Fréttablaðið - 23.12.2006, Side 76

Auðvitað hélt
fólk að ég
væri eitthvað
klikkaður
þegar ég byrj-
aði á þessu
J
usto var um tvítugt þegar
hann gekk í klaustur en 27
ára varð hann að yfirgefa það
þar sem hann veiktist af
berklum. Hann var þó enn
ákveðinn í því að þjóna Guði
og kirkjunni. Þegar hann erfði svo
jarðir eftir föður sinn ákvað hann að
selja þær og hefjast handa við dóm-
kirkjuna í Mejorada Del Campo með
leyfi frá Franco upp á vasann.
Enn vantar nokkuð upp á að dóm-
kirkjan sé tilbúin en byggingin er
átta þúsund fermetrar og eru hæstu
turnarnir yfir sextíu metrar á hæð
en miðhvolfið eða kúpurinn um þrjá-
tíu og sjö metrar á hæð.
„Mér þykir svo vænt um kirkjuna og
Maríu mey svo allt sem ég á og geri
er tileinkað þeim,“ segir Justo þegar
hann er spurður hvers vegna hann
hafi ráðist í þessa framkvæmd. „Auð-
vitað hélt fólk að ég væri eitthvað
klikkaður þegar ég byrjaði á þessu.
Enda er það kannski ekkert skrítið,
hvað myndi maður halda sem kæmi
að einhverjum sem væri að bardúsa
á auðu túni og segðist vera að byggja
dómkirkju?“ segir hann og brosir
við. Svo þyngist yfir honum þegar
hann er spurður um áætluð verklok.
„Ég fæ ekki að upplifa þann dag, það
fæst ekki nægur peningur til að klára
þetta.“
„Heldur þú að Íslendingarnir fáist
til að senda pening?“ spyr hann svo
þegar blaðamaður hefur sagt honum
hvaðan hann sé. Blaðamaður taldi
það alls ekki útilokað og Justo spyr
þá hverrar trúar Íslendingar séu.
„Já, eruð þið mótmælendur? Ja, þar
fór í verra.
Annars er Pablo Cantuel, 84 ára
mágur Justos, sá sem gengur harðast
fram í því að fá fjármagn til verks-
ins. Gestir sem ganga framhjá
söfnunarbauknum í dómkirkjunni
eru ekki teknir neinum vettlingatök-
um; því fékk blaðamaður að kynnast
þegar hann gekk rakleiðis inn án
þess að gefa bauknum eða Pablosi
gaum. „Hvert ert þú að fara?“ hróp-
aði hann rámri röddu og sló stafnum
í hjólbörur svo heyra mátti að hljóm-
burðurinn í dómkirkjunni er afar
góður. Seinna sagði Justo svo við
Pablos, til að mýkja viðmót hans
gagnvart blaðamanni, að hann væri
frá Íslandi og það væri athugandi
hvort hann myndi ekki fá Íslendinga
til að gefa þeim bacalao. „Heldur þú
að þú klárir dómkirkjuna með bacal-
ao? Við þurfum pening,“ segir hann
og stafurinn er aftur kominn á loft.
Justo talar um þetta ævistarf sitt af
svo miklu æðruleysi líkt og að dóm-
kirkjur séu hristar fram úr erminni
sisona ef vilji sé til staðar. „Ég hef
enga verkfræðikunnáttu, ég notast
bara við þá kunnáttu sem ég hef úr
bókum og héðan og þaðan. Svo notast
ég við fyrirmyndir. Kúpurinn er til
dæmis áþekkur þeim sem er á Vatík-
aninu.“
Efniviðurinn er heldur ekki af
dýrara taginu en byggingin er að
mestu úr endurunnu efni. Eða eins og
Justo orðar það: „Menn láta mig hafa
eitt og annað; múrsteina, sement,
steinhellur og járn. Það er hægt að
gera mikið úr því.“
Í dag fengju sjálfsagt fæstir leyfi
til að hefja framkvæmdir á við þess-
ar en sumir hlutir á sjöunda áratugn-
um voru einfaldari en þeir eru nú.
„Ég sótti um leyfi hjá Franco og hann
gaf mér það bara. Þá gat ég hafist
handa og þurfti aðeins að hafa það
hugfast að byggingin sneri í áttina að
Jerúsalem.“
Þorpsbúar sem blaðamaður ræddi
við voru flestir hneykslaðir á því að
Byggir dómkirkju úr
endurunnu efni
Árið 1965 héldu flestir þorpsbúar í Mejorada Del
Campo að Justo Gallego Martínez væri endanlega
genginn af göflunum þegar hann byrjaði að byggja
dómkirkju í þorpinu, aleinn og án véla, tækja og
nokkurrar sérfræðikunnáttu. Jón Sigurður Eyjólfsson
ræddi við þennan 81 árs gamla mann sem áður var
álitinn ruglaður en nú kraftaverkamaður.
Justo nyti hvorki styrkja frá ríki né
kirkju. En ekki hafa allir haldið að sér
hjálparhöndum. Á hverju sumri koma um
tvö þúsund gestir að skoða dómkirkjuna
og láta margir pening af hendi rakna enda
er annars Pablosi að mæta.
84 ára gamall járnsmiður, Alfonso
Nunez af nafni, gaf svo dómkirkjunni í
fyrra sex hurðir sem allar eru um þrír
metrar á hæð og kirfilega skreyttar. Justo
hefur heldur ekki farið varhluta af stóru
markaðsöflunum því Coca Cola fyrirtækið
fékk hann til að leika í auglýsingu fyrir
Aquarius-drykkinn. Fékk hann vel greitt
fyrir og framlögum fjölgaði stórlega í
framhaldinu.
Um þessar mundir er Justo með einn
aðstoðarmann, sem er verkamaður frá
Rúmeníu, og var hann að hamra til litlar
járnplötur meðan á heimsókn blaðamanns
stóð.
En hvað sem framlögum, aðstoðar-
mönnum og stuðningsaðilum líður þá
mætir Justo gamli í dómkirkjuna klukkan
sex á hverjum morgni og stendur vaktina
til klukkan sex að kvöldi eins og hann
hefur gert frá deginum örlagaríka 12. okt-
óber 1965 þegar hann hófst handa við
Dómkirkju Justo Gallego.
Eftir að hafa gengið um þorpið, fengið
sér næringu og spjallað við vegfarendur
um Justo og ævistarf hans kemur blaða-
maður aftur við í dómkirkjunni til að
kasta kveðju á kraftaverkamanninn og
félaga hans. Rúmenski verkamaðurinn,
sem er ekki með lögmæta pappíra upp á
vasann og vill því ekki segja til nafns, var
þá að negla plötur hægt og rólega. Justo
svaf hins vegar sitjandi skammt frá. Það
þarf því greinilega eitt kraftaverk til ef
Justo gamli á að fá að lifa þann dag þegar
dómkirkjan verður vígð.