Tíminn - 31.10.1982, Blaðsíða 31

SUNNUDAGUR 31. OKTÓBER 1982
31
CMm
Karl Brademann var eigandi húss þess
sem þau hjónin leigðu í.
Hildegard Hagner segir: „Þeir Uwe
höfðu farið til Karls Brademann í
Heildelberg og létust fyrst vera stúdent-
ar í leit að húsnæði, en beindu brátt
byssu að gamla manninum. Byssan var
aðeins leikfang, en það sá Brademann
ekki. Fóru þeir með hann í skógivaxið
dalverpi við Mannheim og bundu hann
þar við tré. Norbert hringdi í fjölskyldu
hans og heimtaði 750 þúsund mörk í
lausnargjald af syni hans.
En þetta gekk ekki upp. Maðurinn
minn sá þyrlu fljúga yfir skóginn og hélt
þar með að lögreglan væri komin á hæla
sér. Þá flýðu þeir báðir heim.“ Karl
Brademann tókst að losa sig af eigin
rammleik og fannst brátt af lögreglu-
mönnum á eftirlitsferð.
Hans Dietz segir frá tíu skelfilegustu
klukkustundum lífs síns:
„Það hefur tekið einar 45 mínútur að
binda okkur og þá sagði sá eldri: Nú
verðið þið að liggja hér í svo sem
korter. Eftir það getið þið reynt að losa
ykkur og kalla á lögregluna. Gerið þið
það fyrr, þá verður hér blóðbað.“
{ ágústmánuði 1978 fæddist þeim
Hildegard og Hagner dóttirin Ulrike.
Enn skuldaði Hagner 70 þúsund mörk.
Þá segir hann við konu sína að það sé
engin leið að afla peninga með
eðlilegum hætti, sama hvernig reynt sé.
Þann 23. febrúar framdi hann ásamt
bróður sínum rán í Bæjarsparisjóðnum
við Kirchwaldstrasse 17 í Mannheim.
Taka gíslanna kvöldið áður fór þó að
nokkru úr skorðum. Þegar Hagner hafði
komist inn á heimili frú Klemmer
útibússtjóra undir því yfirskini að hann
væri að selja snyrtivörur, kemst hann
að því að það er tímalæsing á
peningahólfi útibúsins og það mun ekki
mega opna fyrr en næsta morgun.
Hagner tekur bæði mann og son
útibússtjórans í gíslingu og enn foreldra
hennar og hjón sem koma í heimsókn.
Þeir bræður bíða nú morguns, en þá fer
Norbert Hagner með útibússtjóranum í
bankann, meðan Uwe gætir gíslanna.
Norbert lætur opna skápinn, tekur
þaðan 160 þúsund mörk og lokar frú
Klemmer og tvo starfsmenn inni á
klósettinu. Þá fer hann til bróður síns
og þeir binda gíslana og forða sér.
Hildegard hafði vitað um áætlunina,
en þar sem hún treysti sér ekki til að
vera heima, fór hún heim til foreldra
sinna. Er hún kom aftur heim sagði
maður hennar henni sigri hrósandi hve
vel hefði til tekist. Ekki hvarflaði að
honum að hugsa um hvernig líðan
gíslanna hefði verið.
Heins Dietz heldur áfram:
„Annar mannanna kom til mín og
athugaði fjötrana. Þeir voru heldur
slakir og hann hefur eflaust haldið að ég
hefði verið að reyna að Iosa mig. Hann
beindi byssunni að höfðinu á mér og dró
upp hanann. Svo sagði hann: „Þetta geri
ég svo þú fáir að heyra hljóðið." Á svona
augnablikum geta menn ekki hugsað eitt
eða neitt.“
Yeitingahús á Spáni
Ránsfengnum frá Mannheim skiptu
þeir bræður á milli sín. Hildegard fékk
að sj á seðlabúntin. „Ég gat ekkert annað
en staðið þarna og hugsað um hvers
vegna maðurinn minn gerði slíkt,“ segir
hún.
Hún reynir að gera honum ljóst að
fyrir þessi 160 þúsund mörk hafi hann
stofnað fjölskyldu sinni, framtíð og lífi
í hættu. Hann svarar og segir að slíkt
þurfi ekki að gera nema einu sinni, - nú
verði striki slegið undir allt saman og
endi bundinn á alla glæpi.
