Tíminn - 07.08.1993, Blaðsíða 23

Tíminn - 07.08.1993, Blaðsíða 23
Laugardagur 7. ágúst 1993 Tíminn 23 Sagan hefst í St. Aug- ustine hjá tveimur ung- um veiðimönnum. Þeir höfðu unun af því að fara út í óbyggðirnar, yfirgefa þjóðveg 16A Orangedale, Florida og sjá hvað biði þeirra í skógariundunum. Þeir höfðu farið margar ferðir, stundum til að skjóta dádýr, einstaka sinnum fugla en aðal- lega var tilgangurinn að sleppa frá erli borg- arlífsins. Mánudaginn 11. nóvember 1991 höfðu þeir verið á veiðum allan dag- inn án þess að sjá nokkuð kvikt. Er þeir ákváðu að haetta veiðunum og færa sig út úr laufþykkninu fundu þeir hins vegar nokkuð sem þeir vonast til að sjá aldrei aftur. Það var hálfrotnuð beinagrind af konu, að hálfu leyti falin undir laufþykkni. Fyrir utan bein og hold var kven- mannsjakki, skyrta, nærföt og eitt svart stígvél. Án þess að tefja lengur hlupu þeir af stað til byggða og til- kynntu hvað þeir hefðu fundið. Skipulögö aftaka? Það var um kl. 18.00 sem Charles West lögregluforingi og tveir að- stoðarmenn hans mættu á vettvang. Farið var að skyggja verulega og það eina sem West og menn hans gátu gert var að innsigla svæðið og bíða dagsbirtunnar. Morguninn eftir mætti hópur rannsóknarmanna til skoðunar á líkinu og svæðinu í námunda við það. Það bitastæðasta sem leitar- menn fundu var lyklakippa með áföstum svisslykli að fólksbfl. Utan lyklakippunnar fannst ekkert annað en rusl svo sem sígarettupakki og filmuhylki. Krufning leiddi í ljós að hin látna hafði verið stungin til bana með hnífi í hjartastað. Sennilega var um að ræða lítinn algengan veiðihníf, svokallaðan Bowie-hníf. Einnig sýndi krufningin að einhver hafði reynt að skera höfuðið af líkinu með miklu stærra eggvopni. Það virtist því engin tilviljun að konunni hefði verið banað. Sérfræðingar voru kallaðir til að gefa sem besta lýsingu á fómar- lambinu. Eftir nákvæmar skoðanir var talið að konan hefði verið á aldr- inum 20-25 ára, í kringum 1.65 á hæð, um sjötíu kfló og ljósjarphærð. Fyrsta verk lögreglunnar var að fletta upp í skrám síðustu ára um fólk sem hafði verið saknað. Til- kynningar voru birtar í blöðum og sjónvarpi en ekkert gerðist á næstu dögum. Vísbending frá blaöamanni Það var ekki fyrr en rúmri viku eft- ir líkfundinn sem Charles West fékk upphringingu frá blaðamanni á Florida Times-Union, litlu dagblaði f Jacksonville. Blaðmaðurinn sagði að hann minntist símtals, fimm mánuðum áður við konu í Wilming- ton, Norður-Karólínu. Konan hafði sagst vera móðir tuttugu og tveggja ára gamallar stúlku, Stacy Ann Wil- letts. í stuttu máli hafi samtalið gengið út á að móðirin vildi fá blaðamann- inn til að birta tilkynningu um hvarf dóttur sinnar. Hún hafði farið í ferðalag með tveimur karlkyns kunningjum sínum og förinni var heitið til St. Augustine. Stacy lagði til einkabfl sinn, grænan Mustang árgerð ‘81 í ferðina. Skömmu eftir að komið var til St. Augustine hafði Stacy hringt í móður sína og sagt að ferðalagið hefði gengið að óskum. Stacy Ann Willetts lét blekkjast af fag- urgala vina sinna. Hún var leidd til af- töku f skógarjaðrinum án þess aö hafa nokkuð til saka unniö. En síðan hafði ekkert til hennar spurst. Blaðamaðurinn