Tíminn - 23.03.1978, Blaðsíða 10

10
Fimmtudagur 23. marz 1978
TOR LINE siglir meöal annars með farþega, vörur og feröamanna-
bíla f einu og sama skipinu. Alls hefur félagiö 10 skip i förum á Norö-
ursjó.
Meö þessum tveim ferjum, sem sjást á myndinni, sigla árlega um
500.000 manns milli t'vlþjóöar, Bretlands og Holiands.
Hjólhýsi viö ströndina. Ef til vill eiga tslendingar aö aka suöur á
Spán til þess aö njóta sóiar. Þaö gera hundruö þúsunda á hverju ári,
ilöndum þar sem hindranir eru ekki á bilaferðalögum.
Húsbátar eru lfka vinsælir beggja vegna Atlantshafsins. Hér birtum
viö mynd af enskum húsbáti, en húsbáta er yfirleitt unnt aö taka á
leigu i Bretlandi. Þeir eru búnir öllum þægindum og menn sigla
þeim sjálfir um ár og skurði.
Færeyingar, frændur okkar hafa lært aö meta gildi bflferjunnar, og
það sama hafa gert frændur vorir á Alandseyjum. Hér er mynd af
einni af bflferjum „smáþjóöarinnar”.
Finnhansa heitir skipiö og tekur 1500 farþega og um þaö bil 190
feröamannabila.
Hans Morthensen og frú. Þau eru dönsk og eru á eftirlaunum. Þau
ferðast um alla Evrópu á sumrin I bfl sfnum og hjólhýsi, og segjast
ætla aö fara til tslands næsta sumar, ef far fæst.
Jónas Guðmundsson, rithöfundur
Ferðamál 1978
1.
Islendingar
eru eina
þjóðin sem
byggir eyland
og rekur ekki
farþegaskip
Það er farið að vora,
heyrði ég konuna segja
og hún teygaði kalt og
ilmandi loftið i lungun.
Heldurðu það, sagði
maðurinn og reyndi að
festa skiðin á
toppgrindina.
Þau voru að fara á
skiði, þrátt fyrir regnið
og suddann. Það yrði
sjálfsagt slæmt veður
til skiðaiðkana i Skála-
felli og i Bláfjöllum, en
þangað streyma nú
þúsundir, eða a.m.k.
hundruð siðamanna af
suðvesturhorninu. Allir
fara á skiði, meira að
segja loðnuskipstjorar
og trollarakafteinar
þegar þeir eiga fri,
vegna þess að
skiðaiþróttin er orðin
almenningseign, eins
og tvöfalda glerið,
þvottavélarnar, teppin
útihorn, litasjónvörpin
og hvað það nú allt
heitir og stofurnar með
tveggja sæta sófanum
og þriggja sæta sófan-
um eru nú yfirleitt
auðar af mannfólki,
þegar vel viðrar, þvi
útilif er i tizku.
Ferðamátinn að
breytast.
Eitt af því sem hefur breytzt á
íslandi er ferðamátinn.
Hér áður fyrr, ferðuðust menn
ekki nema i brýnum erindum.
a.m.k. ekki lengri vegalengdir,
eða milli landa.
Þeir sem sigldu, voru menn
sem áttu erindi, námsmenn,
verzlunarmenn og embættis-
menn. Almenningur satyfirleitt
heima, oghafðiengarsjmrniraf
öðrum löndum nema af bókum,
eða af sögum sjómanna, sem
voru i siglingum.
Svo kom flugið og utanlands-
ferðir urðu almenningseign og
þóttu sjálfsagðar.
Utanlandsferðir voru þó ærið
kostnaðarsamar, og það varð til
þess að byrjað var að skipu-
leggja hópferðir til útlanda.
Hóoferðir voru ekki óþekktar
Karlahópar fóru i söngferðir til
nágrannalandanna og barna-
kennarar fóru i eftirbreytnis-
verð ferðalög til þess að hitta
startsbræður sina og til að halda
fundi með þeim.
bað eru ef til vill þessar hóp-
ferðir, sem urðu kveikjan að
ferðamannaiðnaðinum hér á
landi, þ.e.a.s. ferðaskrifstofum,
sem selja ódýran ferðir til sólar
landa og i helztu rigningarbæli
tslenskur bill I Hilleröd I Danmörku. Þaö fer ekki mikiö fyrir tjaldi,
eöa búnaöi, enda er allt sem þarf I feröamannamiöstööinni, sem
sést fjær á myndinni. Þar eru eldhúsáhöld, rafmagnshellur, þvotta-
vélar, böö og annaö, ennfremur sjónvarpsherbergi og litil feröa-
mannaverzlun.