Hildegard Hagner borgaði erfiðustu
skuldirnar, símareikninginn og 11 þús-
und marka lán. En þá segir Hagner að
slíkt sé ekki til neins. Þegar búið væri
að greiða öllum lánadrottnum mundi
ekkert verða eftir. Hann telur að
viturlegra sé að fjárfesta í einu eða öðru.
Hann ákveður a setja upp stað fyrir
ferðamenn í Marbella á Spáni en
fyrirtækið fer á hausinn. Hinir væntan-
legu gestir, þýskir túristar, létu ekki sjá
sig. Staðurinn, „La Chimenea" hafði
kostað 100 þúsund mörk. Norbert
Hagner var nú skuldugri en nokkru
sinni. Konu hans grunar hvað það muni
þýða.
Þann 10. desember 1979 réðust þeir
bræður því inn í Dresdener Bank í
Bensheim. Nú gekk enn betur en áður,
- engin tímalæsing og gíslamir ollu ekki
teljandi vandræðum.
svörtum ferðatöskum og var töskunum
komið fyrir undir rúmum. „í eina viku
sváfum við á 2.8 milljónum," sagði
Hildegard. Þá kom Norbert peningun-
um fyrir í bankahólfi. Hann hugðist
sækja reiðufé í hólfið eftir þörfum og
fékk sér í því skyni stóran frakka með
mörgum vösum innan á .
Lögreglan í Heidelberg leitaði ákaft
að bolla sem þeir Norbert og Uwe höfðu
notað en tekið með sér, þegar þeir hurfu
af vettvangi í varúðarskyni. „Bollinn
var fyrir löngu kominn í mask og hafði
verið hent út í öskutunnu,11 segir
Hildegard.
Á öskudaginn, degi eftir ránið, komu
gestir til þeirra Hagner hjóna. í
samkvæmi þessu var rætt um ránið sem
eins og alls staðar annars staðar var
aðalumræðuefnið manna á meðal.
Menn hugleiddu hvort ræningjarnir
mundu nást og Hildegard mun hafa sagt:
„Þetta var fáránleg uppákoma."
Norbert Hagner jós út peningum á
báðar hendur. Hann keypti nýjan
Porsche og nýjan Mercedes Benz. Enn
var keypt hús í Florida. Þann 23. maí
var kaffihúsið „Café Mille“ opnað í
miðri Mannheim. Brátt varð þarna einn
aðal samkomustaður þeirra ungu og
ríku í borginni. Norbert Hagner taldi sig
tvímælalaust á uppleið, en hann var þó
á niðurleið. Hjónabandsörðugleikar
komu til sögunnar.
Hildegard varð æ ljósara að maður
hennar lifði og hrærðist í draumaveröld.
Lengi hafði hún látið uppátæki hans yfir
sig ganga, en nú vildi hún fá að losna.
„Café Mille“ hafði kostað 500 þúsund
mörk. Byggingarkostnaður skyndibita-
staðarins í Weinheim, sem er aðeins 150
metra frá sparisjóðnum sem þar var
rændur í janúar 1980, reyndist nema 450
þúsund mörkum. Þetta kemur í Ijós
þegar Hagner þóttist enn þurfa á
rekstrarfé að halda.
Hildegard fer nú smám saman að losa
sig undan áhrifavaldi eiginmannsins.
Norbert Hagner hefur nú komið sér upp
vinkonu og sjálf lendir kona hans í
ástarsambandi með öðrum manni.
Hagner reynir að halda í konu sína, en
án árangurs.
Leikslok
Þann 20. október 1981 yfirgefur
Hildegard mann sinn og flytur til vinar
síns. Hún gerir þá slæmlu skyssu að
eftirláta Hagner barnið Ulriku. „Ég gat
ekki tekið Ulriku með. Maðurinn minn
var andvígur því að láta mer hana eftir.
Vegna þess að ég vissi hve mikið hann
hélt upp á hana, þá lét ég gott heita að
ég fengi að hitta hana þrisvar í viku. Við
hann þýddi ekki að ræða rneira."