hafði sagt móður- inni að það væri einungis í samráði við lögregluyfirvöld sem slíkar frétt- ir væru skrifaðar en móðurinni fannst sem hún þyrfti sjálf að gera eitthvað í málinu. Hún gaf nákvæma útlitslýsingu á dótturinni og þegar blaðamaðurinn hafði lesið um lík- fundinn í skóginum, minntist hann þess að Stacy hafði verið lýst á svip- uðum nótum. Lögregluforinginn þakkaði blaða- manninum upplýsingamar og fékk símanúmerið hjá ættingjum Stacy. Að loknu samtali við föður hennar þótti West æ líklegra að lfldð væri af Stacy en hann vantaði þó tann- læknaskýrslur til að sanna að svo væri. Það hafði verið föður hennar visst áfall að heyra um líkfundinn í skóg- inum. Þeim hjónum höfðu borist á undanfömum 5 mánuðum nokkrar vísbendingar sem bentu til að dóttir þeirra væri enn á lífi en hann hafði átt erfitt með að trúa því þar sem samband þeirra við Stacy haJfði alltaf verið náið. „Hvers vegna hefur hún ekki haft samband?“ spurði faðirinn klökkur. „Það hlýtur að vera vegna þess að hún er dáin, annars hefði hún alltaf látið okkur vita af því hvar hún væri niður komin." West gat fátt sagt til að hughreysta föðurinn eins og mál- in stóðu. „Vinirnir“ Það kom á daginn að röntgen- myndatökur af tönnum Stacy sönn- uðu að hún var stúlkan í skóginum. Nú beindist rannsókn málsins að því að hafa upp á vinum hennar sem fóm með henni í hina örlagaríku ferð. Þeir reyndust heita John Marquard og Michael Abshire. Þeir vom báðir 26 ára gamlir og áttu margra ára kunningsskap að baki en John hafði verið kærasti Stacy, þremur ámm áður. Upp úr sam- bandi þeirra slitnaði og tvö ár liðu án þess að þau hefðu nokkurt sam- neyti. Þá hittust þau af tilviljun á bar og svo virtist sem gamlar glæður hefðu logað á ný. John útskýrði fyrir Stacy að hann og félagi hans hygð- ust færa sig í áttina að St. Augustine því þar væri næga vinnu að fá en vandamálið væri bara eitt. Þá vant- aði bfl. Þegar Stacy sagðist vera til í að koma með honum, þótti tilvalið John Marquard mun ekki þurfa aö kemba hærurnar enda glæpur hans stór. að hún bjargaði málurium með því að leggja til Mustang bifreið sína til ferðarinnar. Það liðu ekki nema 3 dagar þangað til West hafði spumir af öðmm ferðafélaga Stacy. Eftir að búið var að senda upplýsingar til allra lög- reglumanna í nærliggjandi ríkjum og fylkjum, stöðvaði athugul götu- lögga í Pinellas County, Florida grænan Mustang sem svipaði til lýs- ingarinnar. Við stýrið sat Michael Abshire. Staöfestur grunur West dreif sig þegar til fundar við Michael. Samkvæmt frásögn hans var þetta Mustanginn sem Stacy hafði áður átt, en Michael og John höfðu keypt hann af henni, skömmu eftir að þremenningamir komu til St. Augustine. Skýringin sem Mi- chael gaf á að Stacy seldi bflinn, var sú að hún hafði kynnst langferðabfl- stjóra og orðið ásatfangin af honum. Hún hafði ákveðið að halda með honum til Norðurríkjanna og hafði því ekkert með bflinn að gera. Því bauð hún félögum sínum hann til sölu fyrir 200 dollara og þeir tóku því tilboði fegins hendi. Það þurfti ekki mikinn sálfræðing til að sjá að ýmislegt kom illa heim og saman í frásögn Michaels. Undar- legust vom þó þau sinnaskipti sem hann sagði að hefðu orðið