Réttur - 01.08.1937, Síða 7

þvottinum við klappirnar, þá skildu þeir stundum eftir
stykki af stangasápu, sem þótti afbragð allrar sápu,
sem þekktist. Telpurnar kepptust um að ná í þessi
sápustykki og færa þau mæðrum sínum, en slík
sáputínsla fullnægði ekki hetjuhug drengjanna, þeir
fóru með Fransmönnunum á jullum þeirra um borð
í skúturnar, klifruðu upp í reiðana og léku sér að
því að láta skipshundana sækja spítur í sjóinn og
kafa niður á hafsbotn eftir steiflum.
Alltaf voru þessir útlendu menn glaðværir og vin-
gjarnlegir við börn og fullorðna, og ýmsir í þorpinu
gátu skilið það sem þeir sögðu, og reyndu að líkja
eftir hinu einkennilega la la-máli þeirra.
En samt var það bara heilaspuni úr Laugu, þrettán
ára gömlum niðursetningi hjá Jóni og Katrínu, að
þetta voru einhverjar ævintýralegar verur, sem ein-
hverntíma mundu bjóða henni að sigla með sér til
hinna fögru og fjarlægu landa, sem þeir höfðu kom-
ið frá. Enda fékk hún að reyna það, að þetta voru
veruleikans menn, að minnsta kosti í augum rétthugs-
andi fólks í firðinum.
Það gerðist einn sunnudag, þegar hún sat einsömul
í fjörunni og horfði með athygli á skútu, sem lá svo
skammt frá landi, að hún gat næstum því hent steini
út í hana. Þessi skúta hafði vakið eftirtekt hennar
fremur öðrum skútum. Það stafaði ekki eingöngu af
því, hve hún lá nærri landi og að þess vegna var svo
auðvelt að fylgjast með því, sem gerðist um borð,
heldur var það einn skipverjinn, sem dró hug hennar
að sér. Það var drengur, sem leit út fyrir að vera
ekki eldri en hún sjálf. Skútan var búin að liggja
þarna lengi, og allir könnuðust við skipsdrenginn.
Strákarnir, sem höfðu farið um borð, sögðu ýmist,
að hann væri sonur skipstjórans, eða að hann hefði
strokið að heiman frá sér, og sumir þeirra létu það
í veðri vaka, að þess mundi ekki langt að bíða, að
þeir færu sjálfir að dæmi hans. En Lauga var viss
um að hvorug þessi tilgáta var rétt hjá strákunum,
199