Norbert Hagner flaug ásamt barni
sínu til Miami og lét eftir skilaboð til
konu sinnar fyrrverandi: „Ulriku sérð
þú ekki aftur fyrr en hún er komin til
fullorðinsára. „Enn taldi hann að hann
hefði borið sigur af hólmi, en hann hafði
ekki metið konu sína rétt.
Hildegard frétti af því að maður
hennar hyggðist koma í nokkurra daga
heimsókn í desember. Hún skrifaði
honum bréf og krafðist þar að hann
kæmi með dóttur þeirra með sér. En
maður hennar lét ekki svo lítið að opna
bréfið samkvæmt því er síðar kom
fram. Þá átti Hildegard ekki nema eitt
ráð eftir. Þann 12. desember segir hún
kunningja sínum, Ernst Bayer, sem
Norbert hafði gert að ráðsmanni sínum
um skeið, frá ránsferðum hans. Þann 14.
desember, þegar vitaö var að Hagner
var í heimsókn hjá foreldrum sínum í
Mannheim, fór Emst Bayer til lögregl-
unnar. Á lögreglustöðinni var orðum
hans ekki trúað í fyrstu. Hildegard
Hagner var sótt og hún gaf þegar
skýrslu um leið og leit var hafin að
Hagner. Henni var sama um alt nú. í
fjögur ár hafði hún hlíft manni sínum,
en nú vildi hún fá barnið.
Morguninn eftir var Hagner handtek-
inn á skrifstofu lögfræðings síns.
Þeir Norbert og Uwe bíða nú eftir að
réttarhöld hefjist yfir þeim en þau
byrja nú í desember. Hildegard sleppur
við að verða ákærð sem meðsek, þar sem
hún hefur ljóstrað upp um mann sinn.
Hún býr nú ásamt dóttur sinni í lítilli
íbúð í Eifel. Skilnaðurinn er kominn í
kring.
Svo fór um sjóferð þá. Veiki
hlekkurinn í bralli Norberts reyndist á
endanum ekki vera fólginn í þeim
glappaskotum sem flestum verður á að
gera á vettvangi glæpsinsí - heldur var
hans að leita í mistökum í einkalífi.
(Þýtt úr Stem -AM)
■ Stúdentar í Heidelberg leika bankaránið, sem vakti feikna athygli í Þýskalandi. Vegfarendur fylgjast með gamninu.
Um klukkan 21 að kvöldi voru þeir
bræður á heimleið og var þeim þungt í
huga. í peningaskápnum höfðu aðeins
verið 93 þúsund mörk, 46.500 handa
hvorum þeirra. Þetta dugði ekki einu
sinni til þess að borga skuldir Hagners.
Hann sagði konu sinni að ræna yrði
annan banka.
Lögreglan leitaði í dyrum og dyngjum
að óbótamönnunum frá Bensheim, og
leitin stóð enn yfir þegar rán var framið
í Héraðssparisjóðnum í Weinheim, átta
vikum síðar. Þar voru 13 gíslar teknir
höndum og afraksturinn var 997.
þúsund mörk. Ekkert að marki gekk
úrskeiðis, samkvæmt því er Haggér
sagði Hildegard, þegar heim kom, en
hún hafði enn farið heim til foreldra
sinna. Öllu var lokið klukkan 22 um
kvöldið og á bak við byrgða glugga var
nú þýfið talið og því deilt. Það er látið
í töskur og látið niður í kjallara.
„Þrjótarnir létu engan fara í grafgötur
með það að þeir væru tilbúnir til að beita
fleiri meðulum. Þeir hefði ekkert þurft
annað en að skjóta einhvern í fótinn.
Hefðu einhverjir örðugleikar risið, þá
hefði það vafalaust skeð, enda alsiða
þegar gíslar eru teknir: Þá er einskis
svifist.“
Mikið vill meira
Hildegard taldi að með tæpa milljón
marka í höndum ættu þeir bræður að
geta látið gott heita. „En það kom ekki
til mála. Norbert var líkur manni sem
fundið hefur upp öruggt kerfl til þess að
spila eftir í rúllettunni. Ránið í
Weinheim hefði engu breytt þar um.