á Stacy. West þótti harla ólíklegt að hún hefði hrifist af öðmm manni svo að segja í sama mund og hún ákvað að taka upp þráðinn með gamla kær- astanum sínum. Michael virtist Iíka í vondu jafnvægi eins og hann hefði eitthvað að fela. Hann sagðist ekki hafa vitað til þess að Stacy væri saknað og þess vegna hefði hann ekki gefið neinar upplýsingar um málið fyrr en nú. Að lokum gaf hann West aðsetur vinar síns, Johns, og þar með lauk yfirheyrslunni. Það kom á daginn að John hafði verið fangelsaður um stundarsakir fyrir líkamsárás. Því lá ekkert á að hafa samband við hann og á meðan hugðust West og menn hans ganga frá ýmsum lausum endum. Til að byrja með þurfti að staðfesta að lyklamir sem fundust á líkinu í Michael Abshire fórnaöi Iffi ungrar stúlku til aö veröa sér úti um 10 ára gamlan bll. skóginum pössuðu að græna Mu- stanginum. Svo reyndist vera, bfll- inn rauk umsvifalaust í gang um leið og lyklinum var snúið. Þá var gengið úr skugga um að Stacy hefði átt svarta stígvélið sem fannst rétt hjá líkinu. Síðan hófst leit að hugs- anlegum vitnum. Daginn eftir boðaði West, Michael Abshire á sinn fund og sagði honum að hann væri grunaður um morð eða aðild að morðinu á Stacy Ann Willetts. Hann Ias honum rétt sinn og útskýrði fyrir honum að allt sem hann segði yrði hljóðritað og væri heimilt að nota framburð hans síðar gegn honum. Michael talaði eitt- hvað um að allar sannanir vantaði og hann hefði ekkert að fela. West lét hann endurtaka frásögn sína í stórum dráttum fram að þeim tíma- punkti er Michael byrjaði að tala um langferðabflstjórann sem Stacy hefði skyndilega hrifist af. „Þú veist það jafnvel og ég að eng- inn trúir þessu kjaftæði," greip West fram í fyrir honum. Það eru tveir menn sem koma til greina sem morðingjar í þessu máli. Annar er John vinur þinn og þú ert hinn. Þér að segja er einnig verið að yfirheyra John á þessari stundu í Pinella Co- unty fangelsinu og hann gæti verið búinn að sjá að sér. Kannski ákveður hann að segja sannleikann, eða það sem verra er fyrir þig; hann gæti auðveldlega reynt að sleppa undan armi réttvísinnar með því að saka þig um morðið. Ætlarðu að halda þessari tímaeyðslu áfram á meðan John er hugsanlega að hnýta snör- una um hálsinn á þér.“ Ljót saga Að ræðunni lokinni gaf West hin- um grunaða tíu mínútna hlé til að hugsa sinn gang en loks sagði Mi- chael: „Ég veit hreinlega ekki hvar ég á að byrja.“ „Það er best að byrja á byrjuninni," svaraði West um leið og hann kveikti aftur á segulbandinu. John hafði aldrei ætlað sér annað en að losa sig við Stacy. Hann hafði gert hosur sínar grænar fyrir henni í þeim tilgangi einum að fá hana til að útvega þeim bílinn sinn. Sam- kvæmt frásögn Michaels var ætlun- in að losa sig við hana strax eftir að lagt var upp í ferðina. Þau höfðu sí- fellt verið að kýta og samkomulagið var slæmt. Það gerði svo útslagið þegar á leiðarenda kom, að Stacy var sú eina af þremenningunum sem fékk vinnu. John hafði orðið mjög afbrýðisamur og drakk sig fullan um kvöldið og svaf hjá einhverri ókunn- ugri stúlku án vitundar Stacy þó. Þegar Stacy fór í vinnuna daginn eftir bað John Michael að koma með sér og skoða íbúð sem laus væri til leigu. „Leigusalinn tók það skýrt fram að íbúðin væri aðeins ætluð tveimur og þegar John samþykkti það og borg- aði 100 dali í tryggingu án ffekari málalenginga, vissi ég að hann væri búinn að ákveða að drepa Stacy," sagði Michael. „Hvemig datt ykkur í hug að þið kæmust upp með að fremja morð?