Fréttablaðið - 13.10.2007, Page 72

Ég hef alltaf verið ötull
talsmaður þess að
hugsa vel um
umhverfið. Enn þann
dag í dag er mér
strítt af vinkonum
mínum fyrir sér-
kennileg áhuga- og
baráttumál í æsku.
Þannig átti ég það til að banka
upp á hjá þeim með tvo poka með-
ferðis og spyrja hvort þær vildu
koma að „vernda“. Þar var vísað í
verndun umhverfisins því ég ætlað-
ist til þess að allir hefðu jafnmikinn
áhuga og ég á því að tína rusl út um
víðan völl. Þetta var áður en aldur
minn náði tveggja stafa tölu. Á ungl-
ingsárunum roðnuðu sömu vinkon-
ur af skömm þegar ég tíndi upp síg-
arettustubba sem töffarar bæjarins
hentu frá sér og rétti þeim þá aftur
með þeim orðum að þeir hefðu misst
eitthvað. Dæmin eru mörg og mis-
vandræðaleg svona eftir á.
Þrátt fyrir þetta hef ég aldrei
gefið strætó séns, að minnsta kosti
ekki hér á landi. Í öll þau skipti sem
ég hef búið erlendis, allt frá Dan-
mörku til Indlands og Perú, hef ég
notað almenningssamgöngur og
fundist það stórfínt. Hins vegar hef
ég tekið orð annarra fyrir því að
hérlendis sé ómögulegt að ferðast
um með þessum hætti. Biðtími milli
vagna sé engum bjóðandi, ferðaá-
ætlanir svo síbreytilegar að full
vinna sé að fylgjast með nýjustu
upplýsingum og að ferðamátinn sé
síður en svo ókeypis.
Fyrir skömmu ákvað ég að gefa
strætó séns og ferðast með honum
alla leið frá Akranesi og hingað í
Skaftahlíðina. Ég ætla ekki að
gerast sjálfskipaður sérfræðing-
ur í málefnum strætó eftir tíu
ferðir, en ég er ekki frá því að
Íslendingar hafi fellt sleggjudóm
í þessu máli. Ég er að minnsta
kosti alsæl þrátt fyrir að ferðast
lengstu leiðina sem í boði er og
þurfa að skipta tvisvar um vagn.
Ég les blöðin á leiðinni, sef eða
spjalla við næsta mann. Ég þarf
aldrei að setjast inn í kaldan bíl og
slepp við að skafa af rúðunum í
vetur. Ég þarf ekki að borga í
göngin og ég legg mitt af mörkum
til umhverfisins. Er hægt að hafa
það betra?
Í DAG KL. 13:50
ENGLAND
EISTLAND
Í KVÖLD KL.18:00
DANMÖRK
SPÁNN