Fréttablaðið - 06.11.2006, Qupperneq 56

Skyldi guð hafa
ætlað fyrstu
manneskjunum
sem hann skap-
aði að endast
um aldur og
ævi? Rétt eins
og fyrstu ísskáp-
arnir sem mennirnir
bjuggu til? Þeir virtust
endast von úr viti, sama hvað bját-
aði á. Ekki að það angri nokkurn
mann í dag, enda viljum við nýja
ísskápa reglulega, sem falla betur
að síendurbættum heimilum okkar.
En hvað eiga fyrstu mennirnir og
ísskápar fortíðar okkar sameigin-
legt? Þeir voru búnir til. Við telj-
um ekkert sjálfsprottið í þessum
heimi og þar sem við búum til
ísskápa hlýtur einhver að hafa
búið okkur til. Þetta hefur verið
ein af röksemdafærslunum fyrir
tilvist guðs. Tilkynnt var um dauða
guðs einhvern tímann á síðustu
öld, enda enginn þörf fyrir hann
lengur þar sem við erum fullfær
að sjá um okkur sjálf.
Helsti ótti okkar er að við förum
sömu leið, og óteljandi skáldsögur
og bíómyndir hafa fjallað um hætt-
una á því að sköpunarverk okkar
verði sjálfbær. Oftast eru þessi
sköpunarverk í formi rafeinda-
tækja og vélmenna, og þar sem
þau eru ekki enn orðin daglegur
þáttur í lífi okkar, byrjum við ann-
ars staðar. Við hættum að búa til
ísskápa, bíla eða þvottavélar sem
endast, og leggjum okkur fram við
að búa til einnota hluti. Húsgögn
staldra ekki við lengur á heimilum
fólks en þann tíma sem tekur eina
mjólkufernu að klárast og mörg-
þúsund rafeindatæki gefa upp önd-
ina um allan heim á degi hverjum.
Ef fer sem horfir förum við að fá
húsgögn í áskrift og hægt verður
að velja um að fá sent heim viku-
lega eða mánaðarlega.
Kannski guð hafi leikið sama
leikinn, og reynt að búa til skamm-
lífari eintök af fólki en með hverju
nýju eintaki varð bara til fleira
fólk. Fólk sem á endanum hætti að
trúa á hann og hann dó. Nú þarf
enginn að efast um hvort hlutirnir
trúa á okkur eða ekki, en þeir gætu
þó á endanum orðið svo margir að
það verði úti um okkur.
F
A
B
R
I
K
A
N