“ spurði lögregluforinginn. Að sögn Michaels hafði John kom- ið auga á fáfarinn stfg, skammt frá þjóðvegi 16A og þeir höfðu ákveðið að drepa hana þar og kasta síðan lík- inu í ána þar sem krókódflar myndu losa þá við líkamsleifar Stacy. Síðan sömdu þeir söguna um langferðabfl- stjórann sem átti að hafa kynnst Stacy. Þegar Stacy kom heim að afloknum fyrsta vinnudegi sínum, bað John hana að koma með þeim til kunn- ingja sinna sem ættu fjallakofa í grenndinni. Hann sagði að þar ætti að vera gleðskapur um kvöldið og hún trúði því strax. John útskýrði fyrir henni að þetta ætti að vera svk. „veiðimannapartý" þar sem allir yrðu klæddir í veiðiföt, vopnaðir hnífúm og svoleiðis. Hann gekk meira að segja svo langt að farða sjálfan sig og Michael til þess að líkj- ast sem mest alvöru veiðimönnum. „Eins og hvert annaö verk“ Síðan héldu þau öll þrjú í Mustang- inum á morðstaðinn. Michael og John með alvæpni og Stacy keyrði, gjörsamlega grunlaus um hvað biði hennar. „Ég fór á undan eftir að við komum að stígnum og John og Stacy gengu í humátt á eftir," sagði Michael. Eft- ir því sem ég gekk lengra inn í skóg- inn sá ég að það var alls engin á ná- lægt eins og við héldum og því datt mér í hug að hætta við allt saman. West virti Michael fyrir sér með viðbjóði. „Og hvað gerðist svo?“ spurði hann. „Þegar stígurinn þrengdist greip John fyrir vit hennar og risti hana á háls með stærri veiðihnífnum sem hann hafði meðferðis. Stacy gaf frá sér hálfkæft óp og John kallaði á mig og sagði mér að stinga hana í hjart- að með litla hnífnum, sem ég gerði. Hún hreyfði sig ennþá og gaf frá sér hljóð þannig að ég Iagði aftur til hennar í síðuna og eftir það virtist hún dauð,“ sagði Michael grafalvar- legur en án þess að verða mikið um að rifja þetta upp. Þeir félagarnir höfðu síðan í sam- einingu reynt að afhausa líkið en gáfust upp við það um síðir. Þá reyndu þeir að grafa líkið en jarð- vegurinn var of harður til að það tækist og að lokum létu þeir nægja að dysja það undir Iaufþykkni. „Þetta var allt svolítið ógeðslegt en ég leit samt á þetta eins og hvert annað verk,“ endaði Michael frá- sögnina. West stóð upp, slökkti á segul- bandstækinu og sagði þungur á brún: „Þú ert búinn að gera þessa játningu af fúsum og frjálsum vilja. Þér hefur ekki verið lofað neinu í staðinn og ekki er víst að þetta verði þér til framdráttar. Á sama tíma náðu lögreglumenn í Pinellas County fangelsinu að knýja fram svipaða játningu hjá John. Hann sneri þó formerkjunum sér í hag á flestum sviðum líkt og Micha- el hafði gert en ekki þótti marktæk- ur munur á sekt þeirra. 5. febrúar 1993 voru John Marqu- ard og Michael Abshire dæmdir til dauða fyrir vopnað rán og morð af fyrstu gráðu. Þótt þeir geti unnið einhvern tíma með áfrýjunaréttar- höldum, er talið að fátt muni bjarga þeim frá rafmagnsstólnum áður en yfir líkur.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.