Fréttablaðið - 24.08.2007, Síða 74

Einvígi og keppnir hafa alltaf fylgt poppinu. Beatles eða Stones?, Duran
Duran eða Wham?, Blur eða Oasis? Það nýjasta er einvígi rapparanna 50
Cent og Kanye West. Þeir senda báðir frá sér nýjar plötur 10. september
nk. og spurningin er auðvitað hver selur meira fyrstu vikuna. Plata 50
Cent á að heita Curtis, en plata Kanye West Graduation. Báðir hafa
kapparnir notið mikilla vinsælda og eiga að baki margfaldar platínuplötur.
Eins og í öllum alvöru einvígjum þá eru þeir 50 Cent og Kanye West mjög
ólíkir og fulltrúar ólíkra hópa. 50 er gangster-rappari, fæddur í fátækra-
hverfi í Queens og tók barnungur við dópviðskiptavinum móður sinnar
þegar hún féll frá. Kanye er millistéttarstrákur og kennslukonusonur frá
Chicago sem gekk menntaveginn. Á sama tíma og 50 var að selja krakk í
skuggahverfunum var Kanye í menntaskóla. Þeir eiga það
reyndar sameiginlegt að hafa báðir næstum því týnt lífi. 50
Cent fékk jú níu skot í skrokkinn, en Kanye slapp naumlega
úr bílslysi.
Bæði 50 Cent og Kanye hafa „krossað
yfir” og náð til stórra hópa, en á meðan 50
náði til sömu hlustenda og Eminem þá
náði Kanye til indie og rokkaðdáenda
sem hlusta jafnvel lítið sem ekkert á
hip-hop. 50 hefur selt meira, en
Kanye hefur fengið betri dóma og
miklu fleiri Grammy-verðlaun.
Til að krydda einvígið enn
frekar lýsti svo 50 Cent því yfir
nýlega að ef Graduation seldist
meira í fyrstu vikunni heldur en
Curtis þá mundi hann hætta að
gefa út plötur. Stórkarlaleg
yfirlýsing í anda 50 þó að margir
telji hana og einvígið allt bara
snjalla markaðsbrellu til að auka
söluna á báðum plötunum, en sala á
rappi hefur dregist mikið saman
síðustu þrjú ár.
Einvígi aldarinnar?
Ein sérstæðasta hljómsveit
nútímans, Liars, fagn-
ar þessa dagana útkomu
nýrrar breiðskífu. Steinþór
Helgi Arnsteinsson lagði
við hlustir og grúskaðist
fyrir um sveitina.
Angus Andrew, Aaron Hemphill
og Julian Gross eru mennirnir á
bakvið bandarísku sveitina Liars,
sem á rætur sínar að rekja til Kali-
forníu þó heimahöfn hennar í dag
sé New York. Sveitin hefur reynd-
ar gengið í gegnum þó nokkrar
mannabreytingar en aldrei hefur
það breyst að Angus (sem er
reyndar fæddur í Ástralíu) hefur
verið aðaldrifkraftur og stjórn-
andi sveitarinnar.
Fyrsta plata Liars, They Threw
Us All in a Trench and Stuck a
Monument on Top, kom út árið
2001 og lenti í iðu dans-pönk sen-
unnar sem þá grasseraði í New
York. Eitthvað virðist það hafa
farið í taugarnar á meðlimum
Liars sem þóttust vera að gera
eitthvað miklu meira skapandi,
krefjandi og þróaðra en útþynnt
dans-pönkið.
Liars sýndi það svo og sannaði á
næstu plötu sinni, þemaplötunni
They Were Wrong, So We Drow-
ned, árið 2004 að sveitin ætlaði
ekki að vera viðriðin einhverja
afmarkaða senu. Platan tók koll-
hnís aftur á bak frá frumburðin-
um, hoppaði upp í flikk flakk og
sendi fyrstu plötunni loks fingur-
inn. Þvílík var umbreytingin.
