Tíminn - 14.11.1992, Blaðsíða 20

20 Tíminn
Laugardagur 14. nóvember 1992
Manfred Miiller skildi ekkert í því hver það gat verið sem sendi
honum skrautlegan brennivínsbrúsa. Hann stakk brúsanum upp í
skáp og gleymdi honum þartil kunningi hans bankaði upp á og
kvartaði um kvef:
Óvæntur glaðningur
Einn daginn fékk Manfred pakka
í pósti. í pakkanum var leirbrúsi
með áfengi sem var sérstakur
minjagripur frá bænum Pfalz.
Brúsanum fylgdi kort sem á stóð:
“Njóttu vel. Kveðja frá Pfalz.” Eng-
in undirskrift var á kortinu, en á
Manfred Muller slapp naumlega frá því að hljóta
kvalafullan dauödaga.
Albert Blummer þáöi í staup hjá vini slnum og það
varð honum að bana.
Brúsinn með banvænu veigunum.
fred skenkti honum.
En hann hafði ekki fyrr kyngt en
hann blánaði í framan og greip um
háls sér. “Hver fjandinn er þetta?
Það bragðast eins og þvottalögur,”
sagði Albert. Manfred stakk þá
tungunni niður í vínið og fann
samstundis að ekki var allt með
felldu. Veigamar brenndu hann í
Blásýra í brúsa
Manfred Miiller var hvorid sérlega
myndarlegur né gáfaður. Hann
hafði aldrei haft mikið sjálfs-
traust og því varð enginn meira
undrandi en hann þegar Christl
féllst á að giftast honum. Hún var
ári eldri en hann, glæsileg dökk-
hærð kona, fráskilin og átti eitt
bam frá fyrra hjónabandi. Man-
fred og Christl höfðu verið gift í
tæp þrjú ár og áttu einn son sam-
an. Hjónabandið gekk vel, Christl
var góð húsmóðir og þeim kom
vel saman.
En Manfred vildi afla sér frek-
ari menntunar til að geta betur
séð fyrir íjölskyldunni. Hann sótti
því um að komast í nám á flugvelli
í Múnchen til að geta síðar stund-
að veðurathuganir. Einn galli var
þó þar á, hann varð að yfirgefa
heimili sitt og fjölskyldu og búa í
Múnchen á meðan á náminu
stæði.
Nemalaunin vom líka lág
þannig að Christl fékk sér starf á
krá í heimabænum til að fram-
fleyta fjölskyldunni. Tekjur þeirra
beggja nægðu einnig til þess að
Manfred gat einstöku sinnum
skroppið heim um helgar.
fylgiseðlinum stóð að sendandinn
héti B. Schiller. Manfred hafði
gegnt herþjónustu skammt frá
3
Pfalz og gat sér þess helst til að
einhver af gömlu félögunum úr
hernum hefði sent honum brús-
ann, þó svo að hann kæmi nafninu
ekki fyrir sig í bráð. Hann stakk
brúsanum upp í skáp og gleymdi
honum brátt.
Kvöld nokkurt skömmu síðar
kom einn vinnufélagi Manfreds í
heimsókn til hans. Sá hét Albert
Blummer og kvartaði sáran undan
kvefi. Manfred mundi þá eftir leir-
brúsanum og bauð vini sínum upp
á snafs til að hressa hann við. Al-
bert þáði það með þökkum og
stakk strax út úr glasinu sem Man-
munninn. Þeir félagamir hröðuðu
sér fram á salemið og skoluðu
munninn. Albert reyndi hvað
hann gat að kasta upp en án árang-
urs. Fljótlega féll hann í gólfið í
krampaflogum.
Manfred hringdi á sjúkrabíl í
snatri. Sjúkrabfllinn kom fljótt og
Albert var fluttur á sjúkrahús þar
sem hann lést skömmu síðar.
Manfred hafði tekið brúsann með
sér og var hann síðar afhentur lög-
reglu. Við rannsókn kom í ljós að
vínið var blandað margfaldlega
banvænum skammti af blásým.
Bæði Manfred sjálfum og lög-
reglunni var strax ljóst að tilgang-
urinn með því að senda Manfred
eitraða áfengið gat varla verið ann-
ar en að ráða honum bana. Man-
fred kvaðst aðspurður ekki hafa
hugmynd um hver hefði áhuga á
að ganga af sér dauðum. Hann
kvaðst aldrei hafa verið mikill
kvennamaður, aðeins haft áhuga á
konunni sem hann var kvæntur,
þannig að ástæðan gæti varla verið
afbrýðisemi. Annars konar óvini
kvaðst hann heldur ekki eiga.
Dularfulla ljóskan
Lögreglan hélt nú til Neustadt
þar sem pakkinn hafði verið póst-
lagður. Afgreiðslumaður á póst-
húsinu mundir eftir pakkanum af
því að sérlega falleg Ijóshærð kona
hafði afhent hann. Hann sagði að
hún hefði sagst vera meidd á hendi
og því beðið sig um að útfylla fylgi-
skjalið. Það var því ekkert á rit-
höndinni á því að græða.
Þegar rannsókninni í Neustadt
var lokið var haldið til Kempten,
heimabæjar Manfreds. Lögreglan
hélt heim til hans, en kona hans
var þá ekki heima. Rætt varvið ná-
grannakonu þeirra hjóna sem bar
þeim vel söguna. Hún benti lög-
reglumönnunum á að ræða við
Leinauer-hjónin, þau væm bestu
vinir Múller-hjónanna og um-
gengjust þau mikið.
Lögreglan hélt nú til bflaverk-
stæðisins þar sem David Leinauer
starfaði. Hann hafði vitanlega lesið
um blásýmmorðið í blöðunum, en
kvaðst ekki geta ímyndað sér hver
hefði haft áhuga á að drepa Man-
fred. Nema kannski fyrrverandi