Áform hans urðu æ stórtækari.
Bræðurnir bræddu nú með sér hvað
gera skyldi við peningana. Verðbréfasali
í Múnchen réði þeim til að fjárfesta í
Bandaríkjunum.
Því flaug Hagner nú til Miami með
konu sinni og leist strax vel á sig. Þar
greiddi hann 150 þúsund dollara fyrir
hús og keypti sér eignaríbúð fyrir 75
þúsund dollara. Enn keypti hann sér
hvítan Prosche og mótorbát í f élagi við
Uwe.
Nú var byrjað að bollaleggja káup á
enn stærri húsum og enn stærri bát. „Um
þetta leyti var ég farin að hugsa alvarlega
um að skilja við Norbert,“ segir
Hildegard. „Ég hugsaði sem svo að
þegar ekki væri hugsað um annað en
næsta bát og næstu lóð, þá gengi fólk af
vitinu fyrr en varði.“
Norbert Hagnar eyddi um tíu þúsund
dollurum á mánuði um þetta leyti og
eftir kaupin á íbúðinni, bátnum og
húsinu tók efni hans nú að ganga til
þurrðar. Þeir bræður ákváðu nú að
halda aftur til Þýskalands og ræna stærri
banka en nokkru sinni áður.
Dietz í Heidelberg:
„í bankanum er ég oft spurður: „Þið
sem voruð svona mörg, - gátuð þið ekki
yfirbugað þessa tvo menn? Þá hef ég
svarað: „Hvað hefðuð þið gert ef kona
ykkar og börn hefðu verið þarna með?
Þá dregur niður í flestum. Það er ekki
hið sama að lesa um atburði í blöðunum
og finna byssuhlaupið við eigið enni.“
í september 1980 hélt Hagner nú til
Þýskalands og í desember kom bróðir
hans á eftir honum. Þau tóku hús á leigu
í útborg Mannheim. Húsgögn voru
keypt fyrir 100 þúsund mörk. Hagner
hugðist koma upp fimm skyndibitastöð-
um í Mannheim en peningarnir hrökkva
ekki fyrir innréttingunum. Hér þarf til
600 þúsund mörk, en í sjóði eru aðeins
135 þúsund mörk.
Þegar atlagan er gerð að Héraðsspari-
sjóðnum í Heidelberg, síðdegis þann 2.
mars er byrjað á því að handtaka sem
gísl starfsmannastjórann Gerhard
Schreiter og fjölskyldu hans. Tólf
stundum síðar, klukkan fjögur að
morgni, hafa ræningjarnir náð 28 gíslum
og öllum fjórum lyklunum að geymslu-
hólfinu. Klukkan 5.50 er búið að hirða
úr hólfinu 2.8 milljónir marka. Þegar
Schreiter loks getur hringt í lögregluna
eru ódæðismennirnir löngu komnir
heim.
Einnig Hans Dietz er nú frjáls maður:
„Það er ægilegt að vera tekinn sem
gísl. Ég hef því enga samúð með
föntunum, þótt þeir fái 15 ára fangelsi.
Þeir hafa haft það eins og kóngar. Þeir
hefðu ekki tekið sér nærri að drepa
einhvern, því mannslífið er ekki alltaf
hátt skrifað nú til dags.“
Rétt sagði Dietz. Ránsmennirnir lifðu
nú eins og kóngar. Hildegard segir:
„Þeir Norbert og Uwe gengu um í
unaðsleiðslu, li'kt og eitthvað ótrúlega
dásamlegt hefði hent þá.“
Hún hafði nýlega fengið hringingu,
sem átti að gefa henni vísbendingu um
þaðð hvernig gengið hefði. „Komdu
heim klukkan eitt,“ mundi þýða að
aflast hefði ein milljón. En Hagner
sagði: „Komdu heim rétt fyrir þrjú.“
Sváfu á 2.8 milljónum
Peningarnir voru faldir í tveimur
■ Hildegard, Uwe (með gleraugu) og Norbert eru hér stödd á kaffihúsi Norberts í Mannheim, „Café Mille.“ Það kostaði
500 þúsund mörk og v ar opnað í fyrrahaust. En nú hafa veður skipast í lofti....