
minni, og athygli vakti hve allar
götur virtust skitugar. Bilarnir
báru þessa lika merki. Ekki var
margt manna á ferli, enda
laugardagseftirmiðdagur.
Við komum að Branden-
borgarhliðinu, en siðan múrinn
var reistur er engin umferö leyfð
þar I gegn. Margt varömanna
var við hliðið , ef einhver vildi
reyna gegnumgöngu.
Við tókum fólk öðru hverju
tali, og vildum ræða um lifið þar
eystra. En fólkið hafði ekki sið-
ur áhuga á aö vita hvað væri um
að vera fyrir vestan múrinn.
Þvi þótti æði hart að fá ekki að
fara frjálst ferða sinna vestur
yfir. Og það fékk litlar fréttir að
vestan.
Einn var aö safna póstkort-
um. Bað hann okkur endilega að
senda sér póstkort frá okkar
heimalöndum og vibar að ef við
værum á ferð. Sagöist hann
sjaldan fá póstkort frá Vestan-
' tjaldslöndum.
Við komum i stóra samkomu-
höll, (Lýðveldishöllina.) Þar
var mikið um að vera, og fjöldi
fólks fylgdist með. Kór var þar
að syngja, að þvi er virtist ætt-
jarðarlög og einnig söngva um
hve lifið væri dásamlegt I Aust-
ur-Þýzkalandi. A öðrum stað
stundaði fólk keiluspil af mikilli
innlifun. Fjölmargir sátu og
drukku bjór, eða fengu sér
kaffisopa, en þarna virtist mik-
ill samkomustaður fólks þetta
laugardagssiðdegi.
Viö hittum ungt par, sem
þarna var að fá sér síðdegis-
hressingu. Siðan ætluðu þau á
bió. Þau sögðust sjaldan fara á
ball. Það væru svo fáir dans-
staðir og þvi erfitt að fá miöa.
Þegar kvölda tók, hugðumst
við halda .vestur yfir á ný. Við
vildum kanna, hvort ekki væri
auðveldara að komast I gegnum
Checkpoint Charlie. Héldum við
þvi þangað og ætluöum i gegn.
En ekki var hlaupið að þvi. t)r
þvi viö höfðum komið inn I land-
ið um Friedrichstrasse stöðina
urðum við aö fara þar út. Þetta
eru reglurnar, sagöi vörðurinn,
þeim verður ekki breytt. Og
þetta urðum við aö hafa og
þramma til baka alla leið á
neðanjaröarstöðina.
Þar voru eigi siður en um
morguninn langar biðraðir að
komast I gegn. Hinn norski vin-
ur minn þótti eitthvað grunsam-
legur. Sérstaklega voru mynda-
vélar hans rannsakaðar ræki-
lega og varð hann aö taka allar
linsurnar sundur, þrjár aö tölu.
Þegar við sögðum frá þessu,
þegar vestur yfir kom, varö ein-
um áheyranda að orði. — Nú
þeir hafa auðvitað haldið að
hann væri að smygla þremur
Austur-Þjóðverjum vestur yfir i
linsunum. — En allt hafðist
þetta hjá okkur og komumst við
án verulegra tafa gegnum allt
eftirlit.
MÓ.
Myndir og texti: Magnús Ólafsson