Fréttablaðið - 02.11.2007, Qupperneq 72

Oft vildi ég óska að ég
væri meiri bókaorm-
ur. Sérstaklega þegar
viðrar illa eins og
gert hefur undan-
farna daga. Ég get
nefnilega auðveldlega
séð sjálfan mig fyrir
mér, sitjandi við
gluggann að lesa góða
skáldsögu meðan vindur-
inn myndar heila sinfóníu í trján-
um fyrir utan og rigningin slær
taktfast á þakið og gluggann minn.
Það er eitthvað svo rómantískt við
þá mynd í huga mér. Sama má
reyndar segja um sólríkan dag á
ströndinni, þar sem ég sé sjálfan
mig með bók í hönd í skugga af
gömlum hjalli og það eina sem ég
heyri er hljóðið í öldunum þegar
þær skella á landinu. Þessi bók-
lestur minn á sér þó nær eingöngu
stað í hugarskotum mínum.
Í raunveruleikanum er ég allt of
upptekinn til að setjast niður og
lesa. Það geta liðið margar vikur án
þess að ég opni bók og ég er alltaf í
kapphlaupi við tímann að gera eitt-
hvað annað. Þegar ég kem svo heim
á kvöldin hefur sjónvarpið oftast
vinninginn.
Þegar amma mín var að alast upp
var slegist um þær fáu bækur sem
voru í boði og þær voru lesnar aftur
og aftur. Foreldrar mínir náðu líka
í skottið á þessari menningu, rétt
áður en sjónvarpið fór að tröllríða
öllu lífi fólks. Núna er framboðið af
afþreyingu orðið svo mikið að fólk
er nánast ónæmt fyrir áreiti. Heim-
ili landsins eru full af raftækjum
sem keppast um athyglina og miðla
þess á milli blikkandi auglýsinga-
borðum eða orðræðu um ágæti ein-
hverrar vöru yfir viðstadda. Frétt-
irnar í útvarpinu kallast á við
fréttirnar í sjónvarpinu og senni-
lega er enginn að hlusta nema vegg-
irnir.
Oft hafa foreldrar mínir sagt
mér að vera duglegri að lesa bækur.
Það er sá raunveruleiki sem þau
ólust upp við. Það er spurning hvort
ég mun í framtíðinni hvetja börnin
mín til að horfa á DVD og flakka nú
aðeins meira um netið, enda verði
þá komið annað og enn ágengara
form afþreyingar sem ég mun þá
hvorki skilja upp né niður í.