Meðlimum sveitarinnar varð
hins vegar á í messunni og platan
varð alltof öfgafull. Tilrauna-
mennskan sleppti algjörlega af
sér beislinu og úr varð plata sem
varla er hægt að hlusta á í einni
runu. Sérstaklega mæli ég ekki
með að gera slíkt í háværum
heyrnatólum.
Næsta plata, Drum’s Not Dead,
kom út í fyrra en þar feta meðlim-
ir sveitarinnar hinn gullna meðal-
veg skapandi og þróaðrar tilrauna-
mennsku með hæfilegri blöndu af
öfgum. Innihaldi Drum’s Not Dead
verður best lýst með nafni plöt-
unnar og á henni fara meðlimir
sveitarinnar hamförum en platan
var unnin á meðan hljómsveitar-
meðlimirnir bjuggu í Berlín.
Drum’s Not Dead hlaut mikið lof
gagnrýnenda og persónulega er
ég alltaf að uppgötva betur og
betur snilli hennar. Án efa með
betri plötum síðasta árs.
Nú, rétt rúmlega ári eftir útgáfu
síðustu plötu, er fjórða breið-
skífan komin út í Evrópu. Platan
er samnefnd sveitinni og við
fyrstu hlustanir virðist hún draga
saman í einn sarp helstu atriði
fyrri verka Liars. Hér er aftur
leitað til post-pönk tímans nema í
stað áhrifa frá Gang of Four og A
Certain Ratio er hljómurinn
meira í ætt við þyngri sveitir þess
tíma og no-wave hljómsveita, sem
fram komu á sjónarsviðið stuttu
seinna. Til dæmis finnst mér eins
og lagið What Would They Know
vera eins og Joy Division að gera
ábreiðu af laginu Point That Fin-
ger Somewhere Else með ný-sjá-
lensku sveitinni The Clean. Til-
raunamennskan er aldrei langt
undan og eins og svo oft áður er
taktur plötunnar mest megnis
byggður í kringum trommuslátt.
Fyrrnefndur leiðtogi, Angus
Andrew, sagði reyndar nýlega að
þetta væri fyrsta plata Liars þar
sem honum liði eins og alvöru
lagasmiði.
Merkileg plata og líklega eitt
það besta sem framsækið rokk
hefur alið af sér á árinu. Að lokum
má hvetja alla til þess að sækja
tónleika með Liars. Átakanleg
upplifun sem veldur fiðringi um
líkamann frá upphafi til enda.
„Samstarfið byrjaði þegar
ég fékk Magga til að semja
tónlist fyrir stuttmyndina
mína, Monsieur Hyde,“ segir
BB, eða Vera Sölvadóttir,
annar helmingur hljóm-
sveitarinnar BB and Blake.
Stuttmynd þessi verður sýnd
á alþjóðlegu kvikmyndahá-
tíðinni í Reykjavík í haust.
„Ég vildi syngja eitt lagið
í myndinni á frönsku. Ég
kann ekki frönsku þannig
að ég fékk Veru til að þýða
textann yfir á frönsku fyrir
mig. Hún gerði það og talaði
textann inn á band fyrir mig
út af framburðinum. Ég fór
að leika mér með röddina hennar, bjó til lag
og sendi henni. Hún varð hrifin og þannig
byrjaði þetta,“ segir Blake eða Magnús
Jónsson leikari sem var áður
í Gus Gus og Silfurtónum.
Þau unnu lengi að plötunni
með þessum hætti, sendu
lagahugmyndir og upptökur
á milli landa, en Vera bjó
þá í París. Samstarfið hefur
verið frjósamt því þau eru að
leggja lokahönd á breið-
skífuna Great Getaway sem
er að hluta til pródúseruð
af þýskum pródúserum sem
hafa einnig unnið með Wu
Tang Clan og fleiri góðum.
Tónlistin er öll unnin út frá
karakterunum BB og Blake.
„Þetta gefur manni svo
mikið frelsi,“ segir Vera „Við
komum líka úr sömu átt, ég er leikari og
Vera leikstjóri þannig að þetta form hentar
okkur báðum mjög vel,“ segir Magnús.
BB og Blake í leitirnar